1 jaar geleden
De hobbelige weg vanaf 10 juni 2021
“Nog nooit waren einde en begin Zo met elkaar verweven Stralend nieuw en intens gemis Beide met liefde omgeven”.
Met een geplande keizersnede kwamen ze op de wereld. Jolie Estelle om 17:51 uur en Jackie Christina* om 17:54 uur. Waar Jolie zich goed hoorbaar maakte, bleef Jackie* uiteraard stil. Waar ik Jolie direct na de controles bij me kreeg, had ik vooraf besloten Jackie* pas op de kamer te willen zien.
Jackie* was mooi en we konden al haar vingertjes en teentjes nog tellen. Wel was haar lichaampje en hoofdje platgedrukt. 90 gram en 20,5 centimeter was ze. Ons kleine dappere meisje. Bijna 17 weken heeft ze nog in me buik gezeten en toch was ze nog zo mooi. Dat was vooraf nog maar de vraag en eigenlijk had de gynaecoloog ook anders verwacht. In de prachtige waterschaal werd ze nog iets voller en kwam er naar een aantal dagen zelfs een oortje te voorschrijn. Deze zat daarvoor nog achter een vliesje maar door het water werd die zichtbaar.
De dagen rondom de bevalling waren heel warm en dat maakte dat Jackie de geplande crematie van 18 juni niet zou halen. Daarom besloten we het met 3 dagen te vervroegen. 15 juni om 9:00 uur zijn partner, Jolie en ik naar het crematorium gegaan en hebben haar daar in der mooie roze kistje achter moeten laten. En toch gaf het mij rust. De verzorging van de waterschaal was best een werkje, iedere 2 uur vers water en in de nacht in de koelkast. Je doet het echt met alle liefde maar confronterend is het wel.
Jolie deed het goed, ze dronk alleen erg langzaam en dat maakte dat de kraamverzorgster adviseerde om een fase 2 speen te gaan gebruiken. Zondag 20 juni rond half 1 in de nacht hoorde we een vreemd geluid uit Jolie haar slaapnestje komen. We zagen haar paars aangelopen, met melk uit der mondje en ze had het zichtbaar moeilijk. Partner heeft haar direct opgepakt maar wist zich even geen raad. Ik heb haar op me arm genomen, op de kop gehouden en met me vingers in der mondje het slijm eruit gaan halen. Ondertussen belde manlief 112 en na een paar spannende minuten begon Jolie weer te huilen. Sussend heb ik er in me armen genomen en waren we aan het wachten op de ambulance. Na een minuut of 8 liep ze weer paars aan en stopte ze weer met ademhalen. Ik voelde me zo machteloos en dacht alleen maar ‘niet me andere kindje ook nog verliezen’. Toen de ambulance arriveerde deed ze gelukkig weer normaal en leken alle checks goed te zijn. Toch werd er besloten naar het ziekenhuis te gaan en nagekeken te worden door de kinderarts.
3 dagen hebben we in het ziekenhuis doorgebracht en sindsdien stond ik continu aan. Dit incident bracht zoveel angsten met zich mee, ik vertrouwde niks meer. Vele onderzoekjes volgde maar er kwam gelukkig niks zorgelijks uit. Dat Jolie weinig dronk vond de kinderarts niet zo gek. Met 37.5 weken geboren en niet heel groot, ze had de hoeveelheid melk die ze al kreeg nog lang niet nodig. Dat in combinatie met een fase 2 speen heeft ervoor gezorgd dat ze bomvol zat en de melk geen kant meer op kon, behalve eruit. De arts noemde het een ALTE en we mochten naar huis toe.
Dat er eigenlijk niks ernstigs uitgekomen was maakte helaas mijn angst om Jolie te verliezen niet minder. Vanaf dat moment ontwikkelde de PTSS nog verder en was ik altijd ‘aan’ naar Jolie toe. Als ze al begon te hoesten voelde ik een spanningsscheut door me lijf heen schieten. Wat een liefde voel je voor dat kleine mensje, die angst haar te verliezen maakte me echt soms ziek. Inmiddels is ze alweer 1 geworden en ontwikkelt ze zich met de dag. Pijnlijk maar waar kregen we in januari nog een grote klap, hier de volgende keer meer over.