De geboorte van onze S.

Eindelijk kan ik me er toe aan zetten om ook S. Haar verhaal te vertellen..

Wat als je L. haar verhaal kent minder heftig is (haar geboorte en begin periode qua gezondheid dan) maar wel langer...

Net zoals bij L. wisten we wanneer we precies zouden gaan bevallen, en was ik daar zelf ook echt aan toe. Want na 9 maanden een echt waardeloze onsympathieke gevoelloze gynaecoloog te hebben gehad die mij maar 3 keer wilde zien, had ik het helemaal gehad. Wij wisten dat S. Wel wat problemen zou hebben, maar het blijven afzeiken van onze keuze en het willen verbieden dat S. Geboren zou worden, en tegen gehandicapten te zijn, maakte dat we blij waren dat de 25ste ze dan ook echt geboren zou worden.

Ik kon vanaf 6 maanden haast niets meer zo dik en rond was ik, en er waren vele die dachten dat het er 2 waren. Gelukkig voor mij maar 1, haha. Toch heeft mijn gynaecoloog de keizersnede  overgegeven aan zijn collega, met als mededeling dat hij geen gehandicapte wilde helpen die bewust een gehandicapt kind te wereld wilde laten komen, las ik later in het dossier.

Maar door een aanvaring met R. over het niet afbreken van de zwangerschap was ik blij om van die man af te zijn als de bevalling achter de rug zou zijn.. Gelukkig dus al eerder...

Anyway.. de keizersnede verliep redelijk. Ik verloor flink wat bloed en ondervond mijn lichaam daar wel wat probleempjes van, dus kreeg ik bloed via infuus, maar kon ik al redelijk vlug weer wat doen, al was ik pas geheel hersteld na een maand of 2, 2,5.

S. haalde wel zelf adem en moest enkel ondersteund worden.. En was voor mij de eerste keer huilen een hele geruststelling, en weet ik nog dat ik heel blij zei tegen R. dat ze huilde.. Toch was er niet echt een roze wolk, want we zagen haar pas veel later op de neonatologie, en waren er wat dingetjes niet helemaal ok.. Maar op dat moment was ik te moe om me daar druk om te maken.. ook voelde ik de laatste steken van het hechten en wilde wel naar mijn kamer..

R. zou naar S. gaan en ik kon even rusten, voordat ik naar S. zou kunnen, Ik moest immers nog met zo'n gewicht op de wond liggen. En ik had met haar niet meteen een klik, en dat als er iets was R. mij zou komen halen. Mijn lijf en hoofd wilde alleen maar rusten.

Na een uurtje slapen kwam R. mij halen om naar S. te gaan kijken,ik voelde me fit genoeg om in een rolstoel te gaan, maar daar was ook alles mee gezegd.. Daar gingen we de gangen door, de lift in, en al die tijd had ik een gerust gevoel, een onbestemd gevoel ook, ik was opnieuw mama geworden maar voelde die binding niet zo, en dat kon toch niet? Toen de lift uit, naar de ruimte om een schort enz aan te doen en je handen te desinfecteren, door de hal langs de balie, door de klapdeuren, en daar was ze... op dezelfde plek als waar haar zus gestaan had.. aan de zuurstof, en een neussonde, maar verder geen medicatie geen niks.

S. Geboren op 25-09-2017 om 11.20 met een Lengte van 42cm en een gewicht van 2,280. 

Ze leek op papa van buiten, maar ooh dat karakter van haar!! Daarmee lijkt ze zoveel op mama.. 

Er werd ons verteld dat de problemen met haar rug heel erg waren en ze haar in haar voorkeurshouding zouden laten liggen (Ik kan je vertellen dat wij dat dus niet deden maar zolang ze daar lag kon ik daar niet veel aan doen), en dat de sluiting van de voorste hartkamers niet goed gegaan is. Al met al bovenop wat ze heeft van mij (onbekende kyfomelische skeletdysplasie) niet goed maar zeker niet slecht. Het ergste was eigenlijk dat de neonatoloog van L. zich ging bemoeien met ons, terwijl wij dat verboden hadden, aangezien hij bijna L. Tot 2x toe het leven had gekost. Toch kreeg hij het voor elkaar dat de neonatoloog van S. mee ging in verhaaltjes enz. waardoor S. onnodig lang op de neonatologie heeft gelegen. Ze werd aan haar lot overgelaten en heb na 2 maanden hun de kans gegeven dat als Ze niet wilde dat ze mee naar huis ging ze haar naar de gewone afdeling zouden verhuizen. Zo niet dan liet ik haar overbrengen naar een ander ziekenhuis. Later bleek dat S. al na een week naar de gewone afdeling had gemoeten maar de 2 neonatologen speelde onder 1 hoedje en hielden dat tegen, vandaar dat ik heel boos werd. Na die 2 maanden heb ik 3 weken te liggen op de gewone afdeling en daar zelf de zorg op me te nemen ze gevraagd om haar ontslagbrief in orde te maken, want S. was klaar om naar huis te gaan. Het beetje zuurstof zouden we regelen (Ik weet de weg daarin aangezien mijn vader copd is en ik weet waar ik op moet letten) en nachtondersteuning moesten zij doen, maar ze dachten dat ik een grapje maakte met dat ik haar mee zou nemen naar huis.

Na het laatste weekend hebben ze in 1 dag dat geregeld, maar hoe dan ook was ze mee naar huis gegaan. We waren na die 3 maanden toe aan rust en groeien kon ze thuis ook, want de verpleging moest niets doen aan zorg, ik deed het allemaal zelf.

De eerste 2 maanden hebben mijn band met S. enorm onder druk gezet, en de zorgen vanaf ze thuis was waren ook niet mals.. Dat zal ik je in mijn volgende blog vertellen en daar ook wat meer op in gaan wat betreft de problemen die S. heeft.

X