De NICU: een rollercoaster van gebeurtenissen en emoties

Eventjes werd Megan op mijn borst gelegd. Maar ze had het zo zwaar. Voor ik het wist was ze weg, samen met haar vader. Na de eerste checks mag ik haar nog heel even vasthouden en dan gaat ze de couveuse in. Ze brengen haar naar de NICU. Met mij gaat het goed. Voel me eigenlijk best wel lekker! Dus ik bel de familie dan maar. Gefeliciteerd allemaal!

Weer nattigheid

Zo, iedereen is gebeld. Ik lig alleen in de verloskamer, het is druk dus ik heb al een tijdje geen verpleegkundige gezien. Het beschuitje met muisje begint eigenlijk wel te lonken. Ik probeer hem te pakken en voel weer nattigheid. Is natuurlijk heel normaal maar het is wel heel veel. Ik bel voor de zekerheid even. De verpleegkundige komt hijgend binnen, arm kind rent de hele nacht al heen en weer. Het 'zweetmatje' waar ik op lig zit inderdaad helemaal vol bloed. Ze weegt hem en ik krijg een schone. Als het in dit tempo doorgaat, moet er misschien even naar gekeken worden. Heb ik dat. Dan komt Bas weer terug op de kamer. Samen eten we een beschuitje en ik mag naar de wc. Daar verlies ik een enorm stolsel (auw!), dat zat dus dwars...Ik mag heel even douchen, zo fijn! Maar omdat het zo druk is, moet ik zo snel mogelijk de kamer uit.

Tranen

Bas en ik krijgen een kamer op de kraamafdeling. We mogen hier 2 nachtjes slapen. Tuurlijk slaapt het ruk in een ziekenhuis maar het is zo fijn om onder hetzelfde dak te slapen als Megan. Als ik opgefrist ben, rolt Bas mij naar de Neonatale Intensive Care Unit (NICU). Er zijn 2 Intensive Care kamers en 1 Medium Care. Ondanks dat Megan niet heel klein is, ligt ze wel op de Intensive Care. Er komen zoveel indrukken op je af. Er is plek voor 10 couveuses, Megan ligt op plekje 8. Overal hoor je piepjes en zie je lampjes. De verpleegkundigen op de afdeling zijn zo ontzettend lief! Ik zal ze ook nooit vergeten. De eerste keer dat ik Megan zie, barst ik in tranen uit. Zo kwetsbaar. Allemaal slangen overal. Hoe kon dit nou gebeuren? De eerste nacht slaap ik erg slecht. Ik huil meer dan ik slaap. Bas wordt er zelfs wakker van en pakt me beet.

Routine

Al heel snel kom je in een soort ritme, alles wordt routine. Eten, kolven, naar Megan, handen wassen+desinfecteren en lekker kangoeroeën met ons meisje, eten, kolven, handen wassen+desinfecteren en ons meisje verzorgen. Bij binnenkomst zie ik dat couveuse 1 ineens weg is. De verpleegkundigen mogen uiteraard niets zeggen over andere patiënten maar de sfeer zegt genoeg. Hij was ook zo klein en doorzichtig. Mijn hart gaat uit naar die ouders en ik begin mijn handen te wassen. Wij zijn hier voor ons meisje. Zij heeft ons nodig. Elke dag huil ik weer als ik haar zie. Dat wordt voor Bas ook routine want het eerste wat hij doet na het desinfecteren, is tissues pakken...

Grauw

We mogen Megans luier verschonen. Omdat Megan in kontstuit is geboren, ligt ze op haar buik met haar knieën omhoog. Ze heeft in mijn buik ook altijd op dezelfde manier gelegen. Haar benen hebben de tijd nodig om in normale stand te komen. Die gekke houding + alle kabels, toeters en bellen maken het een flinke uitdaging om haar luier te verschonen. We stonden te stunten niet normaal. De verpleegkundige komt erbij. Ik dacht die komt die 2 stuntelaars even helpen. Maar ineens gaat de monitor af. Ze geeft aan dat we goed naar Megan moeten blijven kijken. Verrek: ze is helemaal grauw! De verpleegkundige zag op haar monitor de waardes natuurlijk al zakken. Megan 'vergeet' te ademen. Dus we moeten haar stimuleren. Masseren, lichtjes schudden. En daar is ze weer. De waardes op de monitor stijgen weer. Jeetje dit maakt ook weer zo'n indruk!

Ronald McDonald

Na 2 dagen slapen in het AMC worden we vriendelijk verzocht te vertrekken. Ik vond dit verschrikkelijk, Megan 'verlaten'. We mogen kiezen tussen naar huis of in het Ronald McDonald naast de deur. Hoewel mijn eigen bedje heel aantrekkelijk klinkt, kan ik niet anders dan voor Ronald McDonald kiezen. Ik wil dicht bij Megan zijn. Wat als ze weer vergeet te ademen? Of erger?