_De.Kinderafdeling_
Die middag wordt onze dochter overgeplaatst naar de kinderafdeling. Het is even wennen, er is natuurlijk veel minder toezicht dan op een IC. Maar wat is het fijn dat we 24uur per dag bij haar mogen zijn. Er wordt een bed naast haar gezet en daar mag ik slapen. Wat is dat fijn! De eerste nacht daar blijf ik natuurlijk ook direct slapen. Als ik terug denk aan dat moment voel ik me weer zo blij, wat heb ik daar van genoten. Naast haar slapen, alle zorg zelf doen, en nog mooier naast haar wakker worden. Alle draadjes aan haar zijn precies lang genoeg dat ze bij mij in bed kan liggen, beter wakker worden dan dat kan echt niet!
We hebben een gesprek met de kinderarts en cardioloog. Ze willen goed afwegen of opereren aan haar hart ook echt het beste is voor onze dochter. Ik vind het lastig elke keer aan te geven waarom in vind dat ze een kans verdiend. Maar voor het eerst hebben we echt een goed gesprek. Ik zie nu ook in dat alle problemen niet los staand zijn. Het staat allemaal met elkaar in verband. En het is alleen maar goed dat ze afwegen dat ze altijd in het belang van de kinderen handelen. Maar ze luisteren ook echt naar hoe wij erin staan. En we spreken af dat wij niet elke keer zeggen dat iets wel mag, maar dat hun aangeven als een medische ingreep/handeling niet meer in het belang van onze dochter is.
Anderhalve week vol onderzoeken en dokters gesprekken volgen. Heel veel artsen komen even bij haar kijken, willen onderzoek doen en van ons horen hoe het gaat. Wij blijven er als troste ouders naast zitten en vertellen aan iedereen dat ze het boven verwachting goed doet. Heel vaak horen we, op papier lijkt het wel echt veel, maar hier ligt gewoon een mooie baby in bed.
Soms sturen we ook wat mensen weg, want naast alle problemen is ze ook nog gewoon een baby en die moet ook kunnen slapen.In het weekend genieten van de rust, even geen artsen en onderzoeken maar nemen we de tijd om haar lekker in bad te doen en veel te knuffelen.
Op de afdeling merk ik wel dat ik het lastiger vind om haar alleen te laten. Want er is dan niet meer de hele tijd iemand bij haar. Daarbij kunnen we nu 24uur per dag bij haar zijn dan heb ik het gevoel dat ik dat ook moet doen. Maar ik weet ook dat ik er moet zijn voor onze zoon, het blijft een dilemma.
In deze corona tijd mogen we geen bezoekers ontvangen in het ziekenhuis. Er mogen per dag maar 2 mensen bij haar zijn. Maar als 1 van ons er niet is mag wel iemand anders heen. Gelukkig hebben we zoveel lieve mensen om ons heen, die ook wel even bij haar willen zijn. Daardoor kan ik soms even naar huis en weet ik dat de kleine meid in goede handen is.
Onze zoon heeft zijn zusje op dat moment nog helemaal niet gezien. We hebben hem wel foto’s en filmpjes laten zien natuurlijk, maar dat is niet hetzelfde. We vragen of er een uitzondering gemaakt mag worden wat betreft bezoekregels en dat hij toch even mag komen. Na overleg hebben we toestemming. Dus ik haal hem op. Hij stapt de kamer binnen en ik heb hem denk ik nog nooit zo trots gezien.
Hij wil alles zien en klimt direct op bed. Een kusje geven vind hij te spannend, maar hij blijft haar heel zachtjes aaien over haar hoofd. Ik zit naast hem en moet de tranen wel een beetje weg slikken, wat voel ik me rijk en gelukkig op dat moment.
Na anderhalve week hebben de artsen in de ochtend een MDO, ze gaan met elkaar bespreken of ze vinden dat een hart operatie echt het beste is. Wat een spannende dag. Wij hebben voor 16uur een gesprek staan. Als de kleine meid even slaapt tussen de middag gaan we samen toch even wandelen door de stad. Even de spanning eruit lopen. Wat kruipen die uren weer voorbij. We willen zo graag een toekomst en daar is een operatie voor nodig.
Eindelijk is het 16uur, de arts begint het gesprek met: We hebben het vandaag heel veel over jullie dochter gehad. En de conclusie is dat we het zien zitten om haar te opereren! Zo, wat een opluchting. Daarna krijgen we een toelichting hoe ze het willen aanpakken. Want er zijn natuurlijk meerdere problemen. Maar er ligt een goed plan.
Eerst moet ze groeien, minimaal 3 kilo worden. De artsen vertellen dat ze tot de operatie in het ziekenhuis moet blijven. Ze verwachten dat ze ongeveer 100 gram per week groeit, dus dan zijn we 4 weken verder. Wat ik dan denk is: kerst en oud & nieuw zullen we in het ziekenhuis moeten doorbrengen, dat is dan wel weer even een kleine tegenvaller. Maar ook: We gaan er voor, wij kunnen dit! Wordt vervolgt...
Jeanet_88
Dankjewel!
Mama van 2
Wat ontzettend fijn dat jullie op de kinderafdeling dag en nacht bij jullie meisje konden zijn. En super dat ze een uitzondering hebben gemaakt dat jullie zoon zijn zusje eindelijk kon ontmoeten.
Prinses
Je schrijft zó mooiiii , en wat zijn jullie sterk !!! Ik kijk altijd uit naar je volgende blog. Liefs, Marijke