De weken na de bloedtransfusie

Wat was Noah goed opgeknapt! Eindelijk hadden we geen tijd meer om rustig te douchen, te slapen en te eten. Mij hoorde je niet klagen. We wisten inmiddels dat dit zoveel keer fijner was dan wanneer je een baby had die dit niet deed omdat hij hier te ziek voor was! 

Wat we wel lastig vonden was dat we geen idee hadden wat 'de stand' was. En dan is 2 weken vertrouwen dat het goed is, lang. Omdat we toch wel onzeker waren en Noah met koningsdag wat stilletjes en bleek was hebben we toch gebeld. Helaas was dit niet zo eenvoudig dan gedacht. We hadden via de huisartsenpost terecht moeten kunnen maar betreffende huisarts vond onze zorgen niet ernstig genoeg om ons door te verwijzen. En als ze in het ziekenhuis hadden gezegd dat we altijd terecht konden moesten we dit maar met het ziekenhuis oppakken (wat dus niet kon omdat het een feestdag was en de poli gesloten was 😵) Ik kon wel janken. Gelukkig hadden we ook nog contact met de verloskundige en heeft zij voor ons de spoedeisende hulp gebeld. Bij het horen van Noah's naam werd meteen gezegd, oooh Noah! Die kennen we wel. Stuur maar door! Ze hoefde niet eens uit te leggen waarvoor we wilden komen..  

Dit was zo'n moment dat we ons ook ontzettend schuldig voelden tegenover de oudste 2. Ik had die dag beloofd ze te schminken. Voordat we naar het ziekenhuis reden heb ik dit nog snel gedaan. Want voor hun was het ook allemaal niet makkelijk. Ze waren zo gek op hun broertje maar steeds waren ze bang dat hij weer terug in het ziekenhuis zou komen te liggen. Geschminkt en wel mochten ze bij opa en oma gaan logeren en wij reden weer terug naar dat gebouw waar Noah nog steeds meer dagen van zijn leventje had doorgebracht dan thuis. 

Zijn bloeduitslag was gelukkig prima. Een hb van 5.7. Toch wel bloedarmoede nog maar ook nog ruim boven de transfusiegrens. Enigzins gerustgesteld waren we wel, vooral omdat de verpleegkundige heel blij was met de uitslag 😄 stiekem had ik toch gehoopt dat het hoger was maar omdat we geen uitgangspunt hadden van na de transfusie hadden we geen idee of het nu al hard gezakt was of niet. 

Terwijl de kinderarts hem nog even onderzocht keek ze op en vroeg ze aan ons, wisten jullie dat Noah een hartruisje heeft? Uuuh. Nee dat wisten we niet. Waarschijnlijk een gevolg van de bloedarmoede. Niets ernstigs maar ze wilde het toch graag in de gaten houden en daarom werd onze eerstvolgende afspraak op de poli gemaakt in plaats van een prik- en bel afspraak. 

We mochten weer naar huis. De laatste avond van de avondklok, klokslag 10 kwamen we terug thuis. 

De dag erna kwam onze lieve huisarts nog eventjes kijken. Wat fijn dat zij ook zo betrokken bleef bij Noah. Wat dat betreft hadden we niet te klagen. Zij had binnen de huisartsenpraktijk aangegeven dat wij altijd mochten bellen als we zorgen hadden en in het ziekenhuis waren we ook bekend bij elke kinderarts. Dat dit zo vaak en duidelijk benoemd werd gaf ons een warm en veilig gevoel. Dat we ons net zorgen gingen maken op het moment dat we geen van hen konden bereiken was domme pech geweest maar hier was inmiddels verandering in gebracht. We hadden het directe telefoonnummer van de SEH verpleegkundige gekregen om soortgelijke situaties in de toekomst te voorkomen. Gelukkig ging het allemaal redelijk goed met Noah en hebben we mooi de dagen tot de controle thuis kunnen afwachten. 

De tweede week na de bloedtransfusie begon op maandag op het consultatiebureau. De arts daar beluisterde zijn hartje en gaf aan dat het allemaal wel meeviel met dat hartruisje. We moesten ons maar niet teveel zorgen maken. Noah groeide prima en zag er toch hartstikke goed uit?

De dag erna was een drukke dag. 's Ochtends de gehoortest want dat was er nog altijd niet van gekomen. Noah was een beetje verkouden dus het zat niet mee. Helaas slaagde hij niet voor de test. Door zijn verkoudheid moesten we ons wederom maar niet teveel zorgen maken en zou de test na een week nog eens herhaald worden.

's Middags de controle in het ziekenhuis. Eerst prikken, uurtje wachten en daarna op consult bij de arts. We dachten dat het best oké ging met Noah. Eenmaal bij de arts werden er veel vragen gesteld. Hoe lang hij dronk.. over zijn alertheid... hij vroeg allerlei details over hoeveel minuten hij dronk, die ik eigenlijk niet eens precies wist. 

Uiteindelijk kwam daar de uitslag. En dat was schrikken. Noah zijn HB was 4.4. Oh no, weer in de transfusiezone. Voor nu kon het nog wel omdat hij voldoende dronk, groeide en alert was. Maar toch was bloedtransfusie nummer 2 dichterbij dan we dachten 😪