De kraamweek met Fiene*

De kraamweek 

En toen kwam het afscheid. 4 dagen is Fiene* bij ons geweest en hebben we haar mooie lichaam kunnen bewonderen. Vasthouden, kussen, liedjes gezongen, fotos gemaakt. Maar ook hebben we even intens verdrietig kunnen zijn. Steeds als ik dacht dat mijn tranen op waren kwamen ze weer. Zo oneerlijk. Ik had haar zo graag zien opgroeien. Haar karakter willen leren kennen. Ze lijkt op wim met dezelfde handen en voeten, haar neusje. Ze heeft mijn mondje en grote tweede teen. Ze was echt een kindje van ons. Helemaal af. Van buiten niet te zien dat vanbinnen zoveel mis was. En dat doet pijn. Wetende dat je haar beschermd maar dat je van buiten er niks van hebt gezien.

Ik had de kraamzorg afgemeld toen ik wist dat ik zou gaan bevallen van een stil kindje. Het voelde voor mij als vanzelfsprekend om dan geen kraamzorg te hebben. Dit deed ik via de email. Ik kreeg netjes een reactie terug dat ze mijn afmelding zouden verwerken. 

Terwijl Fiene * in haar mandje op een koelplaat lag kwam de begrafenisonderneemster bij mij kijken. Ze vroeg hoe onze nacht was geweest en of ze even bij Fiene * mocht kijken hoe ze erbij lag. (Ze hield dit elke dag in de gaten want een overleden lichaam “bederft” natuurlijk en de koelplaat moest dit proces vertragen) 

Nadat ze bij Fiene* gekeken had met Wim kwam ze bij mij zitten aan het bed. Ze vroeg me wanneer de kraamzorg zou komen om mij te checken. Ik keek haar vragend aan. “Kraamzorg? Die heb ik afgemeld hoor.” Ze keek mij serieus aan en zei “Je bent een kraamvrouw Lisanne, je hebt een open wond en je bent veel bloed verloren. Je moet gecontroleerd worden net als na een normale bevalling. Daar heb je recht op en in jou situatie is dit zeker nodig”. Ik voelde mij nogal dom dat ik hier geen moment over nagedacht had. Ik dacht “geen baby, geen kraamzorg” niet beseffende dat ik daar inderdaad na een bevalling met complicaties zelf ook nog opgelapt moest worden. “De kraamvrouw checkt je hartslag en bloeddruk, meet de stand van je zakkende baarmoeder, controleert je temperatuur en bloedverlies. En het is ook om Wim te ontlasten” die voelde ik even. Want ja die arme Wim had vrijwel geen moment rust behalve als ik sliep. Door het bloedverlies mocht ik niet alleen naar het toilet of douchen want de kans dat ik duizelig werd en flauw zou vallen was vrij groot. Daarbij kon ik amper uit bed komen dus voor eten en drinken had ik hem ook nodig. 

Toen de begrafenisonderneemster weg was pakte ik gelijk mijn telefoon. Ik belde de organisatie waar ik eerder dat jaar kraamzorg had aangevraagd en legde mijn situatie uit. Ze begreep direct mijn reactie en zei dat ze gelijk ging kijken of er iemand kon komen die de aankomende 4 dagen kon blijven. Het is dus zo dat als je bevallen bent van een stilgeboren kindje je minder recht hebt op uren kraamzorg. Daarna vroeg ze mij waar ik verzekerd was want niet alle organisaties vergoeden kraamzorg na een stilgeboorte. Ze adviseerde mij om dit uit te zoeken om zo niet voor een verrassende rekening te staan. Ik zei haar dat ik sowieso de kraamzorg nodig had maar dat ik het nog wel even ging navragen bij de verzekering. 

Dus ik hing met haar op en zocht het nummer van de verzekering op. Ik hing 20 minuten in de wacht. Heel vervelend want ik zat maar te stressen hoe ik mijn verhaal ging doen. Ik had immers nog helemaal niet hardop uitgesproken wat er gebeurd was. Toen er een mevrouw opnam met een opgewekte stem begon ik mijn verhaal. “ ik ben gisteren bevallen…” waarop die mevrouw direct reageerde met “gefeliciteerd wat fijn! Gaat alles goed met jullie” waarop ik met een trillende stem zei “nee, mijn dochter is overleden en ik wil weten of de kraamzorg vergoed word” er viel een ijzige stilte. Die zag ze natuurlijk niet aankomen. “Sorry wat stom, sorry sorry sorry” bleef ze herhalen. Ik gaf aan dat het oké was en dat ik gewoon snel weer wilde ophangen. Ze zocht het voor me op en de kraamzorg werd 4 dagen vergoed. “Prima dankuwel” zei ik toen ik ophing. Ik wachtte niet af wat zij nog wilde zeggen. 

