De "huilbaby"

"Och, daar hebben we de huilbaby". Ik hoor het de verpleegkundige in het ziekenhuis nog zeggen, terwijl ik moe en wanhopig de afdeling in het ziekenhuis op liep. "Nee, mevrouw ik heb een baby die veel huilt, dat is iets anders." En sterker nog, mijn meisje huilde met een goede reden! Met vier maanden werd bij haar verborgen reflux ontdekt en pas bij vijf maanden kregen we medische hulp voor haar. Met normale reflux komt je maagzuur omhoog en geven kindjes hun voeding weer terug, niet te verwarren met mondjes terug, maar écht golven terug. Mijn meisjes slikte netjes haar zuur weer in waardoor het twee keer langs haar slokdarm ging. Het is niet zo gek dus dat ze huilde en haar voeding begon te weigeren. Het lastigste van die periode vond ik het onbegrip van mensen en specialisten. Regelmatig hebben we in de eerste drie maanden bij een huisarts(senpost) gezeten waarbij we vaak te horen kregen "Tja, baby's huilen nu eenmaal." - Ja, maar geen 8 uur per dag. Of op het werk de opmerkingen "Wees maar blij dat ze niet ziek is." - Uhm, ze is wél ziek en krijgt daar medicijnen voor. Nu, een half jaar later, begint eindelijk de rust er een beetje in te komen. We zijn begonnen met het afbouwen van haar medicijnen en ze geeft haar eten niet meer terug. Zo langzaam aan begin ik een zonnestraaltje te zien achter een hele donkere wolk.