DE OPERATIE NUMMER 2

Hoe je je moet voelen op zo een dag. Je kindje gaat opnieuw de operatietafel op en jij weet dat je zeker 1 dag moet blijven. Dat is nou eenmaal zo wanneer een baby onder de drie maanden een operatie ondergaat. 

Goede Vrijdag 25 maart

Tijs is weer als eerste aan de beurt. Geen kindjes ervoor dus weinig uitloop. Zodra we het ziekenhuis binnen komen worden we netjes opgevangen. Dezelfde verpleegster als een paar weken geleden brengt ons naar de kamer. Weer kamer 8 roepen we lachend. Nee zegt ze heel trots en ze brengt ons naar een twee persoons kamer een stukje verder op de gang.

In de kamer is het leeg en alleen Tijs zijn bedje staat bij het raam. Het plastic wordt verwijderd en de leuning wordt naar beneden gedaan. Ik leg Tijsje op het bed en hij wordt natuurlijk wakker. Hij wil gaan huilen maar zodra hij de zuster ziet is het helemaal goed en gaat de big smile niet meer van zijn gezicht. De zuster moet lachen en regelt alvast flesjes voor Tijs voor na de operatie.

In de kamer kijken frank en ik onze ogen uit. Dit zijn we niet gewend. Er hangen twee televisies en ook hebben we een grote kast voor onze spullen. Als klap op de vuurpijl hebben we zelfs een eigen badkamer. Wat nog het allerfijnste is van alles dat is natuurlijk dat de kans dat er iemand bij komt heel klein is. In nederlandse ziekenhuizen in het namelijk zo dat de artsen met Pasen ook zo min mogelijk werken en er dus onderbezetting is.

Ik kleed Tijs uit in zijn bedje en leg hem gelijk op de weegschaal. Niet plassen he zeg ik lachend en meneer kijkt me aan met een ondeugende blik… De zuster heeft paracetamol en een operatieshort in haar handen. Dit geven we direct aan Tijs wanneer hij in zijn bedje ligt. Ondertussen houdt Frank een speeltje boven Tijs zijn hoofd. Een groene kikker met muziekjes. Daar wordt meneer echt enorm enthousiast van. Hierdoor trapt hij steeds de deken van zich af. Die deken wordt elke keer terug gelegd over zijn benen en strak getrokken. Niet dat Tijs zich daar iets van aan trekt.

De operatie

Het is eindelijk iets over acht uur en we mogen met hem mee naar de O.K. We rijden dezelfde route als de vorige keer en Tijs vindt het allemaal prima. In de hal voor de O.K. trek ik net als de vorige keer een overal aan. Smurfen schoenen en natuurlijk die hele mooie muts. We moeten nog even wachten in de wachtkamer en dan mag ik opnieuw mee naar binnen.

Wanneer ik binnenkom zie ik opnieuw de grote tafel met een kussen erop. Er hangt een warmte lamp boven en de kamer is niet veranderd. In tegenstelling tot de laatste keer staat de kinderchirurg wel binnen een paar tellen binnen. De zusters moeten constant lachen om Tijs en natuurlijk lacht hij terug. Daarna roept een van de operatie assistenten. Jullie waren hier toch een paar weken terug ook al? Ja zeg ik. En nadat alle vragen gesteld zijn verlaat ik de kamer.

Frank en ik lopen in de tussentijd een rondje door het ziekenhuis. Ik kan de angst en spanning van zijn gezicht aflezen. De vorige keer duurde het zo lang en hij is gewoon erg bang voor herhaling. We hebben het over de operatie maar ik probeer het onderwerp te veranderen. Na 1,5 uur gaan wij terug naar de wachtkamer en raken we aan de praat met een papa. Hij heeft net een van zijn twee meisjes naar de O.K. laten gaan.

De ouders van Tijs hoor ik bij de deur en ik ga met de arts mee naar binnen.