De kraamweek: Waar blijft die roze wolk en waarom vertelt niemand dit?!

Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me buiten wat kleine zwangerschapskwaalitjes om, heel goed. Ik voelde me gelukkig, in balans en alle praktische zaken waren goed geregeld. Mijn vriend en ik konden dan ook niet wachten tot we onze zoon mochten ontmoeten.

Wanneer ik 40 weken en drie dagen zwanger ben, wordt na een lange maar goed verlopen bevalling onze zoon Ace geboren. Eindelijk! Nu kan het echte genieten gaan beginnen dacht ik. Ik ging ervanuit dat de bevalling het zwaarst zou zijn, je daarna een periode moet herstellen van de bevalling en je vervolgens heerlijk kan genieten met je kindje tijdens de resterende verlofweken. De realiteit bleek heel anders…

Na de geboorte van Ace moesten we een nachtje in het ziekenhuis blijven. Van de verpleegsters (een stuk of 5 over één nacht) kregen we weinig tot geen uitleg over de verzorging van Ace. Zij deden wat ze moesten doen en waren toen snel weer weg. Wij voelde ons als kersverse ouders overrompeld en onzeker en miste de persoonlijke aandacht. De volgende dag mochten we gelukkig naar huis.

Bij de intake van de kraamzorg heb ik besloten te kiezen voor minimale kraamzorg (3 uur per dag) wat de zorg voor moeder en kind betreft. Mijn moeder had drie weken vrij genomen om te komen helpen waardoor ik de uren voor de huishouding niet nodig vond. Wanneer de kraamverzorgster naar huis ging waren wij niet alleen moe door het slaapgebrek, de nieuwe indrukken maar ook de hoeveelheid informatie die we hadden gekregen in die drie uurtjes tijd. Tijd om te rusten konden we echter niet vinden. Alles was nieuw en ik wilde alles meekrijgen en het liefst zelf doen. Ik liep dus ook de hele dag het huis door. De tijd die er was tussen de voedingen (iets meer dan twee uurtjes) besteedde we aan eten (wat er ook vaak bij in schoot), douchen, bezoek ontvangen, geboortekaartjes openen, appjes beantwoorden, plassen en kraamverband verschonen etc. Tijd voor een middagdutje was er dus niet. Kortom na twee dagen (waarvan drie nachten inclusief bevalling niet tot nauwelijks slapen) was ik was uitgeput.

De derde dag begon de stuwing of zoals ik het omschrijf: de hel. Doordat ik geen borstvoeding gaf hoopt de melkproductie op, wat stuwing (opgeblazen borsten) veroorzaakt. In mijn geval was dit zo erg dat ik me amper kon bewegen, kon praten of ademen. Ik kon alleen nog maar huilen en was in paniek. Door de enorme pijn en vermoeidheid kreeg ik uitputtingsverschijnselen. Ik kon niet zelfstandig staan, trilde enorm en raakte bijna buiten bewustzijn. Gelukkig werd de stuwing na 24 uur veel minder en had ik niet meer zoveel pijn. De volgende dag hebben we met goedkeuring van de verloskundige besloten de kraamzorguren op te hogen en twee extra dagen af te nemen zodat we wat meer rust konden vinden.

Vanaf het begin af aan had ik veel last van ‘kraamtranen’. Ik niet alleen, mijn vriend overigens ook. Dan zaten we samen te huilen en zeiden we tegen elkaar hoe gelukkig we waren met onze mooie zoon. Mijn tranen waren echter niet alleen van geluk maar ook omdat ik mij somber voelde. Ik wist dat ik heel gelukkig was met onze Ace, maar toch voelde ik dat intense geluk niet. Ik voelde me enorm vermoeid, neerslachtig en labiel. Ik heb de kraamweek zo enorm veel gehuild en me rot gevoeld dat ik mijzelf daar niet in herkende. De avonden en nachten vond ik het ergste. Dan moest ik in bed liggen en alleen opstaan om te plassen op een plasstoel (wij hebben geen badkamer boven), als ik dat al redde want ik heb ook meerdere keren op de vloer staan plassen omdat ik het niet kon ophouden. Ondanks dat mijn vriend heel lief voor me zorgde vond ik het verschrikkelijk om zo afhankelijk te zijn. Daarnaast wilde ik natuurlijk ook gewoon voor onze zoon zorgen en zijn luier verschonen, een flesje maken of hem uit zijn wiegje tillen als hij huilde. Maar vanwege hechtingen van onderen kon ik mij zo slecht bewegen dat dit niet ging.

De kraamweek heb ik als een enorme rollercoaster ervaren waarbij we vooral aan het overleven waren. Ik heb absoluut geen roze wolk ervaren en ik vroeg mijzelf ook steeds af wanneer deze zou komen. Meerder keren heb ik geroepen :’Waarom vertelt niemand dit ?!’. De pijn aan de hechtingen, mijn plas niet kunnen ophouden, de hele dag spontaan huilen, continu zorgen maken om onze pasgeboren baby, alle controle los moeten laten: ik vind dat de zware kant van het moederschap meer benoemd mag worden. En wil daarom mijn ervaringen delen.

Uiteraard weegt dit allemaal niet op tegen de liefde die we voelen voor onze zoon. Ik blijf me maar verbazen over hoe bijzonder het is dat twee mensen een nieuw leven kunnen maken en dat hij dan geboren wordt met alles erop en eraan, helemaal gezond is en ook nog mega knap!