De wereld is grauw

Soms word ik overladen door rotgedachten,missen van het oude leven, na onze eerste zoon in 2011 een prachtige 2e zoon gekregen 2014,echter toen een tijd beleefd met een zwart gat en een zoon die veel ziek was,dus daarna besloten om te zorgen dat ik meer rust zou krijgen een derde uit te stellen tot ze allebei naar school gingen

En die dag kwam allebei naar school,toen begon de vraag wel of niet, 75 procent was er klaar voor en 25 procent bang voor de herhaling van het geen wat er was geweest..kon ik dit nog een keer? Ging er niet weer een zwarte tijd komen? De knoop ging door we gingen het proberen en binnen no time was het raak,angst was het eerste wat er in me opkwam,wat als....

Zo'n vrolijk en simpel als de vorige zwangerschappen waren zo viel deze vies tegen,de eerste 15 weken was al het  eten zo vies en zo moe was ik maar slapen kon ik niet,toen het eindelijk wat beter ging kwam daar met 20 weken de pijn in mijn bekken,het werd niet minder maar erger en erger en erger. Ik deed enkel nog het noodzakelijke,wilde zo graag wat met me mannen doen maar kon maar klein stukje lopen en dan was het klaar,lang zitten deed zeer en slapen ging amper..

En toch kwam er een einde aan de zwangerschap en met 39.2 kwam daar onze derde zoon..alles vergat ik op het moment dat hij in mijn armen lag, hij was natuurlijk de mooiste(samen met zijn broers)..

En toen...toen kwamen er van die k!t hormonen,ik weet niet wat er gebeurde maar door de huil van onze beby werd er een angst getriggerd en daar was hij dan,dat prachtige zwarte gat van de vorige keer.. hij was dieper en zwarter dan ooit tevoren..ik wist dat ik dit niet alleen ging redden,ik ben bang voor mijn eigen zoon zijn huilen..

Hulp moest ik hebben,maar je moet blij zijn met je baby een taboe heerst erop..praten en emdr dat is wat ik doe,maar ondanks alles mis ik mijn oude ik,ons oude leven..zorgeloos en alles kon..ik wist niet meer dat ik me zo kon voele , soms voel het alsof ik opgesloten zit..gelukkig zijn er ook dagen dat de zon ff schijnt maar dan zomaar begint het hard te regenen..

Dat kleine manneke van bijna 12 weken kan ik ondanks alles niet meer missen,maar al die angst en die zorgen wel..een vierde gaat er nooit meer komen dus het is de laatste,soms kom dat hard binnen..maar nogmaals zo voelen is een slechte keuze...

Kon ik maar een jaar vooruit. ..