De kinderarts liet het aan genetica over

"Zullen we een liggende maxicosi kopen? Alvast voor het geval dat ons kindje dwerggroei heeft?" 

"Hoelang zou het duren voordat ze weten welke vorm van skeletdysplasie hij heeft?" 

"Wat kost het Ronald MC Donald huis?" 

Met een tas vol zelf gemaakte broekjes beval ik, ietwat gecompliceerder dan verwacht, van een prachtig kereltje.

Pas nadat het gevaar geweken was en de monitor niet meer piepte, durfde ik voorzichtig naar zijn gezicht en hoofd te kijken. 

"Hij is serieus echt heel knap" zeg ik tegen de kinderarts. 

"Maar hij is mijn kind, u mag echt helemaal eerlijk zijn" vervolgde ik. 

De kinderarts liet het aan genetica over. 

Het eerste outfitje werd aangetrokken. Mijn maat 46 kwam uit de tas. Met zijn 46 zou dat moeten passen, al zouden de benen dan misschien alsnog te lang zijn van het broekje. 

De tailleband eindigt op z'n billen. Na een paar uur besluiten we toch maar de maat 50 uit de tas te pakken. Deze past! 

Een week verder, en meneertje heeft zoals het lijkt best lange benen. Nog steeds in stuit houding en nog steeds niet te strekken, maar net als zijn grote zus heeft hij een maatje grotere broek (50) dan bovenlijf (44).

We snappen er niets van.. P0, dat zou betekenen abnormaal kort?

We zullen er waarschijnlijk nooit antwoord op krijgen... 

Op genetica scoorde hij 0 punten, dus er zal ook niets meer worden onderzocht. 

Het cliché is toch wel waar. Je bent no matter what, verliefd op je kind!