Nu nog genieten van het ouderschap

Wat had ik eigenlijk verwacht van een baby? Veel, maar niet dit. Wat pittig, die eerste drie maanden! Geen traan gelaten, want ik stond alleen maar op standje 'overleven'. 

Ik zei nog tegen mijn man: "Ik weet niet of we hierna nog voor een derde gaan, dus probeer van alles optimaal te genieten."

Wij waren op 3 juli 2023 verhuisd en 14 juli kwam onze dochter. Dat betekende dat ik die 2 weken voor de geboorte niet mijn nesteldrang kon uitoefenen op het huis en dat nog niet alles gereed zou zijn. Echter was dit voor mij niet zo belangrijk. De belangrijkste dingen waren wèl klaar en ik wilde ook een paar dagen ontspannen. Hoe ontspan je voor een keizersnede? Nou, wij hebben 8 weken geen tv en internet gehad door problemen met de overstap en aansluiting. Dus even Netflixen in de avond zat er niet in.

Na de geboorte was mijn man nog 6 weken vrij. Hij werkt in het onderwijs. Perfecte timing dus. Echter zagen we elkaar niet veel en voelde ik mij soms een alleenstaande moeder.

Hij vloog steeds naar een bouwmarkt, deed tussendoor boodschappen, legde laminaat, goot beton, legde tegels, kocht nieuw witgoed en meubels, was spullen aan het uitzoeken en noem maar op.

Ik zat hele dagen met onze dochter in mijn armen of had haar naast mij in het babynestje. Haar uit het zicht hebben durfde ik niet, want wat als...

Hierdoor maakte ik het mijzelf moeilijk, want wanneer eet je of ga je naar het toilet? Wanneer ik mijn man vroeg om even op te letten, dan liep hij bij de slapende baby weg onder het nom van "ze slaapt, ze gaat nergens heen." Nee, dat weet ik wel, maar war als ze stopt met ademen? Wat als ze stikt? Wat als er iets gebeurt? Wat als...

Mijn gedachten dwaalden regelmatig af. In de nachten dacht ik veel aan onze zoon. Ik vroeg me af hoe het zou geweest en wat ik anders had gedaan. Nu ben ik zo'n controlfreak en overspannen. Zo angstig met veel zorgen om mijn kleintje. Had onze zoon bij ons in bed geslapen? Had ik met onze zoon iets relaxter andere taken tussendoor kunnen doen? Hoe had ik mij dan gevoeld? Hoe zou hij zijn geweest?

Het maakte mij verdrietig, maar er was nog geen ruimte om te rouwen. Ik was vaak aan het verlangen aan de toekomst. Als ze straks groter zou zijn, minder voedingen nodig heeft, beter slaapt, er een ritme is, enz. dan zou het 'beter' zijn. Loog ik mezelf voor. Wat is beter? 

Er was geen 'beter' in dit verhaal. Elke fase is leuk, onze dochter was in het begin ook heel leuk. Ik daarentegen was niet leuk. Ik was gestrest. Mijn lijf stond op spanning en ik voelde mij depressief. Apathisch door alle zorgen en emoties dis ik zou moeten voelen, maar waar een automatisch mechanische voor tot stand is gekomen. Zelfbescherming?

Baby's spugen. Dat is normaal. Dit zinnetje hoorden wij ook veel. En ik probeerde elke week mensen te overtuigen dat onze dochter meer spuugt dan normaal. 

Onze dochter spuugde elk moment dat ze wakker was. Niet direct na een voeding. Gewoon willekeurig. Ook na alle tips met rechtop voeden, rechtop houden, lang rechtop houden en boeren. Ze spuugde niet alleen vaak, maar ook veel. Hele maaginhouden kwamen er uit. Het hele bed zat er wel 2x op een dag volledig onder. Gelukkig leerde ik snel de puppy training pads te gebruiken, maar zelfs het projectielbraken was daar niet tegen bestendigd. Dagen heb ik met enkel een bh rondgelopen als bovenkleding, had ik haar hele dagen vast omdat ze niet wilde liggen, waste ik elke dag soms meerdere wasjes, heb ik haar bijna ieder uur wel een nieuwe romper aangegeven en raakte ik mentaal op.

Ik was steeds bezig met dingen schoonmaken en opruimen. Wanneer mijn man een voeding deed - ik kolfde melk af, omdat onze dochter meer dan 13% van haar geboortegewicht was verloren na de eerste 2 nachten - ging ik snel de wasjes draaien, opvouwen, eten, plassen, een schone bh aantrekken, spullen opruimen en dat op een slakkentempo, want de eerste 2 weken had ik nog last van mijn buikwond.

