3 jaar geleden
De geboorte van een mama deel 3
Zwangerschap na een miskraam
Een paar weken verstreken en volgens mijn lief was ik grumpy, moe en hij wist zeker dat ik zwanger was. Ik vond dat hij zeurde en vooral zijn kop moest houden want dit was je reinste onzin. Maar hij zeurde door en was er echt van overtuigd, ik durfde het niet te hopen en deed een test (er lag er nog 1 in de badkamer) om te zorgen dat hij zou stoppen met zeuren. Echter toen ik mijn tanden gepoetst had en weer keek naar de test bleek dat hij niet negatief was zoals ik had verwacht maar ik had weer een dubbel streepje gecreëerd. De verbazing was zo groot dat ik naar benende liep en er langzaamaan een grote grijns zich begon te ontwikkelen op mijn gezicht.
Beneden vroeg ik of hij in staat zou zijn om zijn mond te houden op werk als ik hem iets zou vertellen. Vriendlief gaf aan dit te kunnen, al had ik hier mijn sterke bedenkingen bij liet ik hem toch vol trots de test zien waarop zich twee dikke vette lijnen toonde.
Na een dag belde ik de verloskundige, ik was wederom zwanger, dit was ondertussen bevestigd door zo’n 8 positieve testen. Met 7 weken mochten we komen voor een echo, de langste weken van mijn leven kropen voorbij. Ik deed regelmatig een test, het stelde me gerust als ik zag dat de lijnen bleven komen en het aantal weken op de indicator van de clearblue opliep in zwangerschapsduur.
De dag dat we voor de echo mochten komen was ik uiterst kalm, ik had een goed gevoel en was ervan overtuigd dat het goed zou komen. Vriendlief was stikzenuwachtig en toen ik die bij werk oppikte had hij klotsende oksels van de zenuwen.
De echo werd wederom eerst uitwendig geprobeerd, er was iets te zien maar niet duidelijk genoeg, uiterst kalm liep ik naar het toilet om even mijn blaas te legen alvorens er een inwendige echo zou worden gemaakt.
Toen mijn baarmoeder in beeld kwam, kwam er ook een ander beeld dan tijdens de vorige eerste echo. Een klein vruchtzakje met duidelijk een vruchtje erin en met duidelijk een knipperend hartje. Wederom tranen, echter waren deze van opluchting.
Nu volgde er ook een intakegesprek, we vertrokken met geprinte echo’s, een afsprakenkaart met een usb stick erin en een koffertje van woezel en pip vol met folders en monsters.
Wat was het fijn om dit goede nieuws te ontvangen en tegelijkertijd was het spannend, want wat als het nu weer mis zou gaan.
De eerste weken vond ik doodeng, ik was bang dat het mis zou kunnen gaan en kon moeilijk echt genieten. Echte kwaaltjes vielen best mee, de knakworstjes en kip kerrie geur kon ik enkel niet verdragen maar verder voelde ik me best wel goed.
Ik deed nog steeds regelmatig een zwangerschapstest, het stelde me gerust en gaf me een bepaalde houvast.
Een volgende echo volgde en toen die goed was kon ik mijn angsten al een beetje meer loslaten.
Van de 12 weken tot de 20 weken echo wachten vond ik echter veelste lang duren en mede om die reden maakten we de keuze om met 16 weken een pretecho uit te laten voeren. Het grote geluk tijdens de zwangerschap kenden we toen nog niet, namelijk de afwezigheid van beperkingen ten gevolge van de Covid pandemie. Mijn ouders gingen mee en we kwamen erachter dat alles er niet alleen heel goed uit leek te zien maar ook dat het kindje wat ik bij me droeg een meisje was.
Vriendlief was uiterst blij dat het er tot zover gezond uit leek te zien, maar was erg verbaasd, ondanks dat ik dagelijks vertelde dat ik ervan overtuigd was dat we een dochter zouden krijgen had hij in zijn hoofd dat ik het mis had en we echt een jongetje kregen. Haha nou daar zat hij naast.
Een gezonde dochter is op komst!