De paniek sloeg opeens toe

Afgelopen weekend voelde ik me goed! Tim en ik gingen met Léna een wandelingetje naar het winkelcentrum maken. We hoorde al een tijdje een sirene, en die kwam steeds dichterbij. Wanneer wij net het winkelcentrum op wilde lopen, parkeerde de ambulance voor onze neus. Boven het winkelcentrum zijn allerlei woningen, dus waarschijnlijk was het voor één van die bewoners. Hoewel ik het natuurlijk ontzettend zielig vind voor diegene die de ambulance nodig had, daar gaat mijn verhaal nu niet over. Die ambulance maakte namelijk enorm veel los in mij.

Het moment dat de ambulance parkeerde bevloog mij een soort van paniek; De stress die wij hadden toen Léna naar het ziekenhuis moest, het dunne lijntje tussen leven of dood, het snelle regelen, medische trajecten, adequaat reageren etc. Er ging van alles door mijn hoofd en ik kon daar ter plekke instorten van verdriet. Alleen dat deed ik natuurlijk niet, want we stonden midden op een winkelcentrum! Dus zette ik een paar grote passen om zo snel mogelijk van die situatie en Tim vandaan te zijn en ik mijn tranen weg kon slikken.

*Tekst gaat onder de foto verder

Ik begreep niet wat er gebeurde. Vond ik het zielig voor die persoon? Ja tuurlijk, maar daar ging mijn verdriet niet over. Een paar stappen verder kon ik weer praten, deden we ons rondje en liepen weer dezelfde weg, langs de ambulance, terug naar huis. Juist omdat ik geen angst wou creëren voor deze gebeurtenis wilde ik dezelfde route terug nemen. 5 stappen voorbij de ambulance vertelde ik Tim wat er allemaal door mijn hoofd ging én brak ik alsnog. Ik dacht dat ik de hele situatie al had verwerkt, ik heb tenslotte zelfs EMDR voor de ziekenhuisopname gehad. Toch was het blijkbaar niet voldoende. 

Vandaag heb ik dit dat ook tijdens PMT (Psycho Motorische Therapie) behandeld. Het moment dat wij na de heftige bevalling thuis kwamen waren gestrest. Binnen 4 uur moesten we direct met Léna naar de spoedeisende hulp waar we werden opgevangen. Waar ik dus eigenlijk had moeten bijkomen van die ontzettend zware bevalling, gingen we door in de stress. En die stress zit gewoon nog in mijn lijf, in mijn hoofd en wordt dus blijkbaar getriggerd door andere stressvolle situaties.

Of ik hier nog wat mee moet, of dat dit langzaam slijt of dat dit bij de nieuwe Suus hoort, weet ik nog niet. Het zat mij nu hoog dus schrijf ik het van mij af.