4 jaar geleden
De rollercoaster van het voeden van een tweeling
“The feminine is the most powerful dimension of life. Without the feminine energy or “Shakti”, there would be nothing in existence” (Sadhguru).
Daar lag ik dan te wachten in mijn ziekenhuisbed. Een gentle sectio maar dit zou ook moeten betekenen dat ik mijn kinderen zo snel mogelijk aan de borst zou krijgen. Dit was inmiddels mijn derde keizersnede (ja derde! een verhaal voor wellicht een volgende keer) en met een grote borstvoedingswens lag ik op mijn kinderen te wachten. Uren duurde het voordat ik wist waar mijn kinderen zich na de geboorte bevonden. Een kindje (“baby 2”) bleek op de afdeling neonatologie te liggen en een kindje (“baby 1”) lag blijkbaar al gewoon op de afdeling.
Toen ik op de afdeling neonatologie een van de kindjes aan de borst mocht leggen, leek het wel alsof hij direct “opkrabbelde” en diezelfde avond werd hij nog met ons herenigd. Daar begon de borstvoedingsrollercoaster. Een kindje aan de borst, daarna het andere kindje aan de borst, soms even tegelijk maar dat was meer om het gevoel te krijgen want omdat ze prematuur waren en steeds in slaap vielen, was het belangrijk dat ze om en om met veel aandacht werden gevoed. Daarna werd ik direct aan het kolfapparaat gekoppeld en werden de jongens nog gevoed door middel van fingerfeeding. Eigenlijk best een vies idee dat ze aan zo’n blauwe plastic ziekenhuishandschoen moesten zuigen. Daar zouden ze toch ooit iets op moeten verzinnen.
Tussen de voedingen had ik zo waar 3 kwartier (!) om te eten, douchen, slapen etc. Thuis ging dit avontuur verder al stopte ik wel met het kolven want daar had ik het na het ziekenhuis behoorlijk mee gehad. De borstvoeding was goed op gang. En ik wilde niets liever dan die twee zo snel mogelijk tegelijk aan de borst. Ik heb me suf gegoogled op foto’s en liet een zeer ervaren lactatiekundige langskomen. Zij vertelde mij dat ik ze pas tegelijk mocht voeden als ze 3 kg waren en ze geen hulp meer nodig hadden om grip te houden. Naast de rugbyhouding, leerde ze mij dat ik ze ook tegelijkertijd kon voeden in de Madonnahouding! Dat was mijn wens, dat was immers ook mijn lievelingshouding bij mijn andere 2 zonen (de meest simpele houding), alleen dit leek nog zo ver van mijn bed show. Grappig om te bedenken dat ik ze in de maanden erna gewoon in mijn eentje op die manier aan de borst kon krijgen. Ze bevestigde me dat ik veel voeding had maar dat ik zelf wel wat extra voeding kon gebruiken en adviseerde bijvoeding die ook veel door Gamers (…) werd gebruikt. Later begreep ik waarom want die onverzadigbare trek tijdens de zwangerschap ging deze maanden in extremen gewoon door.
Toen ik ze eenmaal makkelijk tegelijkertijd kon voeden, had ik ook weer een periode dat ik het juist veel fijner vond om ze weer om en om te voeden. Wanneer ik ze tegelijkertijd voedde, voelde ik me immers soms letterlijk worden leeggezogen en dat alle energie uit mijn lijf werd getrokken. Ook buiten de deur verkoos ik voor de meer “decent way” in plaats van de boezem “all out”. De andere baby deed ik dan in de wipper of in de kinderwagen die ik met m’n voet heen en weer bewoog.
Alles wat ik bij nummer 2 en 3 niet heb gehad (bijvoorbeeld kloven!) mocht ik nu ervaren. Maar het gekke is: ik had het voor geen goud willen missen. Op een gegeven moment word je er zo handig in dat je er ook geen afstand meer van wilt nemen. Uiteindelijk werd mij op het hart gedrukt dat het voor mijn eigen herstel beter zou zijn om te stoppen. Extra lastig vond ik dit omdat de flesvoeding niet gelijk helemaal van harte ging (maar ook dat een andere keer). Inmiddels zijn er twee weken verstreken en heb ik nog steeds een stuwing waar je u tegen zegt, maar de extra cupjes zullen langzaam verdwijnen en wat ben ik dan trots dat ik bijna 8 maanden lang het witte goud aan ze heb mogen geven.
Foto by Carolien Coster