De oneindige onzekerheid om onze babyboy

4 juli we zitten in de auto naar het ziekenhuis. Er staat een afspraak gepland bij de kinderarts. Onze jongen volgde niet met zijn ogen en focuste ook niet. Hij groeide maar matig. 

We zitten nog grapjes te maken over dat we voor niks gaan dat hij gewoon eigenwijs is en het niet laat zien wanneer het moet. Voor ons gevoel viel het allemaal wel mee. We parkeren de auto en lopen naar binnen. We melden ons aan. En gaan rustig zitten wachten. Een assistent roept ons om ons jongetje nog te meten en wegen. Ik ging er nog al sceptisch heen want dinsdag 2 juli hadden we nog gewogen en gemeten. Hij was toen 6100 gram en 63 cm. Vandaag is hij 6025 gram en 62,3 cm. Ik had zoiets van boeiend, hij groeit nooit perse heel hard.

Na een tijdje wachten werden we naar binnen geroepen bij de kinderarts. Ze heeft super veel vragen gesteld. Over zijn oren, hij heeft nogal grote, opvallende flaporen die niet in onze familie voorkomen. Ze vroeg naar zijn luiers enzovoorts. Het was daarna een tijdje stil. Ik voelde dat er stront aan de knikker was. Door al mijn ervaring met dokters bij onze oudste, kan ik ze nu een beetje lezen. Ik kon voelen dat ze zich zorgen maakte om hem. Ze begon weer te praten, ik ga jullie sowieso niet naar huis sturen zonder hem eerst te onderzoeken. Maar ik wil toch wel met mijn collega's overleggen, dan bel ik jullie erover. Ze onderzocht hem. Toen ze weer ging zitten heb ik ons mannetje weer aangekleed. Terwijl ik dat deed begon ze weer te praten. Ze zei: ik denk dat het goed is als ik voor jullie een afspraak maak bij een genetisch arts voor hem. Ik denk dat alles bij elkaar opgeteld het kan zijn dat er een genetisch aandoening is. Zo dat bommetje werd even gedropt. We hadden die niet verwacht. De pijn en paniek waren direct aanwezig. Maar ze was nog niet klaar. Ook wil ik hem door een oogarts laten zien, ik denk niet dat hij überhaupt wat ziet. Nog een bommetje wat eventjes gedropt werd. Het werd eventjes zwart voor mijn ogen. Ik merkte dat ik de pijn en het verdriet niet aan kon. Ik drukte het weg om er te kunnen zijn voor mijn man. Maar die leek het net zo hard weg te stoppen als ik. 

Ze stuurde ons naar huis met de belofte me volgende week donderdag te bellen. We gingen naar huis en aten wat. Veel trek hadden we niet het nieuws viel mij nogal rauw op m'n dak. Ik ben naar mijn moeder gegaan en heb daar alles van me afgepraat. Uiteindelijk over tot orde van de dag, we gingen onze oudsten kids ophalen bij de BSO en de kinderopvang. Tijdens dat ik mijn dochter ophaalde van de kinderdagverblijf heb ik het gevoel diep weggestopt. Totdat ik gebeld werd bij het ophalen, ze had al overlegd en wilde alles al snel in gang gaan zetten. Ze wilde Dirk volgende week maandag laten opnemen, voor onderzoek. Oef weer een klap. Ik had mezelf erop ingesteld dat ik nog eventjes wat tijd had om het te verwerken. Maar nee die tijd werd me niet gegund. 

5 juli zit ik rustig mijn wasjes te vouwen als mijn telefoon gaat. Het ziekenhuis belt, maandagochtend worden we in het ziekenhuis verwacht om 9 uur op de kinderafdeling. Precies tegenover waar ons mannetje geboren is. Kort daarna belt de kinderarts zelf nog eventjes. Ze vraagt of we 26 juli bij de genetisch arts kunnen zijn. Het is dan wel onze vakantie maar het moet maar. Het is gelukkig aan te rijden. Ik vroeg nog of het ook niks kan zijn, ze zei nee dat niet. Ik ben er zeker van dat er iets is. Mijn hart brak opnieuw in 1000 stukjes, ik kan en wil dit niet nog eens meemaken. Ik wil dit niet. Ik wil niet nog eens die hele medisch mallenmolen in.