Ik ruste wat uit toen mijn telefoon weer ging. De kraamzorg. “We hebben iemand gevonden die vandaag al kan komen en de aankomende 3 dagen ook. Dat is wel fijn in jullie situatie” nou dat was zeker fijn. We hingen op, ik ruste nog wat en om 15:00 uur ging de bel. En daar was ze. Toos. Onze reddende engel. Een ervaren hardwerkende vrouw die fijnloos aanvoelde hoe rauw de situatie was. Ze kwam bij me op bed en ik begon direct te snikken. Het voelde zo fijn dat er even iemand bij mij kwam kijken die er verstand van had. Wim is een schat maar ik kon hem niet vragen of het bloedverlies wat ik had normaal was of niet. We namen eerst samen met Wim wat administratie door en voor het eerst deed ik mijn hele verhaal. Van a tot z. Toos reageerde zo begripvol. Ze vertelde dat ze dit weleens eerder had meegemaakt maar niet dat het kindje dan ook mee naar huis werd genomen. 

“Wil je haar zien?” Vroeg ik. “Mag dat?” Vroeg ze. Ik was al langzaam opgestaan. Voor mij een goede reden om even een klein rondje te lopen en ik wilde haar ook weer even vasthouden. Bijzonder hoe je moeder instinct gelijk aan staat. Tenminste in mijn geval wel. Zelfs als ze dood is. Ik opende het mandje “wat is ze mooi Lisanne” zei Toos terwijl ze over mijn rug wreef. De tranen kwamen alweer zonder dat ik het door het. Ik kon alleen maar knikken. Want ja wat was ze mooi. Zelfs toen ze dood was. Het kleinste babytje dat ik ooit gezien heb. 

Ik pakte haar even bij me en Toos begon om mij heen een beetje op te ruimen en schoon te maken. Zoals een kraamverzorgende dat doet. Alsof ze alles zien wat er moet gebeuren. Na een kwartier wilde ik weer naar bed. Zitten was nog pijnlijk. Ik legde Fiene * in haar mandje en waggelde weer naar onze slaapkamer. Ze voerde mijn controles uit en bracht mij eten. Na het eten moest ik “verplicht rusten” en sloot ze de gordijnen. 

Ik hoorde haar met Wim beneden praten. Wat fijn dat hij even zijn handen vrij had en ook zijn ei kwijt kon. Op de momenten dat Toos er was kon hij even een boodschap doen of gaan wandelen. 

De volgende dag kwam Eeva naar ons toe. Zij had bij mijn ouders en haar vader geslapen. Door alle spanningen was ik zenuwachtig. Hoe vertel je een kind wat er gebeurd is. Ik had van de begrafenisonderneemster een boekje gekregen met informatie over hoe je een kind op Eeva haar leeftijd kon uitleggen wat er speelde. In de hoop dat ze er niet bang van zou worden. Ik heb het zo rustig mogelijk uitgelegd en Eeva reageerde in eerste instantie nogal luchtig en wilde beneden spelen. Later vroeg of ik of ze bij Fiene * wilde kijken. Eerst zei ze nee maar later gaf ze toch aan het wel te willen. Samen met Wim en Eeva liepen we naar boven. Wim tilde Eeva op en zette haar naast het mandje. Het deksel zat er nog op. “Wil je kijken? Je kan misschien schrikken want Fiene * is klein en een beetje koud. Maar ze is ook heel mooi” zei ik. Eeva knikte. De deksel ging eraf en Eeva was even stil. Waarop ze snel zei “ahhh mama wat is ze klein! En lief! Ze lijkt een beetje op een cavia” waarop Wim en ik door onze tranen heen lachte. 

Waar de duisternis om mij heen hing als een deken veegde Eeva die weg en kon met haar humor en gewoon kind zijn een warm licht de kamer binnen brengen. 

De rest van de kraamweek kwam familie langs om afscheid te nemen en ons te steunen. Mijn schoonzus was eerder dan mij bevallen van haar (gelukkig gezonde) mooie dochter. Die had ik door alles wat er speelde nog niet gezien. We hebben elkaar dochters dus voor het eerst ontmoet in mijn kraamweek. Terwijl ik met haar dochter lag te knuffelen keken zij bij mijn stille meisje. Ik vond het heel fijn dat mensen haar wilde zien. Dit was het moment. Na deze dagen zou haar lichaam er niet meer zijn. 

Op dinsdag kwamen wij thuis met Fiene* en op vrijdag is zij gecremeerd. 

Hoe die dag en haar afscheid verliepen vertel ik in de volgende blog.

Word vervolgd…