De grote operatie

Een operatie. Een operatie voor jezelf vind ik al superspannend. Ik denk terug aan de operatie van mijn poliep in mijn baarmoeder. Een kleine ingreep. Ook de curretage (weghalen van levensloos vruchtje), was een kleine ingreep. Spannend, maar dan ligt daar je kind aan allerlei slangetjes en moet zíj de operatie ondergaan. Dan is spannend een té klein woord. 

We worden wakker in het Ronald McDonald huis. Amy is eindelijk bij ons. Het is vroeg en ze moppert bij het wakker maken. Gisteren was het laat dat opa en oma weg gingen. Ze waren er immers ook pas om 18.30 uur. 

We eten een ontbijtje voor zover dat lukt en lopen het stuk naar het ziekenhuis. 5 minuten lopen, maar in de enorme gangen is het ook nog wel 10 minuten. Erik duwt me in de rolstoel. Van hem mag ik nog niet lopen. 

We komen aan bij de afdeling. Weer iedereen des infecteren en lopen naar Ivy toe. Ze staan al te wachten. Alles is klaar. Ivy ligt in een bedje op wielen. Even schieten de beelden van ons streek ziekenhuis weer door m'n hoofd. Daar lag ze ook in een bedje. Wel een stuk groter om haar te vervoeren naar Almelo. De woorden 'neem maar een foto want misschien is dit wel de laatste' schieten door m'n hoofd. Tranen dwingen mijn ogen, maar ik houd ze tegen. Groot zijn, dat moet ik.

We wensen ons meisje succes en nemen afscheid. Al vind ik afscheid nemen zo'n zwaar woord. Erik loopt met de chirurg en de zusters mee. Één zuster heeft een rode tas mee. 'Die gebruiken we alleen als er onderweg naar de operatietafel iets gebeurd. Dan kunnen we eventueel zelfs opereren. Maar het is alleen maar uit voorzorg hoor,' stelt ze me gerust. 

Ik zie ze weg lopen. De zuster met de rode tas. Amy en ik gaan naar de koffiekamer van het RmD. Een kamertje in het ziekenhuis waar we even wat gaan drinken. 'Het duurt wel lang mama,' zegt Amy bezorgd. 'Papa komt er vast zo aan,' verbijt ik. 

Daar is hij dan: papa. Gelukkig. 'Wat duurde dat lang?' Vraag ik. 'Ja we moesten helemaal naar de andere kant schat. Er is niets gebeurd hoor.' Alsof hij mijn gedachtes kan lezen krijg ik een kus en knuffel. We drinken nog even koffie in het kamertje en besluiten dan naar het RmD huis te gaan op onze eigen kamer. 

Eenmaal daar besluit Erik naar de winkel te gaan op de fiets. Hij zoekt zo de afleiding. Ik blijf bij Amy en houd de telefoon strak bij me. Het kan 2 tot 3 uur duren. Na anderhalf uur word ik echter al gebeld. Ik schrik. Van alles gaat door me heen. Zal ze bloed nodig hebben? Ik heb bloed moeten prikken. Iets met factor van Ivy en mij? Ik neem op met een trillende stem. 'Schrik niet hoor. Het is heel goed gegaan en we zijn al klaar. Er is niets aan de hand.' Schrik niet. Zovaak hoorden we deze woorden al. Al blijft het schrikken. De stem van de arts is met een buitenlands accent. Hij komt hier niet weg, maar de beste artsen werken hier. Een specialist uit het buitenland. Die moet wel goed zijn. 

We moeten 20 minuten later al op de afdeling zijn. Dan praat de chirurg ons verder bij. Snel bel ik Erik. Hij is net in de winkel maar haast zich terug. Bezweet komt hij de kamer binnen en snel lopen we naar het ziekenhuis. Als de chirurg mij weer belt lopen we net de gang op. Hij vroeg zich af waar we bleven. We verontschuldigen ons en leggen uit. 

De chirurg heeft het gaatje gedicht met lichaamseigen materiaal. Er was geen kunstmatje nodig. Dit kan alleen maar voor meer complicaties zorgen. Haar lever, darmen en nieren lagen in haar borstkastje. Hij heeft de orgaantjes allemaal weer netjes naar beneden kunnen plaatsen. 

Ik kijk naar de snee op haar buik. Wat is hij groot. 'Ze kan nog wel even geel blijven. Doordat we toch bezig zijn geweest met haar lever. We houden het in de gaten, maar het moet afnemen anders moet ze onder de lamp.' We wachten weer geduldig af. 

De anderhalf uur ging sneller dan we dachten. Je kind geopereerd in haar korte leventje. Drie dagen oud en al een hele grote snee op haar buik. Ze zal hier altijd aan herinnerd worden. Hopelijk blijft dat haar enige herinnering hieraan.