De overgang van zwanger naar mama deel 2

Zaterdag begonnen de weeën al en zaterdagnacht geen oog dicht gedaan. Ik was bezig om ze weg te puffen. Zondag, begin van de middag op verzoek van mijn vriend maar de verloskundige gebeld. Want, ik was, oh zo rustig. Og dacht ik, zullen van die voorweeën zijn, niks aan de hand. Gemiddeld bevallen vrouwen van een eerste kindje toch met 40 weken en 5 dagen werd me verteld?!

Op advies op zondagmiddag naar het ziekenhuis gegaan. Ik had namelijk ook al dagen vochtverlies. Daar 3 onderzoeken gedaan. Maar weer hadden we onduidelijkheid, -net als bij de nipt-test-, waren mijn vliezen nou wel of niet gebroken?! Na een lange overleg, hebben ze ons het advies gegeven om de volgende ochtend naar het ziekenhuis te komen. Ze zouden me gaan inleiden, maar daar aangekomen bleek ik al 4 cm ontsluiting te hebben! Ik heb wel weeënopwekkers gekregen. Het opvangen van de weeën ging me goed af. Ik had als tip gekregen van een beste vriendin om in jezelf te keren. Dit heeft goed geholpen. Daarbij werd ik goed aangemoedigd door het personeel. Op een gegeven moment was ik op een punt van, zal ik pijnbestrijding nemen? Ik had toen al bijna 8 cm ontsluiting, dus geen pijnbestrijding genomen. Ik heb het ook prima kunnen redden zonder. Ik was erg trots dat ik het zonder heb gedaan. En begrijp me niet verkeerd. Met of zonder pijnbestrijding; je mag super trots zijn op jezelf en je lijf. Iedereen heeft ook een andere pijngrens. Wij vrouwen doen het toch maar even! 

Het persen duurde erg lang, langer dan de verloskundige hadden gedacht. Maar ze schoot steeds terug, vermoeiend...hehe.  Ze gaven aan dat ze me wilde inknippen. Dit hebben ze zolang als ze konden uitgesteld, omdat ik het niet wilde. Maar toen ze zagen dat het hartje terug liep, moesten ze wel.

Toen ik Lizzy om 15.01 op mijn buik kreeg, was ik helemaal beduusd. Ik was zo moe van het persen. Ik was helemaal kapot. We zouden 1 nachtje in het ziekenhuis blijven. Maar ze zagen toen we naar huis gingen een rood plekje op haar achterhoofd, dus we moesten tóch nog 1 nachtje blijven. Weer wordt je overvallen met onzekerheid, als alles maar goed is. Gelukkig mochten we samen de volgende dag in de middag naar huis. Fijn, want het ziekenhuisbed was ik echt zat. Die slapen voor geen meter haha! 😊

Ik was snel gewend aan mijn moederrol. Ik had het gevoel dat ze er altijd al was geweest. Sommige moeders moeten erg wennen. Ik had dit niet. Het voelde goed, normaal. Je wist niet beter. Ik stond er ook zelfverzekerdheid in. Dit is voor mij weggelegd, hier ben ik goed in. Dit gevoel had ik heel sterk.

Borstvoeding geven ging goed. Tuurlijk de eerste week was het nog 'aanknommelen'. Het was fijn om dat te kunnen doen. Tegelijkertijd was het ook weleens zwaar, het kostte veel energie. Vooral de weken dat mevrouw in de avond, als wij wilde gaan slapen, niet van plan was om te slapen. Uren heb ik met haar op bed gezeten. Dit brak me echt op na een paar weken. Ik was blij dat ze na 3 á 4 weken weer ging slapen. Ik moet wel eerlijk zeggen vanaf het moment dat we zijn overgestapt naar de fles, dat het me meer rust en ruimte gaf. Heerlijk om het ook uit te kunnen besteden aan je partner. Ik heb precies 3 maanden borstvoeding gegeven. Achteraf ben ik blij dat ik naar mij eigen welzijn heb gekeken en niet heb geluisterd naar deskundige. Borstvoeding combineren met werk leek me zo stressvol. Dit voelt goed voor mij 😊 Geen spijt! En zo, zou ik het ook doen bij ons volgende kindje. 

Ook ging ze overdag beter slapen. Eerst sliep ze bij ons en na 3 maanden is ze in het haar eigen kamertje gaan slapen zowel overdag als 's nachts. Lizzy sliep overdag nu langer. Eerder had ze van die hazen slaapjes. Ik kreeg weer meer energie. Hierdoor kon ik ook veel meer genieten (bewust) van onze kleine meid! Heerlijk knuffelen, kusjes geven, spelen en samen wandelen. En wat doet ze het goed! We boffen zo! Het is een vrolijke tante! Naja, op de bovenstaande foto dan niet. Maar wij lachen ook niet altijd haha. Ze teigert hier inmiddels flink rond, niks is meer veilig voor haar handjes en kan sinds een week zelfstandig gaan zitten. Trots, ja dat ben ik! Maar welke moeder is dat niet, toch?!! 

Hoe heb jij je zwangerschap ervaren? Viel het je tegen of mee? Hoe vond je de overgang. Was je snel gewend aan je moederrol?