De geboorte van Jitse met 35 weken zwangerschap

Eindelijk kon ik zorgeloos genieten van mijn zwangerschap, na een pittige start van de zwangerschap kon ik eindelijk zeggen dat ik volop genoot van het zwanger zijn. Ik deed aan zwangerschapsyoga, werkte nog en ik was nog druk bezig met mijn opleiding. Ook had ik nog  intensieve therapie 2x per week. Met 34 weken zwangerschap ging ik met verlof, ik vond het wel goed zo en wou nu tijd vrij maken om de laatste dingen voor te bereiden voordat de baby zou komen en om lekker te genieten van de mooie lentedagen en van dat getrappel in mijn buik, dat was zo’n mooi en bijzonder gevoel. ❤️

Toen ik net 35 weken zwanger was kreeg ik last van voorweeën dacht ik, ik belde de verloskundige de volgende ochtend en legde uit wat ik voelde. Ik vertelde dat ik pijnlijke krampen had gehad in de nacht rond 03:00 en ze vroeg of er regelmaat in zat. Ik gaf aan dat ik dat nog niet voelde, maar dat het wel erg pijnlijk was en ik alleen maar op de bank kon liggen. De pijn werd elk uur heviger, de verloskundige gaf aan dat het misschien fijn zou zijn dat ik even onder de douche zou gaan staan, wellicht gaf dat wat ontspanning en verzacht het de pijn. Ik had die dag toevallig een afspraak staan voor een groeiecho om 16:00 dus dan zouden ze mij sowieso even zien, maar ze gaven aan dat dit erbij kan horen zo richting het einde van de zwangerschap. Op weg richting de verloskundige werden de krampen alsmaar erger, eenmaal daar zette de verloskundige het echo apparaat op mijn buik en ze deed wel een paar keer opnieuw de metingen, ik keek uiteraard mee en zag telkens staan dat de groei uit kwam rond de 32/33 weken zwangerschap. De verloskundige gaf aan dat ze ziet dat het kindje achterloopt qua groei. Op dat moment zag ze ook dat ik telkens om de paar minuten verkrampte van de pijn. Ze wou even voelen om te checken of ik niet al aan het bevallen was, ze voelde en zei direct; je hebt ontsluiting, je bent al aan het bevallen! Je moet nu direct naar het ziekenhuis omdat het kindje een groeiachterstand heeft en je nog geen 37 weken zwanger bent. Totaal onverwachts en vol ongeloof reden we door naar het ziekenhuis, waar we heel lief werden opgevangen. Ook daar deden ze nog een check en kwamen zij ook met de conclusie dat het kindje inderdaad een groeiachterstand heeft. Ik zat een halve dag aan de monitoren om te checken hoe het met mij en het kindje gaat. Ik was zo blij dat Dirk bij me was. De ontsluiting was uiteindelijk 5 cm rond 21:00 maar daar bleef het bij. Ik was inmiddels al sinds 03:00 wakker die dag en totaal uitgeput. Ik wou absoluut geen ruggenprik, maar ze gaven aan dat ik nu echt mijn rust moest gaan pakken zodat de ontsluiting wat meer opgang zou komen. Na de ruggenprik ben ik zelfs nog een paar uurtjes in slaap gevallen, ik werd wakker en voelde de drang te gaan persen. Dirk haalde de verloskundige erbij en voelde dat ik nu op 8 cm ontsluiting zat. Ze braken mijn vliezen door en binnen no time zat ik op 10 cm ontsluiting. Het kindje was nog klein en werkte niet goed mee, het persen duurde in totaal ongeveer 1,5 uur en de baby kreeg het moeilijk. Hij werd uiteindelijk met de vacuüm pomp gehaald, en daar was hij! Onze prachtige zoon Jitse! Geboren op 30 april 2021 om 06:50 uur. Jitse werd direct op mijn borst gelegd, dat gevoel wat je dan voelt is echt onbeschrijfelijk, ik weet nog dat ik zei; mijn jongen, mijn lieve jongentje! Vol tranen van geluk keken Dirk en ik hem aan, wat is hij mooi! Dat gehuil van hem op dat moment kan ik nog zo goed terug halen. Ik was direct verliefd op hem! Helaas kon Jitse maar kort bij mij liggen, de hele verloskamer stond vol met mensen namelijk, de verloskundige, de gynaecoloog en de kinderarts stonden er namelijk ook bij omdat Jitse te vroeg is geboren en te klein is voor de zwangerschapsduur van 35 