De eerste weken als first time mommy

Zoals je in eerdere blogs hebt kunnen lezen had ik een droom zwangerschap en ook mijn bevalling heb ik als super positief ervaren. Maar hoe waren mijn eerste weken als moeder? Ze waren geweldig, ze waren intens en om eerlijk te zijn ook ontzettend zwaar. Ik ga proberen om te beschrijven hoe ik die eerste weken heb ervaren. Ik weet dat dit voor iedereen natuurlijk anders is, maar dit was mijn gevoel erbij.

Lichamelijk

Laten we beginnen met voor mij het makkelijkste deel. Op lichamelijk gebied heb ik namelijk niks te klagen gehad. De bevalling ging vrij soepel, ik had maar twee hechtingen en nauwelijks stuwing. Na een dag kon ik mij alweer vrij goed bewegen, na 3 dagen vond de kraamhulp dat ik al wel weer naar buiten kon om een stukje te wandelen en na een week stond ik samen met mijn vriend te klussen in de badkamer.

Emotioneel

Van te voren had ik niet verwacht dat ik het emotioneel zwaar zou gaan vinden. Ik dacht vooral we krijgen een baby en daar moeten we voor gaan zorgen. En daar was ik van te voren dan ook het meest bang voor, dat ik niet goed voor haar zou kunnen zorgen. Dat ik geen idee zou hebben van wat ik moest doen. Nu gaat dit mij gelukkig goed af, heel goed zelfs. Het moederinstict was vanaf het eerste moment aanwezig en de liefde die ik voor mijn kindje voelde was gelijk ontzettend groot. Het is een soort liefde die ik eerder niet heb gevoeld, het is alles overschrijdend. Niet zo gek want je kindje is een deel van jou. Maar deze liefde overdonderde mij. Samen met alle andere emoties en onzekerheden die bij de bevalling en het moeder worden kwamen kijken. Het was een emotionele rollercoaster waarvan ik niet had verwacht dat hij zo heftig zou zijn. Tuurlijk verwacht je veel van je kindje te gaan houden maar voor ik zwanger werd had ik eigenlijk niet zoveel met baby's en ik kende ook niemand die een baby had dus ik had gewoon geen idee wat het inhield. Ik merkte dat ik hierdoor emotioneel ook niet veel ruimte had voor andere dingen en andere mensen. Zelfs niet echt voor mijn partner, de liefde was er zeker wel, maar dan in een hoekje gestopt. Ik had vooral heel veel rust nodig, wou veilig in mijn eigen wereldje blijven en vooral samen met mijn baby zijn. Misschien dat een groot deel te danken is aan hormonale schommelingen hoor, dat kan ook. Het heeft zeker 2/3 maanden geduurd voor ik mij, voor hoever dat kan, weer meer mijzelf voelde. Dat ik weer open stond voor bijvoorbeeld vriendinnen en het met mijn vriend ook weer wat meer voelde als daarvoor. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik er nu na 4,5 maand nog steeds niet helemaal ben. Nog steeds heb ik soms het gevoel over te lopen van alle emoties. Het lijkt ook wel of ik alles 10x heftiger voel dan voorheen, alsof ik meer open sta. Ik denk dat dat ook gelijk de reden is waarom ik ja heb gezegd tegen het bloggen. Ik moet het ergens kwijt, ik merk dat ik het nu fijn vind om dingen van mij af te schrijven.

Jasmijn

De eerste week ging het echt super met Jasmijn. Ze sliep heel veel. En wanneer ze wakker was keek ze alert om zich heen en was een hele tevreden baby. De kraamhulp had buiten het huishouden om eigenlijk nauwelijks wat te doen doordat het en met mij en met Jasmijn zo goed ging. Op dag 11, een dag nadat de kraamhulp weg was leek het wel of ze opeens ''aan'' ging en was ze alleen nog maar aan het huilen. Na elk flesje of wanneer je haar weg legde. Ze had veel last van darmkrampjes maar ik denk ook dat ze heel erg moest wennen aan het leven buiten de buik. Omdat Jasmijn dysmatuur geboren is hadden ze in het ziekenhuis al gezegd dat deze kindjes heel aanhankelijk kunnen zijn. Aanhankelijk was ze zeker! Ze wou geen moment alleen zijn. De eerste weken heb ik dus doorgebracht met haar op mijn buik. Ergens heel erg fijn, ik genoot er ook echt van. Maar het was ook zwaar, want je kan verder gewoon niks. Na haar fles begon ze met huilen door krampjes, wat overging in huilen omdat ze moe was en eindigde in huilen omdat ze weer honger had. Soms wist ik gewoon niet meer waarom ze nou precies huilde. Na wat dingen uitgeprobeerd te hebben met verschillende flesjes en middeltjes kwamen we er achter dat de dr. Brown fles in combinatie met de Kruidvat druppels tegen darmkrampjes het beste werkte voor haar. Ze huilde nog wel zo nu en dan, maar ze was in ieder geval niet meer ontroostbaar. Alleen zijn vond ze wel nog moeilijk maar ik ging er maar van uit dat dat vanzelf wel beter zou worden. Na 6/8 weken waren de darmkrampjes opeens over. En ook het alleen zijn ging steeds beter. Oké ze heeft veel aandacht nodig, maar daarvoor is het een baby. Ze kan zich nu ook echt wel een tijdje alleen vermaken op het speelkleed. We hebben echt een compleet ander kind gekregen, ze is weer die tevreden baby die ze in de eerste week ook was en ik geniet elke dag meer van haar. Het is nu zo'n lachebekkie en kletst de oren van je kop.

Slaap

met slapen hebben we denk ik best mazzel gehad. De eerste weken sliep ze overdag nauwelijks en als ze sliep alleen op mijn buik. Maar de nachten gaan vanaf het begin af aan al heel erg goed. Haar dag en nachtritme is gelukkig nooit omgekeerd geweest. In het begin kwam ze netjes om de 3 uur en al vrij snel ging er steeds meer tijd tussen haar nachtvoedingen zitten. Nu valt ze na haar laatste voeding bijna altijd direct in slaap. 'S nachts komt ze een keer voor een voeding, vaak rond 5 uur of zelfs later en valt ook daarna direct weer in slaap tot de volgende ochtend. En soms houdt de volgende ochtend in dat ze tot 10 of zelfs tot 12 uur slaapt. Dan natuurlijk wel met nog een ochtendvoeding tussendoor.

Update: Dit stukje tekst schreef ik een paar weken geleden al. Sinds haar 4e sprongetje is er qua slapen heel wat verandert. Ze slaapt op dit moment erg onrustig. Het wisselt heel erg wanneer ze in slaap valt. De ene keer is ze rond 18.00 uur al doodop en soms ligt ze er pas om 22.00 uur in. Ze slaapt minder lang door en komt nu weer vroeger voor haar nachtvoeding en ook weer om de 4 uur. Ze slaapt helaas niet meer zo lang door in de ochtend. Meestal wordt ze wakker tussen 8.00 en 9.00 uur. We bakerde haar altijd in, en dat gaf haar veel rust. Doordat ze nu groter en sterker wordt weet ze zich los te krijgen uit de doek. Los slapen is ze nog niet helemaal klaar voor maar ik merk dat het steeds een stukje beter gaat. Het sprongetje is ondertussen weer voorbij dus hoop ik dat we over een tijdje weer wat rustigere nachten hebben!

Hoe verliepen jullie eerste weken als moeder? 

Liefs kim