De strijd gewonnen.

Ik was altijd al vastbesloten geweest borstvoeding te geven. Toen ik het voor mijn zwangerschap met mijn vriend over had, was ik pro-borstvoeding en hij pro-flesvoeding. Zijn 2 kinderen zijn met de fles opgegroeid en dat vond hij prima. Maar hij kon niet op tegen mijn argumenten en had zich erbij neergelegd.

Het duurde 3 dagen voor de eerste druppel melk eindelijk kwam. Ik begon al radeloos te worden. Mijn zoon vond het allemaal prima. Hij sliep goed, dronk nog steeds goed en kwam ook netjes om de 3u vragen. Mijn tepels deden zoveel pijn als hij dronk dat mijn tenen gingen krullen als ik hem aanlegde. Ik had geen kloven, alleen een beetje geïrriteerd maar dat kwam omdat hij zo hard zoog om melk te hebben en die kwam maar niet. Hij was wel na 3 dagen meer dan 10% van zijn geboortegewicht kwijt dus moest hij flesjes bijkrijgen. Mijn vriend had het niet meer. Zijn zoon had al 3 dagen niets gegeten en dat baarde hem enorm veel zorgen. Hij was dan ook opgelucht dat hij eindelijk een fles kreeg. De kraamverzorgster en verloskundige hadden het over vingervoeden maar daar zag ik vanaf. Mijn zoon had er ook geen enkel probleem mee. Hij dronk eerst van de borst en kreeg daarna nog een flesje bij. Zo ging het prima en hij begon goed aan te komen. Maar de pijnlijke tepels bleven en ik had nog steeds niet genoeg melk. Zelfs met het afkolven erbij. Ik raakte gefrustreerd, huilde veel, ik had het gevoel dat ik faalde. Ik stuurde mijn vriend naar de stad om homeopathische thee en olie om de productie te stimuleren. Het hielp niet. Ik stuurde mijn moeder naar de apotheek in België om een middel waarvan ik wist dat wel werkte, dat schreven we ook voor op mijn werk bij moeders met problemen om de melk op gang te krijgen. Ook homeopathisch dus zonder gevaar. En dan kwam er eindelijk meer melk.

Voor mijn vriend was het ook heel zwaar. Hij begreep het niet, waarom ik zo bleef volharden. Hij wou dat ik ermee zou stoppen en flessen zou geven. Ik huilde bij elke discussie.  Ik moest de kleine altijd voor en na de voeding wegen zodat hij wist hoeveel hij gedronken had. Dat was voor hem het moeilijkste om te accepteren. Met de fles weet je precies hoeveel hij gedronken heeft. Met de borst is het natte vingerwerk. Maar ik kon hem zo geruststellen dat ik mijn zoon altijd op de weegschaal legde, dus deed ik dat ook. Ik wou het gewoon echt niet opgeven. Ook al deed het zoveel pijn, ik genoot van het intieme moment met mijn zoon bij mij. Ik nam alle dagen mijn middeltjes in en bleef de borst geven. Ik heb 1 dag eens alleen afgekolfd. Op aanraden van de kraamhulp om mijn borsten wat rust te geven. Maar dat maakte me zo depressief. Ik miste de momenten met mijn zoon en voelde mij nog meer falen als ik zag wat ik produceerde op een hele dag. Vanaf dan deed ik het om en om, 1 keer aanleggen en 1 keer kolven. Zo heb ik het ook een paar dagen gedaan en kwam ik ook beter aan mijn rust toe. Daarna stilaan terug volledig de borst. Hij kwam elke dag wel bij dus mijn vriend was ook wat geruster.

De lactatiedeskundige is  langs geweest maar die kon mij niet veel verder helpen. Ik deed het uitstekend en mijn zoon ook, hij was alleen een luie drinker geworden. Hij was altijd wakker na zijn voeding en een uur voor hij weer moest drinken viel hij in slaap, sliep door de voeding heen en als hij klaar was, werd hij wakker. Ik heb er alles aan gedaan hem wakker te maken. Hem volledig in zijn blootje gelegd, koude washand op zijn lichaam (als ze het koud hebben, drinken ze beter), ik bleef hem strelen en kriebelen maar het deed hem allemaal niets. Hij dronk nog steeds langzaam en op zijn gemakje. Maar hij dronk wel en hij dronk nog steeds goed. Ik vroeg aan iedereen om advies. Mijn moeder, mijn zus, mijn vriendinnen en mijn werk. Ik heb alles geprobeerd wat ze me konden aanraden maar ik heb geen medicijnen genomen. Dat vond ik te ver gaan.

