8 maanden geleden
"De nacht dat het zuurstof eraf ging was zwaar"
Deel 5: wat begon als een verkoudheid...
We werden op zondag opgenomen en vrijdag leek hij iets de betere kant op te gaan. Mijn vertrouwen was beschadigd, zowel in hem als het ziekenhuis. Het klinkt heftiger dan ik bedoel, maar ik was gewoon ontzettend bang hem kwijt te raken en dat het hem te veel zou zijn om zelf te ademen. De nacht dat het zuurstof bij hem eraf ging was ontzettend zwaar.
Het was moeilijk te geloven dat hij het zonder kon.
Wanneer je je kindje zo slap in je armen hebt, voel je een diepe angst. Je hoopt dat hij snel weer opkrabbelt. Maar toen de zusters de zuurstofstop instelden, leek het alsof we een stap terug moesten zetten. Het was moeilijk te geloven dat hij het zonder kon.
Die nacht sliep ik amper, de gedachten aan wat er zou kunnen gebeuren hielden me wakker.
We moesten 24 lange uren wachten, hopend dat hij zonder zuurstof stabiel zou blijven. Die nacht sliep ik amper, de gedachten aan wat er zou kunnen gebeuren hielden me wakker. Gelukkig brak de volgende ochtend aan en leek het beter te gaan. De artsen waren voorzichtig optimistisch en dat gaf ons een sprankje hoop.
Niet alleen mijn zoontje vocht, maar ook ik voelde een strijd.
Maar niet alleen mijn zoontje vocht een strijd, ook ik voelde de tol van het ziekenhuisleven. Gescheiden van onze oudste dochter, die steun zocht bij papa of grootouders, voelde ik me eenzaam en uitgeput. Gelukkig mochten we na 24 lange uren naar huis, maar elke kleine verandering bracht nieuwe zorgen met zich mee.
Hoe ons verhaal verder gaat, lees je in deel 6. Ook zijn wij te volgen op Instagram @familie.kruys🩷
