De eerste paar maanden met twee kleintjes

Mijn zwangerschaps- en bevalingsreeks stopte abrupt, omdat ik met deze blog nog niet eens was begonnen. Namelijk de blog over de eerste paar maanden met twee kinderen. Om eerlijk te zijn: is die periode een beetje een blur. Het was intens genieten en zwaar tegelijk.

De kraamweek

De eerste week dat Elodie thuis was, hadden we maar liefst twee kraamhulpen. In het ziekenhuis werd aan ons gevraagd of wij het oké vonden als er een extra kraamvrouw in huis kwam. Het was een vrouw die al jaren kraamhulp was, maar vanwege de overgang naar een nieuw bureau moest meelopen met iemand die daar al werkte. Corona was nog gaande, dus niemand wilde haar in huis hebben. Ik was nog helemaal beduusd van de bevalling, dacht er niet goed over na en zei direct: ‘ja hoor prima’. Ik vond het vooral zielig voor die vrouw dat ze niet aan de slag kon. Robin vond het ook goed, dus we zouden het zien.

Nou dat hebben we geweten. Gelukkig hadden we met de kraamhulp die tot het einde zou blijven een veel betere klik. Degene ‘in leer’ was op zich ook aardig, maar probeerde meer haar mening op te dringen. Als het nou ons eerste kindje was dan hadden we er misschien beter naar geluisterd, maar dit keer gingen haar goedbedoelde adviezen het ene oor in en het andere oor uit. Een voorbeeld van zo’n goedbedoeld advies: nooit samen slapen. Ik kreeg een hele preek over hoe gevaarlijk het wel niet was en wat de gevolgen zouden zijn. Onze eigen kraamhulp (wat erg…ik ben nu al haar naam vergeten) luisterde naar wat haar collega te zeggen had en zei, toen haar ze de kamer was uitgelopen, ‘ tjaa…wij mogen dit officieel niet aanraden, maar doe gewoon wat goed voelt. Jij bent de mama’. Yes! Dat hadden we nodig.

Na 1,5e dag zwaaiden we de extra kraampersoon uit. Rust in de tent. Vanaf toen was de sfeer gemoedelijker en veel relaxter. Ik weet nog goed één bepaald moment tijdens die week: we kregen een heerlijke fruitcocktail van de kraamhulp, Elodie lag lekker te slapen en Noëlle smulde met ons mee. Wat heerlijk was dat! Het leek wel vakantie i.p.v. bevallingsverlof. Little did we know…

De allereerste keer dat Noëlle haar zusje zag, zal ik nooit vergeten. Ik zat op de bank met Elodie en daar kwam Robin met Noëlle aan. Nootje had direct door dat de baby niet meer in mijn buik zat, maar dat ze haar nu kon aanraken. Ze was heel voorzichtig, keek vol verwondering en streelde zachtjes de zwarte haartjes van Elodie. Oooooo dit was alles waard. Die moeilijke zwangerschap, de heftige bevalling en de eerste paar dagen in het ziekenhuis. Ons gezin was eindelijk samen thuis!

Gezien Corona Nederland weer in zijn greep hield, hadden we besloten om zelfs onze ouders nog niet hun nieuwste kleindochter aan te laten raken. Eerder dacht ik hier makkelijker over, maar ze was nog zo fragiel, dat ik het niet over mijn hart kon krijgen om haar bewust aan ook maar één risico bloot te stellen. Hoe klein ook. Had je het mij eerder gevraagd dan had ik je keihard uitgelachen, want hoezo zouden onze ouders haar niet mogen aanraken?

Pijn deed het wel een beetje. Officieel mocht er geen kraambezoek komen ten tijde dat de kraamhulp er was, maar ik MOEST gewoon mijn moeder even zien. Gelukkig werd hier begrip voor getoond. Zelfs zonder aanraking vond ik die eerste ontmoeting een heel bijzonder mooi moment.

Zorgen

De gezondheid van Elodie liet wat te wensen over. Mijn moeder had stiekem aan de kraamhulp doorgespeeld dat ze vond dat Elodietje wel erg geel zag. Ook ik had dat gezien, maar er gingen bij mij nog geen alarmbellen af. De volgende dag schakelde de kraamhulp toch een testteam in. Het was fijn dat het op korte termijn kon, maar weer werden die voetjes lek geprikt om buisjes bloed af te nemen. In het ziekenhuis was ze in haar eerste 4 dagen van haar leven al zoveel geprikt dat mijn moederhart en hormonenlichaam het niet aankonden. Ik huilde toen ze bloed afnamen en ze het uit schreeuwde. Tot zover mijn goede voornemen om een sterke moeder te zijn. Zo’n teer poppetje… zo zielig! Natuurlijk wist ik dat dit voor het goede doel was. De uitslag was gelukkig negatief, dus we hoefden godzijdank niet meer naar het ziekenhuis.