weken. Hij werd gecontroleerd door de kinderarts. De verloskundige, gynaecoloog en Dirk stonden om het kleine ventje en de kinderarts heen. Ik hoorde ze allemaal zachtjes praten, en op een gegeven moment hoorde ik Dirk zeggen: dat maakt niet uit, dat is niet erg. Ik dacht; huh?! Wat maakt niet uit en is niet erg?! Ik riep direct: wat is er aan de hand?! Ze gaven geen antwoord, ik riep Dirk en Dirk zei: ze leggen het je zo uit, doe maar rustig aan. Wij gaan naar de neonatologie met Jitse. Daar lag ik dan, helemaal alleen zonder kind en zonder man. Jitse was nog maar 10 minuten oud en ik wou naar hem toe. Nu ik er aan terug denk maakt het mij heel verdrietig. Ik wou naar Jitse toe, naar mijn zoontje. Wat was er in vredesnaam allemaal aan de hand?! Ik werd gewassen en uiteindelijk na een halfuur naar Jitse en Dirk gebracht. Jitse lag lekker te buidelen bij Dirk, aan allerlei snoertjes en monitoren. Jitse had ook een sonde in zodat hij extra voeding zou krijgen. Ik raakte direct geëmotioneerd toen ik Jitse en Dirk zag zitten. Ze legden Jitse direct bij me neer zodat hij met mij kon buidelen. Dit was zo mooi, dat huid op huid contact was zo fijn. Deze liefde had ik nog nooit eerder gevoeld. Hij hoorde bij mij, bij ons, intens gelukkig voelden wij ons. Uiteindelijk werd ons verteld dat ze hadden ontdekt dat Jitse een aangeboren afwijking heeft genaamd hypospadie. Ik had er nog nooit eerder van gehoord en raakte een soort van in paniek, wat is dat vroeg ik? Ze legden mij uit dat Jitse zijn plasbuis niet uitmond op zijn eikeltje, maar lager op zijn piemeltje. Zijn voorhuid was gespleten en ze zagen littekenweefsel. Mijn eerste vragen waren direct: is dit erg? Of gevaarlijk? Wat voor gevolgen heeft dit voor Jitse? Wat nu? Ik wist niet wat het was en wat dit zou beteken voor Jitse. Ze hebben mij uitgelegd dat dit vaker voor komt bij jongetjes en erg onschuldig is en dat er een operatie mogelijk is. Het spookte continue door mijn hoofd, ik kan het allemaal niet opschrijven want het was zoveel wat ik dacht en waar ik me zorgen over maakte. Ik voelde me schuldig, kwam dit door de stress die ik gehad heb? Wat heb ik verkeerd gedaan? Ik rook en drink niet, leef gezond, hypospadie komt niet voor in onze familie. Ik gaf mezelf de schuld van dit alles, ik moest en zou de oorzaak willen weten. (Hierover vertel ik jullie later meer) Een vriend van mijn moeder is Uroloog en die kon mij enigszins geruststellen. Het moest even indalen bij me, een te vroeg geboren baby en dan ook nog de afwijking hypospadie waar ik niks vanaf wist of überhaupt ooit iets over had gehoord. Het was veel op dat moment, maar ik moet zeggen dat ik ondanks dit echt volop kon genieten van onze pasgeboren baby. We hebben uiteindelijk 10 dagen op de afdeling neonatologie gelegen.  Jitse sterkte goed aan en zijn sonde mocht uit, hij dronk goed en op mijn eerste Moederdag mochten wij naar huis, dit was natuurlijk het beste moederdagcadeau ooit! Ze hebben mijn placenta nog onderzocht en zagen geen aanleiding waarom Jitse te vroeg werd geboren, waarschijnlijk kreeg hij niet genoeg voeding binnen en heeft mijn lichaam besloten dat het kindje eruit moest. 

Thuis was alles mooi versierd, en het voelde zo fijn om eindelijk thuis te zijn samen met Jitse. We genoten enorm van het ouderschap. We wisten wel dat Jitse nog een keer geopereerd zou worden aan de hypospadie, maar daar dachten we nu even niet aan. Dat komt wel goed, gelukkig kon ik dat naast me neerleggen, want het allerbelangrijkste was dat het goed ging met ons zoontje! 

Toen Jitse 3 weken oud was en we zijn oogjes beter zagen, kwamen we achter nog een aangeboren afwijking. We kwamen in een hele medische molen terecht en de onzekerheid kwam bij mij naar boven. Hierover vertel ik jullie een volgende keer, en ook over de operatie van Jitse in UMC Groningen.