Uiteindelijk heb ik mijn man gevraagd om meer te helpen met de baby. De nachtvoedingen hebben we 2 weken geprobeerd, daarna was ik het zat. Hij sliep overal doorheen en bij het wakker schoppen kreeg ik regelmatig een chagrijnige blik met een snauw. Dan moest ie eerst plassen, langzaamaan zich gereedmaken en in de tussentijd had ik alles allang gedaan. Joe!

Dus vroeg ik hem vaker overdag te helpen ipv met het huis bezig te zijn. Dat ik gewoon even iets anders kon doen dan de baby en mij mentaal kon opladen. Wij moesten ook groeien. Groeien in ouders, nieuwe partners en groeien in de liefde.

Na 2 maanden of 10 weken had ik van wekelijks contact bijna dagelijks contact over het spugen en mijn zorgen. Het klopte niet.

In week 7 zijn we opgenomen geweest wegens projectielbraken met ALTE. In week 8 weigerde ze ineens de fles. Toen kwamen alle voedingen op mij aan terwijl het einde van mijn verlof steeds dichterbij kwam.

Niemand had het antwoord. De lactatiekundige had wat veelgehoorde adviezen gegeven, de pre-logopedist hielp met fles oefenen, de huisarts keek mee of ze geen last had van Spruw of andere klachten, het CB gaf verwijzingen en had ook de standaard adviezen. Niemand kwam met dè oplossing. Mijn schoonmoeder vertelde nog dat mijn man als baby koemelkallergie had. Zelf ben ik gaan zoeken en kwam tot het idee dat dit het wel eens kon zijn.

Na 4 weken een koemelkvrij dieet volgen zou ik resultaten moeten zien. Dus dat gedaan. Vegan. Ook maar gestopt met ei met enige uitzondering eens die van onze eenden. En ja, we zagen verschil. En niet zo'n beetje ook.

Het spugen minderde en stopte uiteindelijk! Ze wilde op haar rug spelen, alleen liggen, ze lachte, ze brabbelde en hoefde niet meer omhoog gehouden te worden. Ze was tevreden. Ik was tevreden. Zou dit het zijn?

We hebben het laten onderzoeken, pas met 16 weken. We krijgen nu hulp van een diëtiste en hebben Nutrilon Pepti Syneo. Alleen nog wel een baby die de fles weigert. Dat geeft nog niet. Ik heb volledig ouderschapsverlof aangevraagd. Tijd genoeg om alles uit te vogelen. Ik kon eindelijk weer mijn schouders laten zakken. Pas toen kwam er ruimte om te voelen. Ruimte om te rouwen, maar ook ruimte om te genieten in het hier en nu.

Waar ik veel van geniet is het samen slapen, maar het meest van samen wakker worden. Dan krijgen we de grootste lach en meeste praatjes. Met voedingen houdt ze mijn hand vast en kijkt ze zo geïnteresseerd. Ze leert snel en wil graag veel kunnen. Samen spelen in de box, samen de eendjes voeren, samen een boekje lezen 'De Mooiste Vis', 'Brother Bear' of andere korte Disney boekjes. Vaak blijven we hangen op de commode en op bed. Hier hebben we de grootste verhalen. Soms zit ze bij mij op schoot in de serre en kijken we naar de eendjes. Ja, het genieten komt langzaamaan. Tussendoor blijven de tranen ook wel eens rollen. Dan sta ik stil bij de mijlpalen van onze dochter en mis ik toch weer een beetje onze zoon. 

Het voelt soms krom. Als hij niet was overleden, dan hadden wij onze dochter niet gehad. Dan saboteer ik mijn geluk door te vragen: "zou ik wetende wat ik nu wist, de tijd willen terugdraaien?" Alleen deze vragen staan mij in de weg om ècht te genieten.

Hoe ik eerst beren op de weg zag, kan ik nu al een beetje ontspannen naar de toekomst kijken. We hebben genoeg tijd en ruimte om alles uit te zoeken. Het flesje komt wel, de hapjes oefenen we al een beetje door interesse te wekken, zelfstandig slapen lukte eerst wel en nu ineens niet, doorslapen ging met week 4 al goed en met week 9 kwamen er ineens droomvoedingen bij, zo was er een ritme en zo weer niet, konden we eerst ook buiten de deur slapen, maar nu komt het zoals het gaat. 

We gaan het allemaal ontdekken. We gaan genieten. In het hier en nu. De rest komt allemaal wel!