De vooroordelende vrouw

Ik stap de tram uit. Ik moet even wat boodschappen doen en wat halen bij de Prenatal en Hema. Ik voel een soort trots door mij heen gloeien als ik zo achter de wagen loop. Pronken met mijn baby. Heerlijk. 

In het winkelcentrum ga ik eerst naar de Hema, haal daar wat dingetjes en steek vervolgens het looppad over om naar de Prenatal te gaan. Ik snuffel een beetje tussen de kleertjes door, overweeg of ik ze zou kopen of niet en loop verder. Tot ik bij de mama afdeling kom. Een deel van de winkel met alles voor de zwangere vrouw. Van jurken, broeken tot bh's. Er hangt van alles. Het komt even bij mij binnen.

Ik heb het nooit gedragen. Ik heb altijd mijn ''normale'' kleding gedragen en nooit mijn buik geaccentueerd zoals de meeste andere zwangere vrouwen dat doen. Want mijn buik was niet zwanger, maar dik en dat laat je niet zien. Als ik had geweten dat het een zwangere buik was en geen ''dikke buik'' had ik er natuurlijk anders naar gekeken maar dat was niet zo.

Ik besluit om verder te lopen. Het is iets te pijnlijk. Ik kijk naar mijn baby van 4 weken oud en voel weer dat trotse gevoel door mij heen. Het is goed zo, de volgende keer zal ik ze eens laten zien wie er zwanger is!

Ik loop weer een stukje verder, we komen bij de accessoires afdeling. Ik merk dat er ook iemand anders achter mij aan loopt. Ik ga even opzij zodat die persoon er eventueel langs kan. Ik zie dat het een vrouw is die mij voorbij loopt. Tot ze naast de wagen loopt, ze stopt abrupt, kijkt mij aan en gooit bijna haar hoofd in de wagen. 

Van schrik weet ik even niet wat ik er op moet zeggen, waarom komt ze zo ongevraagd dicht bij mijn baby?! Na enkele seconden komt ze weer overeind. Ze zegt: ''Ach, wat een lieverdje. Hoe oud is ze?'' Gelukkig, niks raar, ik schrok gewoon even van haar manier waarop ze naar Nora ging. ''Ja, dat is ze zeker!'' reageer ik opgewekt. ''Ze is nu 6 weken oud.''

De vrouw kijkt weer op, ik schat haar op eind 50, ze kijk mij een beetje verstoord aan. Ze zegt: ''Ze is pas 6 weken? En jij mag nu al met een kind van iemand anders zo weglopen, naar een winkelcentrum?'' Ik weet niet wat ik hoor. Een kind van iemand anders, pardon? Dit is mijn kind. Ik ben haar moeder. Ik bepaal wanneer ik met haar naar buiten ga. Ik vraag, na een paar seconde verwerkingstijd, naar wat ze nou eigenlijk zei. Ik merk dat ze geïrriteerd is en ze reageert met: ''Zo'n jong grietje als jij, die kan toch helemaal niet voor een kind zorgen. Je hebt waarschijnlijk helemaal niet de financiële middelen hiervoor. Die spulletjes ga je zeker kopen met het geld van je papa en mama?''

Ik weet niet wat ik hoor. Wat ik hier mee moet. Ik vind het vooral zielig voor die vrouw, zou zij echt zo bekrompen denken? Ze heeft waarschijnlijk een standaard beeld in haar hoofd, waar mensen onder de 30 niet voor een kind kunnen zorgen en blijkbaar ook geen financiële middelen hebben. 

Nadat er van alles door mijn hoofd is geschoten zeg ik tegen de vrouw dat ik hoop dat ze haar wereldbeeld gaat verbreden en dat ik naar de kassa ga om de spullen af te rekenen met mijn eigen zuur verdiende geld. Soms vraag ik het mij nog af, zou ze nog steeds haar hoofd ongegeneerd in de kinderwagen van een vreemde steken of doet ze dat nu van een afstandje? Een vrouw vol vooroordelen, waar je eigenlijk niks mee kan, behalve hopen dat ze ooit meer kennis tot zich krijgt.