De ziekenhuisbezoeken 1/2

Na de 20 weken echo en het ziekenhuis bezoek op 8 februari moesten we 13 februari terug komen voor de vlokkentest en het gesprek met de klinisch geneticus, dit om te onderzoeken wat er nou mis was met ons kindje.

De vlokkentest, na lang zoeken hoe ze het beste bij de placenta konden komen gingen ze beginnen. Bij mij hebben ze het via mijn buik gedaan. Eerst brachten ze een holle naald in, daar gaat dan een andere naald doorheen met een soort van spuitje eraan om de vlokken uit de placenta te kunnen halen. Na de 1e keer was er niet genoeg vrij gekomen, het moest dus nog een keer. Ook was er de 2e keer niet genoeg vrij gekomen. De gynecoloog wou het nog 1 keer proberen, op dat moment denk je alleen maar zorg dat er genoeg is zodat we achter de oorzaken kunnen komen wat er nou echt aan de hand is. Gelukkig na de 3e keer was er genoeg om de onderzoeken mee uit te voeren. 

We gingen weer naar huis, op donderdag 15 februari stond de volgende afspraak weer gepland in het ziekenhuis.

Op dinsdag einde van de middag hadden we nog een fotoshoot gepland, ik vond het toch fijn om nog een paar mooie foto’s vast te laten leggen met mijn zwangere buik. Ik was er toch wel een beetje trots op, en de mooie herrinneringen voor later.

Op 15 februari hadden we einde van de middag weer een afspraak staan in het ziekenhuis, ook in de hoop dat de 1e uitslagen van de vlokkentest binnen zouden zijn.

We mochten mee naar het kamertje, dan zit je daar met zweethanden en een hart die bonkt in je keel.. maar het bericht kwam “ik heb nog geen uitslagen binnen, die bellen we morgen telefonisch door” dan beginnen de rest van de onderzoeken, eerst voor mij de kans op zwangerschapsvergiftiging was nu ook zeer aanwezig. Alles bij mij zag er netjes uit. Dan nu maar de doorstromingsprofiel bekijken van de kleine. Al snel ging de echo weer van mijn buik af en kwam het bericht “het hartje klopt niet meer” ik zat voor me uit te staren en kon niks uitbrengen. Mijn kleine spruit harde strijder heeft het moeten opgeven, ergens deed het heel veel pijn maar we wisten nu ook dat we de keuze niet meer zelf moesten maken.. dat is zo’n onmenselijke sitiuatie. Gelukkig is het ons gespaard gebleven.