De eerste ziekenhuisopname

Maar van slapen kwam niet zoveel terecht. 

Femm was onrustig, maaide met haar armen, en na een paar uur ijzige stilte werd ze weer langzaam zichzelf. 

De stilte veranderde in huilen en uiteindelijk weer onophoudelijk gillen. Gealarmeerde zusters kwamen kijken en gaven tips om Femm stil te krijgen.  Maar waar we ook probeerden. Niets hielp. 

Dragen, wiegen,  sussen,  knuffelen, weggaan.  De hele nacht liep ik over de vloer totdat de zuster rond een uur of 4 mij een bed op een andere kamer toewees. Femm bleef achter en hoewel ik haar 3 kamers verderop nog steeds hoorde viel ik vrij snel in slaap. 

De volgende morgen bleek dat femm weinig geslapen had. Dat ze zichzelf om de haverklap wakker maaide en op ieder geluidje reageerde. 

De verpleegster keek mij vol medelijden aan toen ze fluisterde , dit is toch niet te doen?

Dat bleek de omslag en zo moest femm na een nacht observatie blijven. Ze zou geobserveerd en geholpen worden vanuit het onrustige babyprotocol.

Heel simpel gezegd. Samen kijken hoe onrustig ze is. Dit monitoren en zoeken naar een oorzaak. 

Het werd een blad vol kleur. 

Zwart voor boos en ontroostbaar. 

Rood voor woede 

Geel voor tevreden

Groen voor huilen en te troosten

En blauw voor slapen

Praktisch het hele blad was rood zwart en blauw. En tijdens alle oorverdovende buien keek er wel iemand mee. 

Niemand wist antwoorden, iedereen zocht en Femm bleef ontroostbaar.  Na 5 dagen kwamen de artsen met de conclusie.  Dit meisje had last van reflux en zou daarvoor wat medicatie krijgen. 

En daarmee was de kous af.  Zodoende mochten wij na 6 dagen in het ziekenhuis met nog steeds een krijsend kind naar huis. 

Waar ben ik toch aan begonnen