Tijdens een bezoek aan het consultatiebureau leek de arts wat vreemds te zien in Elodie haar oog. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis. Weer die spanning. Er zal toch niet iets mis zijn met haar oog? Elodie werkte niet bepaald mee, wat logisch was, want ze was nog maar één maand oud. Ze kneep haar oogjes fijn en daardoor kon de oogarts het niet goed zien. Over twee maanden mochten we terugkomen. Gelukkig was ook toen niets te zien. Eerlijk gezegd was ik er nu ook niet bang voor. Ik had het idee dat ze prima kon kijken. Mijn moederinstinct bleek te kloppen.

De eerste maand leek Elodie nog niet op aarde te zijn geland. Ze bewoog amper en je hoorde haar nauwelijks. Na mijn uitgerekende datum leek ze opeens het licht te hebben gezien. Maar mooi was het niet: Elodie huilde en spuugde veel. Heel veel. Pas later kwamen we erachter dat ze waarschijnlijk verborgen reflux had. Ik was ten einde raad. Ze wilde niet plat weggelegd worden. Ze kon niet ontspannen als ze in haar bedje lag. Van meerdere kennissen en collega’s had ik gehoord dat zij goede ervaringen hadden met een osteopaat. Tja.. wie niet waagt wie niet wint. In totaal zijn we 3 keer naar de osteopaat geweest. Die vrouw zei dat ze vanuit hun leer geloven dat een bevalling een hele impact heeft op het gestel van de baby. Er komt zo’n druk op het hoofd, de schouders en de nekwervels, dat het vooral bij snelle of juist hele langzame bevallingen voorkomt dat een baby niet goed in zijn vel zit en pijn heeft. Dat heeft dan weer invloed op andere zaken zoals eten en slapen. De bevalling van Elodie kon inderdaad gecategoriseerd worden als een snelle bevalling. Na het eerste bezoek aan de osteopaat zag ik gelijk verschil. Ze lag ineens te slapen met haar armpjes boven haar hoofd. Heerlijk relaxed en dat had ze nog nooit gedaan! De twee keren daarna had ik niet het idee dat het iets had geholpen. Na de 3e keer was ik er dan ook wel klaar mee.

De nachten… waren hels. Echt waar. Ik dacht dat het met Noëlle erg was, maar dit sloeg alles. Als ik bij elkaar gesprokkeld 4 uur had geslapen per nacht deed ik een dansje en dat voor 8 maanden lang. Nu denk ik echt: hoe hebben we dat overleefd? Nou ja letterlijk op standje overleven dus. Tuurlijk horen die gebroken nachten erbij, maar het was wel even wennen dat we nu twee moppies hadden om gerust te stellen in de nacht. Elodie sliep de eerste maanden bij mij. Het wiegje stond naast mijn kant van het bed, maar omdat ze niet op haar rug kon liggen zonder te huilen, sliep ze de eerste paar maanden opgekruld in bed tegen mij aan. Zo had ik het met Noëlle ook gedaan. Ik weet dat ze dit officieel afraden, maar veilig samen slapen voelde op dat moment het beste. Ik zweer het: je doet alles voor wat slaap.

Drie maanden na de geboorde had ik Elodie bij me in de huiskamer. Noëlle sliep en Robin was aan het werk was. Toen gebeurde een van de engste momenten in mijn leven: Elodie hapte naar adem en er kwam van alles uit. Het leek wel of ze stikte in haar eigen slijm en snot. Ik zag de paniek in haar ogen en daarna werd ze slap in mijn handen. Mijn hele lichaam ging in overlevingsmodus en de adrenaline voelde ik van top tot teen. Ik dacht heel praktisch: als ik nu 112 bel, zijn ze sowieso te laat. Ik had ooit gelezen dat als zoiets gebeurde je in het gezicht van je baby moest blazen. Dat deed ik en schudde haar (natuurlijk niet te wild) heen en weer terwijl ik op haar rug klopte. Godzijdank kwam ze bij. Toen heb ik mij toch een potje hysterisch lopen janken. Dat was de opluchting en de spanning die eruit kwam. Op dat soort momenten voel je nóg meer hoe je kind je alles is. En hoe kwetsbaar je wel niet bent.

Noelle was de eerste weken een fantastisch lieve zus. Daarna kwam er een omslagmoment en leek ze te beseffen dat de baby niet meer wegging. Sindsdien is ze hardhandig liefdevol😊. We moesten Elodie met ons leven beschermen van de verstikkende knuffels van haar zus.

Nu lijkt het net alsof die eerste paar maanden met twee kinderen verschrikkelijk waren na deze opsomming van narigheden. Dat was het natuurlijk niet, maar ik wil het ook niet mooier laten lijken dan dat het is geweest voor ons. Natuurlijk heb ik ook momenten gehad dat ik met tranen in mijn ogen zat, puur van geluk, als ik naar onze twee meiden keek. Heel veel zelfs (hallooo hormonen). Ik vond het heerlijk om volop van mijn verlof te genieten, leuke dingen te ondernemen en ontelbare gezellige kraambezoeken te hebben gehad.

Elodie was 4 april geboren en op 1 april ging mijn verlof officieel in. Ik had ook nog ouderschapsverlof en vakantie opgenomen, dus ik was in totaal 5 maanden thuis. Heel erg nodig, want na 4 maanden waren de ergste zorgen voorbij en wende iedereen meer en meer aan de dynamiek van een gezin met 4 leden.