De vierde dag en het gesprek met de kinderarts

We hebben een goede nacht gehad. Je was om 06.15 wakker, toen heb je een flesje gehad. Zat je al twee keer volledig onder de diarree dus mama heeft je al twee keer volledig gewassen en omgekleed. Om 08.00 uur kwamen ze langs voor de antibiotica en daarna ben je weer heerlijk in slaap gevallen.

Je doet het goed, ik kan niet uitleggen hoe trots ik op je ben. Donderdag checkte ik continue je hartslag in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Zo bang om je te verliezen. En nu laat je je mooie glimlach weer zien, heb je af en toe echt behoefte om weer te spelen. Een wereld van verschil.

Terwijl je slaapt spring ik snel weer even onder de douche. Wat heel fijn is dat ik kan aangeven wanneer ik de kamer even uit ben. Ze kunnen dan een babycam aandoen waardoor ze jou in de gaten kunnen houden. Op sommige momenten was dit zo fijn, dan kon ik even een hapje eten in een soort van huiskamer. Wanneer je dan verdrietig was of wakker werd haalden ze me op. Ik wilde alles zelf doen en heb zo min mogelijk hulp gevraagd.

Als je wakker word zitten we gezellig wat te kletsen samen. Je lacht om het spelletje kiekeboe en ik merk dat er naast de angst en al het verdriet, weer wat meer ruimte komt om echt weer te genieten van jou. 

Dan komt de kinderarts binnen.. ik vind dit toch altijd een spannend moment. Ik weet nog precies hoe ik me voelde met de visite toen je de eerste keer in het ziekenhuis lag. Toen was ik doodsbang voor de uitslagen van de hersenmonitor.

En nu, op dit moment. Wil ik eigenlijk niets liever horen dat we gewoon naar huis mogen.

We krijgen eerst te horen dat de uitslag van de kweek nog niet binnen is. En daar baal ik van, want omdat ze niet wisten of het wat besmettelijks was, lag je al die dagen in isolatie.

Maar, omdat je het zo goed doet. Zo goed opknapt en de antibiotica binnenhoud krijgen we toch groen licht om naar huis te gaan. En weer die tranen met tuiten. Van opluchting, maar ergens ook van angst. Nu sta je onder controle en kan er direct gehandeld worden als er wat is. Doordat we nog steeds niet weten waar deze infectie nou vandaan komt is het dus naast de blijdschap, ook dood eng om naar huis te gaan. 

Ook is de infectie nog niet volledig weggetrokken. De zijkant van je gezicht is nog rood, ook nog het gedeelte bij je oor. En terwijl ze me de ontslagpapieren geeft gaat er dus van alles door me heen.

Papa bellen, spullen inpakken. Hebben we alles? Ik hoor de kleintjes al rennen door de gang. Oh wat fijn om weer compleet te zijn. We geven de verpleegkundigen nog wat kleins om ze te bedanken. Weer huilen, opluchting, ergens ook nog angstig. Maar we gaan dit rocken, jij gaat dit rocken! Je bent zo sterk, ongelooflijk. 

We moeten eerst nog even langs de apotheek om de antibiotica op te halen. En daarna eindelijk de auto in. 

Nu is het afwachten op de uitslagen, de nacontrole en of alles goed blijft gaan met je.

Leestip: Bioscoopdag, één dag helemaal niets