3 jaar geleden
De eerste momenten na mijn bevalling waren de eenzaamste.
Bijna elke moeder mag direct na de bevalling genieten van het eerste huid op huid contact met je baby. Dat eerste contact. Die binding. Dat éérste uur. Zo belangrijk en fijn. Helaas ken ik die momenten niet. Juist die éérste momenten na mijn bevalling waren de eenzaamste. Ik vertel jullie hier waarom.
Ik was er vroeg in mijn zwangerschap al van bewust dat June direct na de bevalling voor onderzoek mee zou worden genomen. Het is wat het is. Zo stond ik in de zwangerschap en bevalling. Ik redde mijzelf wel. June was en is het allerbelangrijkste. Mijn man moest met haar mee. Dat moest gewoon. Wat er ook gebeurd. En zo geschiedde. Niet wetende dat deze momenten heel eenzaam waren.
Waar ik mij nu onthand voel als ik June niet bij mij heb, had ik dit gevoel direct óók na mijn bevalling. Ik miste direct iets. June werd letterlijk een ogenblik op mijn borst gelegd en direct meegenomen. En hoe druk het was in het kamertje verderop met dokters bij June, hoe leeg mijn kamer was. Maar, ik kon min of meer zien wat er gebeurde. Ik kon June niet zien, maar wel het gezicht van mijn man, daar kon aan zien hoe het ging.
Voordat June over werd gebracht naar de High-Care, mocht ze heel even op mijn borst. Ik kan mij zo weinig van dit moment herinneren. Dit omdat ze met man en macht probeerde die placenta geboren te laten worden. En dat deed zeer. En juist op dat moment mocht June even op mijn borst. Géén goed moment. Ik had alleen maar iets, haal haar weg, want dit gaat niet goed. Toen die placenta geboren was, was June ook weg.
En toen, toen was de kamer leeg. Ik lag daar, trillend van de immens snelle persfase. Vol adrenaline, zonder baby. Gelukkig was mijn moeder bij mij. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik daar alleen zou liggen. Het enige wat ik op dat moment wilde was mijn baby. Wat zouden ze aan het doen zijn? Gaat het wel goed. Ik had geen idee.
Hoewel ik dit van tevoren wist, had ik onderschat hoe intens dat gevoel was. Je hebt ook géén idee van tevoren. Ik moest natuurlijk eerst douchen en eten. Dat douchen was fijn, maar dat eten… Ik had toch helemaal geen honger. Ik wilde maar een ding, naar June.
Achteraf had ik het graag anders gezien. Maar het was niet anders. Ik moet zeggen dat ik achteraf behoorlijk last van heb gehad. Ik had zo graag gehad dat het ‘normaal’ was verlopen. Misschien ooit in de toekomst als wij een tweede kindje mogen krijgen...
Hoe waren jullie eerste momenten na de bevalling?
Bedankt voor het lezen,
Liefs,
Jamielee.
Jamielee.mamawereld
Wat een heftig verhaal zeg! Gelukkig dat je moeder bij je mocht! Dat biedt toch een beetje troost..
Jamielee.mamawereld
Fijn dat het herkenning biedt 🤗
Jamielee.mamawereld
Fijn dat je ook die andere ervaring hebt! ☺ Mocht het ons gegeven zijn hoop ik ook zeker dat ik dit mee mag maken!
Mama Marlies
De eerste momenten waren hier ook heftig. Ik lag na mijn spoedkeizersnede op de vercouverkamer, toen de kinderarts me kwam vertellen dat mijn dochtertje erg ziek was en ze vermoeden een hartproblemen. De cardioloog was al onderweg naar het ziekenhuis. De grond zakte onder me vandaan, ik wilde mijn bed uit naar haar toe, maar was nog helemaal verdoofd. Zo heftig en verdrietig, gelukkig was mijn moeder ook in het ziekenhuis. Zij mocht in hoge uitzondering bij mij op de vercouverkamer zitten. En mijn man ging mee naar de neonatologieafdeling. Eenzaamste en moeilijkste moment van mijn leven.