De start van een nieuwe fase

Afgelopen weken zijn wij bezig geweest met de voorbereidende gesprekken voor de ivf-behandelingen.

Een gesprek met zowel onze gynaecoloog als een ivf-verpleegkundige. Het was fijn om te horen wat we kunnen verwachten, maar ook de zenuwen nemen toe.

We hebben groen licht, op mijn gewicht na, om te starten zodra het kan. Bij mijn eerstvolgende cyclus mag ik me aanmelden voor onze eerste behandelingen. Wel met de kanttekening erbij dat ik mijn laatste twee kilo kwijt ben. Daar ben ik nu hard voor aan het knokken. Ik wil niet dat we worden geweigerd, omdat ik niet genoeg mijn best heb gedaan.

Buiten dit speelt corona ook nog volop in het ziekenhuis. Dat betekent voor ons dat er maar 1 stel per dag behandeld wordt. Op het moment dat ik mij aanmeld, is het dus hopen dat we daadwerkelijk mogen starten.

We gaan er vanuit dat we deze maand nog niet mogen starten. Ook al hopen we dat natuurlijk wel. Nu we weten dat we mogen starten, willen we ook zo snel mogelijk beginnen.

Ik vind het allemaal verrekte spannend. Tijdens de ovulatie inductie reageerde ik slecht op de medicijnen. Met het komende behandeltraject wordt de dosis van alle medicijnen verhoogd. Iets waar ik best heel erg tegenop kijk. Het is lastig om jezelf medicijnen in te spuiten die je je nog rotter gaan laten voelen.

Maar ik blijf me vast houden aan de hoop dat het misschien nog gaat lukken. Mochten we toch het traject moeten afsluiten, zonder resultaat, dan kan ik mezelf nooit kwalijk nemen dat ik niet alles heb geprobeerd. 

Ik heb nog twee weken de tijd voor de laatste 2 kilo. En dan duimen dat we mogen starten.

Als het nog niet kan, dan kan het niet. Dan hopen we op de volgende cyclus. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We zullen dan teleurgesteld zijn. 

Laten we hopen dat het het allemaal waard is.