De liefste vriend bleek de geweldigste vader

Mijn vriend en ik zijn ondertussen al ruim 14 jaar samen. We hebben altijd geweten dat we ooit wel kinderen wilden, maar waren vooral eerst bezig met school, samenwonen, etc. 

Hij is altijd alles geweest wat ik me kon wensen in een partner. Lief, grappig, steunt me in alles wat ik doe, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar hoe zal hij zijn als papa? Je vraagt het je toch af, want dat is toch wel zo een grote verandering. Hoe zal hij erop reageren? 

Toen we eenmaal besloten hadden dat we er wel klaar voor waren en ik zwanger raakte, merkte ik meteen een verandering. Ineens keek hij meer naar baby's en kleine kindjes om zich heen. Hij vond kinderen altijd wel leuk, maar z'n blik was ineens veranderd. Je zag in z'n ogen een meer liefdevolle blik met een hoog 'Aaaahh schattig' gehalte (hoewel hij dit zelf hardnekkig zal ontkennen!)

Het was zo leuk om hem te zien interacteren met kleine kindjes. Dat stemt je toch wel hoopvol. Zeker omdat hij merkbaar minder merkte van de zwangerschap dan dat ik dit deed. Ook het voelen van de eerste bewegingen waren voor hem onwerkelijk en daarom niet zo tranentrekkend ontroerend als voor mij. 

Toen de bevalling. Gaat ie flauw vallen? Raakt ie in paniek? Hoe zal het gaan? Hij was, zoals ik had kunnen weten eigenlijk, mijn steun en toeverlaat. Ik kon met m'n vreselijke gewicht kreunend en steunend volledig in hem hangen. Hij bleef rustig, kalm en hielp mij om ook in die staat te blijven. Elke wee werd dragelijk door de steun die hij me bood. 

En daar was dan ons mannetje. Een liefdevolle blik in z'n ogen, kijkend naar z'n zoon, met een tikkeltje ongeloof. Maar meteen verliefd.

Dan de babyfase; ik hoorde altijd dat veel mannen de eerste maanden niet zo leuk vinden. Baby's doen weinig, dus daar kunnen ze weinig mee. 'Het word pas leuk als ze meer gaan reageren'. Dus daar ging ik ook vanuit. Geheel onterecht bleek! Urenlang met Jiro rondlopen als hij weer krampjes had, lekker met hem spelen en kroelen, in badje doen. Zelfs verschonen maakte hij een gezellige activiteit van. En in de nachten hoorde hij Jiro vaak nog eerder dan ik hem hoorde.

En naarmate Jiro ouder werd zag ik hem echt genieten van het (soms wat ruw) spelen met hem, hem allerlei dingen leren en te ontdekken wat ie allemaal al kan. Hij vind alles zo leuk! Nu, een mannetje van 2 jaar, die enorm opkijkt tegen papa. Lekker een mannenochtend houden door samen te gaan zwemmen of een uurtje of wat in de garage klussen. 

Een half jaar geleden werd ons dochtertje geboren. Heerlijk vond hij het, om alles weer opnieuw mee te mogen maken. De baby allerlei nieuwe dingen helpen ontdekken, troosten bij verdriet, aan het lachen maken. 

Wel een klein verschil. Hij is veel voorzichtiger met Fayenna, omdat ze een meisje is. Hij vind haar nu al kwetsbaarder dan Jiro destijds. Het is met recht zijn kleine prinsesje. 

Ik kon me geen betere vader wensen voor mijn kinderen. Ze zijn dan ook helemaal gek op hem en terecht! Hij is betrokken bij alles wat ze doen, hij leert ze dingen en daagt ze uit. Hij speelt met ze, maar de verzorging gaat minstens net zo goed. Elk kindje verdient een vader als mijn lieve vriend (het stemt me wel eens verdrietig om te horen hoe slecht sommige kindjes het hebben) 

Ik heb het geluk dat ik mijn kinderen zo een geweldige papa heb kunnen geven.