De geboorte van Tinus

Ik ben inmiddels 15 jaar en net bevallen na een zwangerschap van 3,5 maanden (het waren er negen maar ik wist pas 3,5 maand dat ik überhaupt zwanger was)

Mijn kleine was een gezonde baby van 9 pond. Weer vroeg ik mij af hoe ik niet kon merken dat ik zwanger was! Mijn baby was ruim 9 pond bijna 10 en ontzettend lang! Ik was 15 dit hoor je toch te merken? Maar algauw vergat ik al mijn zorgen en leefde ik op een grote roze Eeeeh sorry blauwe wolk! Mijn baby was het mooiste maar ook het beste wat mij was overkomen! Ook al was ik 15 jaar. Geen contact met familie en geen huis maar ik was verliefd! Niet denkend wat er allemaal bij zou horen mocht ik 3 dagen later naar huis. Ik had een vriendin van me laten komen met een kinderwagen/ maxicosi twee in een om mij op te halen. Ze zei maar waar slapen jullie dan. “Oh ik heb me ouders al gebeld ik ga met de bus naar huis” zij geloofde mij. En ik ging het zelf ook bijna geloven. Wat ben ik een slechte moeder dacht ik toen ik de bus in stapte. Maar waar ga ik heen? Ik had geen plannen helemaal niks. Als op de automatische piloot ben ik met de bus naar het winkelcentrum gegaan. Heb met mijn laatste geld babyvoeding gekocht. Daarna door naar de action en luiers en zalf kopen. Toen hop met de spullen en baby weer in de bus. Ik weet niet meer wat ik van plan was. Maar ik ben uitgekomen bij een viaduct. Daar heb ik samen met Tinus geslapen. Drie dagen lang bleven wij onder het viaduct. Mensen liepen ons voorbij. Gunden ons slechts een scheve blik of negeerden mij en mijn ventje! Ik zorgde dat hij het warm had. Na twee dagen bibberde ik van de kou ook al was het hartje zomer! Ik had geen schone kleren meer. Alleen mijn bebloede broek ( het was helemaal mis bij mijn “private parts”) wat had ik inmiddels spijt dat ik bijna een jaar geleden was weggelopen van de groep. Ik had geen huis meer. Geen familie en geen vrienden om op terug te vallen. Ik moet het tijdsbesef zijn verloren. Ik werd wakker en had het niet meer zo koud, ik zag de straat niet. Ik schreeuwde de naam van mijn baby! 

“Tinus “ tinuuuus heeelp mijn baby is weg heeeelllppp waar ben ik! Toen kwam ****** naar mij toe rennen 🏃‍♀️ ‘rustig maar meisje ik heb je meegenomen naar huis, weet je dat dan niet meer? Je hebt bijna twee dagen liggen slapen, loop maar mee naar boven Tinus licht net weer in bed” godzijdank mijn vriendin had me gevonden en meegenomen naar huis’! Ik kon het me niet herinneren maar blijkbaar heb ik haar gesmeekt om bij haar te mogen slapen tot ik een oplossing zou vinden! De volgende dag gingen we samen met haar vriend (hij had een rijbewijs) naar de prenatal 35 km verder op! Tinus in de maxicosi naast mij en zei tweeen voorin. We zijn wezen shoppen en ik heb echt van alles van hun gekregen! Wat was ik dankbaar! Mijn wolk van een baby had nu zijn eigen bedje, zijn eigen commode! Allemaal mooie kleertjes! 

Toen we thuis waren gekomen herinnerde ik mij dat ik een bebloede broek aan had, ik vroeg ernaar en ze vertelde mij dat ik geen bebloede broek aan had! Het enige wat ik aan had was een broek met vlekken van het fruitpotje die ik voor mezelf had gekocht, en een kapot T-shirt mijn vest lag over Tinus heen. Net als mijn spijkerjas. Er was met mij niks mis. Wat een opluchting. 

Maar helaas was mijn geluk van korte duur. 

Op dit moment zit ik met tranen in mijn ogen te typen dus stop ik er mee voor nu !

Wordt vervolgd