De periode na de miskraam

28 april 2021:

Verslagen liepen wij de verloskundige praktijk uit en stapte in de auto terug naar huis. Eenmaal thuis kijken we mekaar aan en barsten in huilen uit. Ons kameleonetje is er niet meer (zo noemde we dit wondertje) Ik bel mijn teamleider en vertel dat ik een de dag ervoor op werk een miskraam heb gehad het net bevestigd is bij de verloskundige en me ziek wil melden. Mijn teamleider snapt dit en meldt me ziek en we spreken af dat ik een week later bel om aan te geven hoe het met me gaat. Ook mijn man belt op en mag ook 3 dagen thuis te blijven. We nemen nog is door wat de verloskundige heeft gezegd. Je kan nog 3 weken nabloeden, maar het bloeden mag niet erger worden, het vliesje moet er nog uit en we willen dat dit uit zichzelf gebeurd. Het is een miskraam met een zwangerschapsduur van 6/7 weken. Ik bedenk me ineens dat het hartje ook al klopte rond deze periode. Een klein wondertje verwerkt uit onze liefde is er niet meer. Ik heb nog steeds buikpijn en verlies redelijk wat bloed. Ik ben erg moe en besluit naar bed te gaan. Ik slaap 2/3 uurtjes en wordt huilend wakker. We praten er samen over en besluiten het onze ouders, broer, zus en 3 vrienden te vertellen. Ze zijn erg meegaand en verdrietig voor ons. Bij 1 van mijn vrienden kunnen we ons verhaal goed kwijt ze heeft zelf ook een miskraam gehad en begrijpt het gevoel geestelijk en lichamelijk heel goed. Ik begin mezelf de schuld te geven,

-heb ik iets gegeten wat niet mocht,

-heb ik iets gedaan wat niet mocht,

-heeft het iets te maken met de mogelijke endometrise,

-waarom stoot mijn lichaam dit kindje af?

30 april 2021:

Als ik 2 dagen later gebeld wordt door de verloskundige leg ik deze vragen voor en ze verteld mij dat ik hier niks aan kan doen. Je lichaam stoot een kindje in de eerste 12 weken af als het niet levensvatbaar zou zijn of ernstig gehandicapt. Toch geef ik mijn lichaam de schuld en ik geef bij mijn man aan dat mijn lichaam ons beide ons kindje heeft ontnomen. Mijn man schiet hiervan vol dat ik dit denkt en hij pakt me vast en zegt dat ik er niks aan kan doen en dat we hier samen uitkomen netzoals we overal samen uitkomen. Dezelfde dabwordt ik gebeld door mijn huisarts met de vraag of ze iets voor me kan betekenen en ik leg dezelfde vragen voor en hoe ik me voel en mezelf de schul geef. Ook mijn huisarts zegt hetzelfde als de verloskundige en biedt aan dat ik altijd langs mag komen om te praten. Ik geef aan nog erge buikpijn te hebben maar ik niks in wil nemen omdat ik het wil voelen, dit is het enige wat ik nog kan voelen van de zwangerschap. De huisarts adviseerd me toch pijnstilling te nemen, in elk geval in de avond zodat ik wat kan slapen. Mijn man vraagt mij ook dit te doen. Daarom kies ik ervoor dit toch te doen en eindelijk kan ik wat slapen.

2 mei 2021:

5 dagen na de miskraam sta ik in de avond al 45minuten onder de douche, mijn man is op zijn werk en ik krijg erge buikpijn en verlies ineens meer bloed, ik pak een washandje en mogelijk is het vliesje eruit gekomen want de buikpijn zwakt wat af. Ik bel mijn man en hij komt direct naar huis. Ik bloed nu als een normale menstruatie en ga in mijn bed liggen en mijn man komt tegen mij aan liggen en we huilen samen.

Ik blijf in overleg met mijn teamleider nog 2 weken thuis en zal dan het werk weer oppakken.

5 mei 2021:

Bij de controle bij de verloskundige 3 dagen hierna ziet alles er goed uit er is niks achter gebleven, het bloeden is sinds een dag gestopt wel doet mijn hele buik zeer en mijn flanken ook dit kan nog even duren verteld de verloskundige. Ondertussen hebben we het meer mensen verteld, familie, vrienden, collega's. We willen er geen geheim van maken en vinden dat het mensen het mogen weten.

De mensen die het weten proberen ons te steunen.

Je krijgt ook reacties van mensen waar je totaal niks aan hebt en eigenlijk meer verdrietig van wordt als dat het helpt.

-wees blij dat het zo vroeg in de zwangerschap is gebeurd en niet later want dan ben je meer gehecht aan je kindje en is het meer volgroeit dan is het nog veel erger.(Wat werd ik boos om deze reactie snap je nou echt niet wat ik voel, we hielden al van dit wondertje en het doet zeer om zn kleintje te verliezen, tot op de dag van vandaag weet ik ook nog niet wat ik hierop moet reageren).

- vertellen over de bevalling ja toen ik ging bevallen ging dat zo en zo, ja je had niet onder de douch moeten gaan staan dan wordt het erger. (Ga jouw bevalling nou niet vergelijken met mijn miskraam).

- wees blij dat je lichaam het afgestoten heeft anders had je straks een gehandicapt kind. (Ho even ookal zou ons kindje gehandicapt zijn dan zou het nog welkom zijn en zouden we er mega veel van houden en voor zorgen)

- wees blij dat je lichaam het zelf heeft gedaan en niet dat je de keus zelf moest maken (we hadden graag een keuze gehad ipv dat de keuze voor ons gemaakt werd).

4 weken na de miskraam hebben we samen een tattoo laten zetten een kameleonetje zo is ons wondertje altijd bij ons .

Kerst 2021 was lastig dit zou de periode zijn dat we uitgerekend zouden zijn van dit wondertje en hier staan we samen bij stil en bedenken ons,

- zou je een jongen of een meisje zijn.

- hoe zou je eruit zien.

- wanneer zou je zijn geboren.

Dit soort reacties doen zeer, ook nog wen jaar later. Wat me ook opgevallen is is dat niemand het er meer over heeft, alsof het maar vergeten moet worden. Ook dachten de eerste 2 weken mensen aan mij en niet aan mij man. Oke ik voel de lichamelijke klachten maar voor hem is het net zo erg. Ook zijn kameleonetje is er niet meer. Gelukkig kunnen we er samen goed over praten en doen we dit ook geregeld. Ook heb ik een paar weken geleden nogmaals met mijn huisarts gesproken omdat ik toch mijn lichaam nog de schuld geef ondanks dat ik weet dat ik er niks aan kan doen.

Morgen alweer een jaar geleden dat we de miskraam kregen, hier zullen we samen bij stil staan.

*Ons kameleonetje*27-04-2021*

In mijn volgende blog zal ik jullie vertellen over onze volgense zwangerschap die snel na de miskraam was.