De tweede operatie in zijn eerste levensjaar

Eind april van dit jaar is Bodhi voor de eerste keer geopereerd. Zijn lip en neus zijn toen gedaan en zijn harde gehemelte is gesloten.

Nu is het tijd voor de tweede operatie nog voor hij 1 jaar oud is. Zijn zachte gehemelte was nog open en dit wordt nu gesloten.

Ondanks Corona konden wij nog op vakantie naar Zakynthos. We hadden deze vakantie al voor het hele gebeuren geboekt en vonden het zonde niet te gaan. Toch even met z’n viertjes eruit en genieten van wat rust en een mooie omgeving.

Tijdens onze vakantie zagen we in de PostNL app dat er een brief van het ziekenhuis zou worden bezorgd. We hebben mijn schoonvader gevraagd deze te openen, omdat we te nieuwsgierig waren wat het was. Het bleek een telefonische afspraak te zijn voor een anesthesieconsult. Dit zou betekenen dat de operatie ook in de planning zat. We hebben daar het ziekenhuis gebeld en kregen de voorlopige datum 7 oktober.

Super spannend, maar ook fijn om te weten dat het in de planning zit en we er weer naartoe kunnen gaan leven. En ook nog eens voor zijn eerste verjaardag.

Ik had verwacht dat het misschien net daarna zou zijn.

Uiteindelijk kregen we ongeveer twee weken van te voren de definitieve bevestiging per brief met ook de tijd dat we ons moesten melden op de afdeling voor de operatie. Deze tijd stond op 10:30…

Ik begon me meteen druk te maken, want dat zou betekenen dat Bodhi ’s nachts om half 5 de laatste voeding zou mogen en daarna nuchter moest blijven. Hoe dan?! Vroeg ik me af. Wel zou hij nog heldere vloeistoffen mogen als water, thee, suikerwater of appelsap.

De weken tot de dag van de operatie heb ik me veel druk gemaakt over het nuchter blijven, de dag zelf en hoe hij het erna zou gaan doen met slapen, eten, drinken en de pijn.

En toen was het ineens al 7 oktober. Ik heb de wekker gezet om half 5, zodat ik Bodhi nog een fles kon geven en hij dus nog wat voedzaams binnen zou hebben. Hij dronk deze fles half slapend en heeft daarna nog lekker verder geslapen en in bed gelegen tot na 8 uur.

Zo konden wij ongestoord ontbijten met Jalou. Daarna hebben we met z’n vieren lopend Jalou naar de peuterspeelzaal gebracht. Eenmaal weer thuis de laatste spulletjes ingepakt en Bodhi nog wat suikerwater laten drinken. Dit ging er wel in bij hem!

Rond kwart voor 10 vertrokken we dan naar het WKZ (Wilhelmina Kinderziekenhuis). De spanning begon al aardig op te lopen bij mij. We mochten wachten op onze kamer op de verpleegafdeling tot we naar de ok konden. Er mag altijd maar één ouder mee de ok in en maar één ouder naar de uitslaapkamer. We hadden ondertussen afgesproken dat Mark dit keer mee zou gaan naar de ok en ik hem zou ophalen.

Het wachten duurde weer lang. De planning was om 12:00 uur, maar uiteindelijk mochten we iets voor 13:00 eindelijk naar de ok. Bodhi kreeg weer een mooi jasje aan en met bed en al gingen we die kant op. Ik nam op de gang afscheid en Mark ging mee met hem.

Ik vond het heel moeilijk om dit uit handen te geven, maar wetende dat papa bij hem was en ik dit moeilijke moment dit keer niet zelf hoefde mee te maken vond ik het wel goed zo.

Ik zag Mark weer op ‘onze’ kamer. Weer had hij een buzzer meegekregen (denk aan zo’n buzzer die je soms krijgt als je ergens eten besteld, dat die af gaat als je eten klaar is).

De vorige keer werkte deze niet. Dit is nu nog een keer goed doorgegeven. Tegen Mark was ook gezegd dat de buzzer het beste werkte in de Ronald MacDonald huiskamer. We zijn eerst even wat gaan lunchen en daarna maar naar deze huiskamer gegaan. Dit is een plek in het ziekenhuis, mogelijk gemaakt door het Ronald MacDonald’s huis, om even te kunnen ontspannen met je gezin. Even op een andere plek te zijn dan in het ziekenhuis zelf.

We hebben hier een beetje tijdschriftjes zitten lezen en wat koffie en thee gedronken.

Mark vertelde dat Bodhi nog heel druk en actief was voor ze de ok in gingen en dat hij ook nog lol had gehad. Toen hij eenmaal op de operatietafel lag en in slaap moest met het bekende maskertje. Hij zette het op een schreeuwen en heeft zich lang verzet, voordat hij eindelijk in slaap viel. Mark vertelde dat dit best lang leek te duren en dat hij toen ineens ‘weg’ was. Hij zei ook dat hij er niet zo veel moeite mee had.

Ik maakte me in de tussentijd vooral druk of ik dit keer wel bij hem zou zijn voordat hij wakker was en hoe hij er dit keer bij zou liggen/zitten.

We waren misschien net drie kwartier/een uurtje in de huiskamer toen de buzzer ging. Ik was in de tussentijd van de spanning al voor de tweede keer naar het toilet geweest en kwam net terug. Snel pakten we onze spullen en vetrokken naar de uitslaapkamer, want ik wilde er natuurlijk dit keer wel op tijd bij zijn.

We moesten nog even wachten op de gang. Man man man wat was ik toen zenuwachtig. Maar eindelijk kwam iemand me halen en mocht ik naar hem toe.

Hij was net wakker. Hij werd al wakker toen ze hem de uitslaapkamer op reden. Maar meteen toen ik hem oppakte werd hij al wat rustiger. Hij lag lekker bij me. We hebben een tijdje zo gezeten om te kijken of hij het goed bleef doen en weer mee mocht naar de afdeling.

Wat mijn moederhart wel erg tegensprak is dat ik dit keer ook op de uitslaapkamer een mondkapje op moest. Ik ging naar mijn kind van bijna 1 jaar oud, die net uit een narcose kwam en het eerste dat hij zou zien was zijn moeder met zo'n stom ding over het grootste deel van haar gezicht. Ik snap dat beleid gewon beleid is, maar dit voelde echt niet goed voor mij.

Hoe het verder met ons gaat wil ik jullie vertellen in een tweede blog. Deze zal later online komen.

Maar ik heb nog wel wat leuks voor jullie! Ik mocht van Pixum een fotoboek maken en heb ervoor gekozen te beginnen met een fotoboek van de operaties van Bodhi. Ik vind het fijn voor onszelf een tastbaar naslagwerk te hebben, maar natuurlijk vooral voor Bodhi later en ook voor Jalou.

Wil je zelf ook nog een fotoboek maken? Dat kan makkelijk met de Pixum-app of op hun website. Ik heb een leuke kortingscode hiervoor! Met de code DEBBIEJ-PFB krijg je tot en met 31 december 20% korting!