Nu is hij 2 maanden en ik ben er trots op dat ik nog steeds borstvoeding geef. Mijn vriend had verwacht dat ik na 6 weken dan wel zou stoppen omdat hij had gehoord dat dat dan wel de belangrijkste periode is. Maar ik wou dat helemaal niet. Na 3 weken deed het geen pijn meer. De pijn was er omdat de toeschietreflex traag was en mijn zoon dus telkens zo hard ging zuigen tot er eindelijk melk kwam. Nu gaat het nog steeds niet zoals het zou moeten. De toeschietreflex is wel al beter maar ik heb nog steeds geen goede melkproductie. Ik heb nooit last van volle borsten, nooit last van stuwing, nooit last van lekkende tepels en tegen de avond niet genoeg melk meer. Dus krijgt hij ’s avonds een grote fles van flesvoeding of afgekolfde melk als ik genoeg heb opgespaard. Hij drinkt nu ook een stuk beter en geeft ook gelijk aan als hij niet genoeg heeft.

Mijn vriend heeft er zich bij neergelegd. Ik ben gewoon te koppig om op te geven. Ik wou alles op alles zetten om het te doen slagen en hij werd er helemaal gestoord van als ik weer iets anders ging proberen. We hebben veel discussies gehad maar hij vond het niet leuk dat ik telkens moest huilen als we het over stoppen hadden dus hield hij zich meer en meer afzijdig. Hij gaf wel telkens een flesje als hij kon maar het was voor hem heel moeilijk op de zijlijn te staan. Hij kon het niet begrijpen. Mannen zien het dan ook zo anders. Zij zijn gerust met de fles omdat ze zien hoeveel er in gaat en dat vinden ze het belangrijkste. Met borstvoeding kan je dat niet zien. En hij vind flesvoeding even goed als borstvoeding. Veel vrouwen verkiezen tegenwoordig eerder fles- dan borstvoeding. Kinderen worden er evengoed gezond groot van.

Hij heeft ook nu aangegeven dat dat wel zijn band met onze zoon beïnvloed heeft. Hij heeft nu niet dezelfde band met hem als dat hij had met zijn 2 andere kinderen omdat hij minder betrokken is met de voeding. Hij vertelde me ook dat die dag dat ik alleen maar afkolfde, voor hem de gelukkigste dag was omdat hij dan alle voedingen ook kon geven. Dat vind ik wel jammer om te horen maar ik heb hem altijd bij alles zoveel mogelijk betrokken. Hij is er wel zeker van dat hij die band nog wel krijgt. Na die eerste week schreef hij een gedicht voor mij en gaf hij me een babyboek cadeau. Hij heeft mij zo goed gesteund tijdens en ook na de bevalling. En ondanks dat hij het niet met me eens was, bleef hij mij steunen bij elke poging die ik ondernam. Ik krijg nu nog steeds tranen in mijn ogen als ik zijn gedicht lees. 

Hoi Mama,

Ik wil je graag bedanken voor mijn eerste week,

Het was al snel duidelijk, jij bent geen leek.

Je was zo lief en wist precies wat te doen en wanneer,

Echt mama, het verbaasde mij keer op keer.

Ik heb papa om een cadeautje gestuurd voor jou,

Je bent zo lief, gewoon omdat ik van je hou.

Hiermee kan je bijhouden wat ik later allemaal wil weten,

Want ik weet zeker, dat ben ik dan zeker alweer vergeten.

Maar mama, ik vind het niet zo leuk dat je soms moet huilen van de stres,

Ik drink van jou wat je heb, en krijg de rest wel van papa uit de fles.

Er zijn zoveel mama’s die het niet eens willen proberen,

Die kunnen van mijn mama nog heel veel leren.

Ik ben blij met elke slok die je mij kan geven

En als het niet anders kan, wordt ik met de fles ook wel groot zoals zovelen.

Dus mama, wees alsjeblieft niet ontdaan,

Ik weet dat je je uiterste best hebt gedaan.

Dus mama, geniet van mij en rust lekker veel uit,

Groetjes en heel veel liefs, van jou kleine spruit.

Roy