De eerste weken van Liam

In mijn vorige blog heb ik geschreven over de moeilijke zwangerschap en bevalling van Liam. Nadat Liam geboren is wil ik eigenlijk gelijk naar huis, Liam en ik voelen ons goed dus laten we gaan! Als ik op wil staan om even te douchen voor vertrek blijkt het toch niet zo goed te gaan, mijn hartslag schiet omhoog tot boven de 100 en zakt maar langzaam als ik lig. Er wordt besloten dat ik opgenomen moet worden en even rust nodig heb. Na een paar uurtjes op de kraamafdeling te hebben gerust wil ik toch echt naar huis en besluit ik thuis verder te rusten. 

Als we thuiskomen merk ik pas welke impact de bevalling heeft gehad. Zodra ik ga staan en een paar stappen zet voelt het alsof ik een marathon heb gelopen. Gelukkig hebben we een lieve kraamverzorgster en is Berry het ook wel gewend om voor mij te zorgen, een baby erbij kan hij ook wel aan! Elke dag kan ik weer een beetje meer en lukt het me steeds beter om Liam te verzorgen. De borstvoeding komt goed op gang en Liam is een tevreden baby. Af en toe vinden we wel dat hij een beetje knort als hij ademt, de kraamverzorgster en verloskundige geven aan dat dit waarschijnlijk nog wat slijm van de bevalling is. 

Als Liam 8 dagen oud is, vertrekt de kraamverzorgster. Nog geen uur later maakt Liam vreemde knorrende en snakkende geluiden bij het ademen. Als we hem op de arm nemen en iets rechtop houden neemt het af, maar zodra we hem neerleggen begint het weer. We besluiten de huisarts te bellen, ze was toch nog van plan op bezoek te komen om haar nieuwste patiënt te ontmoeten dus ze komt gelijk die middag. Ze heeft hem wel een kwartier onderzocht en naar zijn ademhaling geluisterd, ze herkent het geluid niet en vindt dat hij toch moeizaam lijkt te ademen. We worden doorverwezen naar het ziekenhuis, we pakken onze spullen en vertrekken. Eenmaal in het ziekenhuis leggen ze hem even kort aan de monitor, zijn saturatie en hartslag lijken goed dus hij wordt weer losgekoppeld. Ze onderzoeken hem en constateren dat het lijkt alsof zijn neusje wat verstopt zit, ik geef gelijk aan dat het geluid uit zijn keel komt en niet uit zijn neus. De artsen denken dat hij last heeft van slijm van de bevalling of een virusinfectie, hij is niet benauwd dus wordt met een zoutoplossing om zijn neus te spoelen naar huis gestuurd. Op dat moment zijn we gerust gesteld, alles lijkt goed dus terug naar onze bubbel!

Helaas is niets minder waar, vanaf het moment dat we thuiskomen doet Liam niets anders dan huilen en snakken naar adem. Hij heeft de rest van de dag en de gehele nacht gehuild en geknord. We besluiten weer naar het ziekenhuis te bellen, de kinderarts vraagt ons te komen en ons voor te bereiden op een observatie-opname. In het ziekenhuis geef ik gelijk aan dat Liam pijn lijkt te hebben en dat ik als baby koemelkallergie had. De artsen geloven niet dat Liam hier last van heeft, hij is immers nog maar 9 dagen oud en krijgt borstvoeding waardoor de eiwitten afgebroken worden doorgegeven. ‘S avonds is Liam redelijk rustig, tot ik besluit te gaan slapen. Vanaf 22.00 uur tot 00.00 ben ik bezig met hem te troosten, de verpleegkundige komt af en toe kijken en probeert mee te denken maar hij wordt maar niet rustig. Op een gegeven moment komt de nachtverpleegkundige binnen, ze vindt dat ik hem maar even moet laten huilen en dat hij zeurt om aandacht. Mijn baby van 9 (!) dagen oud huilt om aandacht. Vol ongeloof en doodmoe vertel ik haar dat mijn kind pijn heeft en dat ik hem wil helpen. Ze begrijpt mijn frustratie zegt ze, ze stelt voor dat ze hem gaat inbakeren, dat ik even op bed ga liggen en dan 10 minuten wacht. Ze is er zeker van dat hij dan wel gaat slapen. Ik ga uit pure wanhoop op mijn bed liggen en huil met mijn kind mee, wat een verschrikkelijke ervaring is dit. Binnen 10 minuten is de verpleegkundige er weer, ze is bij de deur blijven staan en heeft blijkbaar toch een groter hart dan ik dacht. Ze stelt voor hem mee te nemen naar de verpleegkundigenruimte zodat ik even kan rusten. Mijn hart schreeuwt: NEE! Maar mijn hoofd en lichaam weten dat ik moet slapen, ik ben inmiddels 36 uur wakker en nog niet hersteld van de zwangerschap en bevalling. Ze neemt hem mee en ik val rond 01.00 uur huilend in slaap.

Om 06.30 uur schrik ik wakker. Liam?! Waar is Liam?! Ik had hem om 04.00 uur moeten voeden! Ik druk gelijk op de bel en ren de gang op. De verpleegkundige komt eraan met een slapende Liam in zijn bedje. Ze vertelt dat Liam pijn had, in overleg met de kinderarts heeft ze hem een zetpil gegeven. Ook heeft ze hem om 04.00 uur een flesje van mijn gekolfde melk gegeven. Pfoe wat een opluchting, maar pijnstiller? Kinderarts geweest? Gelijk voel ik me schuldig dat ik hier niet bij ben geweest, hoe hard ik de slaap ook nodig had. Een paar uur later komt Berry bij ons en komt de kinderarts langs. Uit het lichamelijke onderzoek en de urinetest komt niks, ze hebben geen verklaring voor de pijn. Weer geef ik aan dat ik echt denk dat het een koemelkallergie is. De arts is het er niet mee eens, maar als wij het echt willen moeten we het maar zonder koemelk proberen zegt hij. Hij stelt voor Liam een paar flessen hypoallergene kunstvoeding te geven om te kijken hoe hij reageert, ondertussen kolf ik wel door om mijn borstvoeding op gang te houden. We nemen het aanbod aan, al breekt mijn moederhart want de borstvoeding is net goed op gang. Wat de ademhaling betreft denken ze nu aan een verkoudheid, we spoelen zijn neusje regelmatig maar er is geen verbetering. Het lijkt ook niet te verslechteren dus misschien is het inderdaad gewoon een verkoudheid? 

Na twee flessen kunstvoeding opent Liam in mijn armen voor het eerst in dagen zijn ogen. Zijn lijfje ontspant voor  het eerst in lange tijd. Berry en ik gaan samen op mijn bed liggen en genieten van een vrolijke baby, we maken voor het eerst echt contact met hem. We beseffen ons nu    hoeveel pijn hij de afgelopen dagen gehad moet hebben. De kinderarts komt ‘s middags langs en is compleet verbaasd, hij gelooft nog steeds niet 100% dat het koemelkallergie is maar een andere verklaring heeft hij ook niet. Ter controle moeten we nog een nachtje blijven. Liam houdt zijn kunstvoeding en heeft geen pijn meer. Wel blijft hij onrustig door de ademhaling. De volgende dag mogen we naar huis, we krijgen kunstvoeding mee en neusdruppels om zijn neusje te spoelen. Na een paar dagen moet de verkoudheid over zijn, want dat is het. Een verkoudheid. Toch?