De eerste spannende dagen met onze drie meiden

Maud blijft wat meer ondersteuning nodig hebben dan haar zussen en gaat wat omhoog in haar ondersteuning. Gelukkig komt Leroy weer deze kant op. Ik vind het toch allemaal zo spannend om daar in mijn 1tje te zijn. We verblijven nu nog in het geboorte hotel wat aan het ziekenhuis vast zit zodat er een plekje geregeld kan worden dat we naar het Ronald Macdonald huis kunnen. Zo kunnen we dicht bij de meiden blijven. We kunnen zo vaak en zo lang als we willen naar de meisjes toe maar helaas is alles op 1 zaal en kunnen we niet in de zelfde ruimte met hun slapen. Wel kunnen we via een camera altijd naar ze kijken die in de couveuse gericht is. Elke keer als we aan komen kijken we op het bord wie er op dat moment voor onze meisjes zorgen. We zitten dan bij de couveuses en horen dan vaak als de visite is geweest hoe het de nacht is gegaan, wat ze vinden hoe ze het doen. Maar wij als ouders worden er ook heel erg veel bij betrokken. Ze hebben graag dat wij elke week minstens 1x mee doen met de visite die de artsen en verpleegkundige met elkaar hebben. Je spreek dit van te voren af wanneer en hoelaat. Ook wordt er van je ‘verwacht’dat je helpt met de verzorging. Iets wat toch wel erg spannend is met zulke kleine meisjes en zoveel draadjes. Maar ze zijn geweldig in het sophia en ze helpen ons geweldig om het op een gegeven moment zelf te kunnen doen. Ze hebben verder nog geen kleertjes aan en kunnen ook nog niet gewassen worden. dit wordt met gaasjes en een klein beetje ‘water’ gedaan. Het is ook zo fijn dat mijn borstvoeding goed op gang kom en ik zo alvast een voorraadje kan aanleggen voor ze. Eigenlijk hebben ze vanaf het begin mijn voeding gekregen maar dat begon ook maar bij 1 ml per 4 uur. Zo kan ik vast sparen voor de momenten dat het steeds meer zal gaan worden en er 3 baby’s steeds meer melk willen. Ik kan dus alleen maar kolven omdat drinken nog helemaal niet is aangelegd als ze zo klein zijn. Dat komt pas met 36 weken dat ze de goede reflexen daar voor krijgen. Eigenlijk hebben we gelukkig bijna gene tegenslag op 1 moment na dat ik vond dat Yinthe minder goed reageerde dan normaal. Ze hadden haar waardes gecontroleerd en er was iets van ontstekingswaarde te zien in har bloed. Gelukkig pakte dit snel goed uit en was ze weer zoals we haar kenden. Het is heel gek maar als snel had je wel door hoe dat ze waren. We moesten dit ook noteren in een boek hoe we vonden dat ze waren met verschillende vragen en score. Ook schreef ik de schriftjes van de meiden soms wat op als er wat was gebeurd of hoe trots ik op ze ben. De verpleegkundige schreven er ook af en toe wat in. Deze boekjes zijn nog steeds zo waaardevol voor me, en kan ik nog steeds niet met droge ogen lezen. We leerder hoe we ze zelf sonde voeding konden geven als we lekker lagen te buidelen met ze. We konden verhuizen naar het ronaldmacdonald huis en dat voelt toch weer als een stapje dichter naar huis. Dit is ook als een soort studentenhuis. Je hebt je eigen kamer met bed, stoellen, tv en badkamer en er is een gezamelijkr grote keuken. Je komt hier wat meer in contact met andere ouders en ben er even niet zo alleen. Er moet wel hier gewoon zelf voor je eten en drinken gezorgd worden. maar omdat wij verder geen auto bij ons hebben komt mijn zusje om met mij boodschappen te doen. Dit is weer even zp’n andere wereld dat dit leven met die mensen op straat en in de winkels gewoon weer door gaan. Bij ons lijkt het even stil gestaan te hebben en kennen op dat moment alleen even het ziekhuis leven en het ziekenhuis eten (gatsie). Maar er gaat een moment komen dat we hopelijk ook weer dichter bij huis zullen zijn met de meiden en wij weer naar huis kunnen gaan. Er kwam een moment dat de vraag kwam straks als de meiden sterk genoeg zijn en ze overgeplaatst kunnen worden naar een ander ziekenhuis dichter bij huis hoe we vonden dat de kans is dat ze niet alle 3 tegelijk sterk genoeg zijn voor die overplaatsing. Ik kon me het niet voorstellen om dan weer uit elkaar gehaald te worden. Maar toch gaat dat moment dichterbij komen want de meiden mogen van de intensifcare naar de highcare toe. Gelukkig hebben we weer 3 plekjes naast elkaar en blijven de zussen lekker bij elkaar. Kerst “vieren” we ook in het ziekhuis. Het ziekhuis zelf is zo mooi versierd. Ik ben echt een kerst mens en mijn moeder zorgt voor een kerstboom voor bij ons op de kamer. Mijn moeder en zusje hebben van alles thuis klaar gemaakt en in zilverfolie om alles warm te houden mee genomen. Ze hebben van alles mee genomen aan eten en drinken en zelfs cadeautjes. We zitten beneden in de grote hal van het erasmus savonds. Er is bijna niemand maar wauw dit is toch wel heel bijzonder om zo kerst te vieren met elkaar. Al had ik het heel fijn gevonden als ze de meisjes ook allemaal zouden kunnen zien. Maar helaas lijkt dat nog ver weg vanwegen corona. Niet veel later is het dan ook oud en nieuw. Vrienden van ons komen die dag langs in het ronaldmacdonald huis en eten gezellig met elkaar sushi. Ze gaan weer optijd naar huis omdat we onze eerste keer oud en nieuw graag als gezin willen vieren. We gaan naar de meisjes toe die lekker in hun “huisje” liggen te slapen en kijken samen uit het raam hoe het 12uur wordt en het vuurwerk om ons heen wordt afgestoken. Wat is dit bijzonder 2020 het jaar waarin we eindelijk zwanger waren ook het jaar is geworden dat we echt papa en mama zijn geworden. Mij grooste wens van 2023 dat het een jaar wordt waarin mijn meiden sterk genoeg worden en lekker mee naar huis mogen om daar de mooiste herineringen te mogen maken.