De gedachtes van je eerste nacht

Onze eerste nacht als kersverse ouders. In de schemer van m'n nachtlampje zie ik zijn wiegje staan, die nu na 9 maanden eindelijk bewoond is. Lang op gewacht en oh zo fijn dat er nu een klein gezond wurmpje in ligt, ons wurmpje.

Buiten is het donker. De stilte wordt onderbroken door het geluid van een heel klein mensje dat zachtjes zuigt, slikt en ademt. 

Één handje op mijn borst. De borst die na vandaag ook nooit meer hetzelfde gaat zijn. Behouden ze nog wel hun mooie ronde vorm? En gaat je vent ze ooit nog zien als iets moois of blijft de gedachte van grote melkfabriek dan toch overheersen?

Ik kijk naar beneden en daar lig je. Zo klein en toch al zo compleet. Zelfs al donkere haartjes, die je in ieder geval niet van mij hebt want ik was lenteblond toen ik ter wereld kwam. Je bent lief! 

De taken zijn duidelijk verdeeld. Ik doe de borstvoeding, papa mag de luiers, het temperaturen en kruikjes doen. Hoewel we alle drie kapot zijn van de bevalling, houdt de adrenaline ons op de been en voeren we netjes onze nieuw toegewezen taken uit en draaien ons programma af. Geen idee wat de kleine man bedoeld met z'n geluidjes, maar zolang hij tevreden is vind ik het goed.

Mijn onderkant voelt beurs. De hechtingen doen zeer bij elke beweging die ik maak en ook het kraamverband voelt vreemd aan in de boxershort van mijn vriend die ik voor het gemak maar aangetrokken heb. Hoewel ik stiekem had gehoopt dat mijn buik direct weer plat zou zijn, hangt deze er losjes en verlaten bij. Het huisje waar hij 9 maanden lang heeft gewoond voelt leeg aan. 

Bij elk stilte die langer dan een paar seconden duurt kijk ik aandachtig en haal opgelucht adem als ik weer wat beweging zie. 

Ons leven gaat nooit meer zijn zoals voorheen, want jij bent er. Jij die we moeten leren kennen, jij waar we ontzettend veel van gaan houden, jij die ons bezig gaat houden, jij waar we ons zorgen om gaan maken, jij die ons tot een gezinnetje maakt.

Krijg je wel genoeg te drinken? Geen idee, ik denk van wel. Zit je luiertje wel goed om dat dunne, kleine lichaampje van je? Stoppen we je goed genoeg in? Heb je nog een extra dekentje nodig? Nog een paar uur te gaan en de kraamhulp is er, een geruststellende gedachte. 

Terwijl ik dit schrijf tikt de klok de nachtelijke minuten weg. 03.35 uur. Mijn zoontje wordt weer netjes afgeleverd door papa van z'n luier pitstop. Klaar voor borst nummer twee.