De omgang met ouders die een kindje verloren zijn

Helaas kan ik vanuit eigen ervaring vertellen dat je wereld instort wanneer je een kindje verliest. Of in mijn geval, twee kindjes. Logisch, zou je denken. Maar helaas, of misschien juist gelukkig, begrijpt niet iedereen dit. Toen ik in juni 2018 mijn kindjes verloor veranderde alles. Ons toekomstbeeld, ons geluk, ons leven, wijzelf. Maar de buitenwereld veranderde net zo hard mee. Ineens durfden anderen mij niet meer aan te kijken, me niet meer te begroeten en werd ik totaal genegeerd. Mensen deden alsof ze me niet zagen of deden alsof er niets gebeurd was. Dat ik nooit zwanger geweest was, dat ik niet bevallen was van twee prachtige kindjes. Ik kwam er gelukkig achter wie mijn echte vriendinnen waren, en ook wie dit niet zijn. Maar jeetje, wat gaan mensen zich raar gedragen in zo'n situatie.. Hierbij een aantal tips uit eigen ervaring, wat je wel en niet moet doen!

Condoleer de ouders met het verlies, maar feliciteer ze met de geboorte van hun kindje. Echt, wat was ik blij toen eindelijk iemand me durfde te feliciteren. Want ja, ik was (en ben!) hartstikke trots op mijn kindjes en ze hebben mij mama gemaakt.

Negeer hen niet. Doe niet alsof je hen niet ziet. Zeg de ouders gewoon gedag en durf vragen te stellen. Sterrenouders praten net zo graag over hun kindje(s) dan andere ouders! Ik had gewild dat meer mensen vragen durfden te stellen over de bevalling, over wat er gebeurd was, hoe ze eruit zagen... Durf je geen vragen te stellen of weet je niet of iemand erover wilt praten, vraag dan in ieder geval hoe het gaat. Dat is al heel fijn.

Wees niet bang dat de ouders moeten huilen! Ja, soms huilen we als we erover praten. Maar nogmaals, we vinden het alleen maar fijn om erover te praten.

Begin niet over je overleden hond (of ander huisdier). Ja, dit heb ik dus twee keer meegemaakt... Ik houd zielsveel van mijn hond, maar dit is toch echt niet te vergelijken! Het zijn je kinderen...!

Probeer geen rare opmerkingen te maken om het te verzachten. Zeg niet 'Gelukkig ben je nog jong'. Ja, ik ben blij dat ik vast nog meer kindjes kan krijgen. Maar nee, dat verzacht het verdriet om het verlies van het kindje niet. Zeg ook niet 'Een tweeling was ook wel heel druk geweest he!' (als het om een tweeling gaat zoals bij mij). Echt, ik had al die drukte er voor over gehad. Vraag ook niet of we al een 'nieuwe' willen. Het is geen product dat je in de winkel koopt. Een kindje zal nooit een overleden baby kunnen vervangen.

Toon begrip, maar weet dat je het niet begrijpt. En gelukkig maar ook! Je weet pas hoe het is als je zelf zoiets vreselijks meemaakt.

Begrijp het wanneer de ouders moeite hebben met kraamvisite, babyshowers en foto's van jouw baby. Echt, ze zijn echt wel blij voor je, maar je hebt geen idee hoeveel pijn het kan doen.

Wees ook niet boos of gekwetst als de ouders aangeven om even liever geen foto's te zien of verhalen te horen. En ga vooral niet vragen of ze jou überhaupt wel een kindje gunnen. Dat doen ze zeker wel, maar ze hadden het zichzelf ook graag gegund.

En laat de ouders niet zeker niet vallen omdat ze bovenstaande niet kunnen. En zeg vooral niet dat ze zeker pas weer over baby's willen praten en foto's daarvan willen zien als het hen 'weer uit komt'. W-A-U-W. We hebben hier zelf ook echt niet voor gekozen en hadden het heel anders gewild.

Ja, dit gebeurt écht helaas. En vast niet alles is op iedere sterrenouder van toepassing, maar vrijwel iedere ouder praat graag over hun (overleden) kindje(s)... En laat dit nou net hetgeen zijn wat de buitenwereld vaak niet doet of niet durft. Laten we daar verandering inbrengen, en het taboe 'praten over verlies' doorbreken!