De eerste maanden met z'n 3en, wat een geluk! (11)

Na de bevalling ben ik helemaal happy. we moeten ivm de ruggenprik wel nog een nachtje in het ziekenhuis blijven.

Omdat we de enigste waren die die dag aan het bevallen was, is de kraamsuite vrij. Hier kan ook Papa de nacht blijven. gezellig met z'n drieën. Om 20.00 worden we naar de kraamsuite gebracht, hier krijg ik dan ook eindelijk wat te eten.

Om half negen komen de opa's, oma's, tante's, oom's, nichtjes en neefje Syd bewonderen. Ik wil graag dat zijn wiegje naast mijn bed staat, en voor het eerst vanaf dat hij geboren is, ben ik in paniek. Wat als ze hem eruit willen halen, met hem willen knuffelen.... Dat wil ik liever niet. Ik bespreek dit met de verpleging en ze stellen me gerust. Als jij dat niet wilt, gebeurt het ook niet.

Iedereen is blij om Syd te zien, en iedereen is verliefd op hem. Gelukkig vraagt niemand of ze hem mogen vasthouden.

Ik slaap snacht nauwelijks, maar dat vind ik niet erg, want Syd z'n wiegje staat naast me, en kan ik hem de hele nacht bewonderen. De volgende dag mogen we pas om 12.00 uur naar huis, omdat Syd niet op temperatuur was.

Als we dan eindelijk thuis komen, is het erg koud binnen en Roy zet lekker de verwarming hoog en wachten we op de kraamhulp.

De kraamhulp is echt geweldig, ook met haar bespreek ik dat ik liever niet wil dat iemand Syd oppakt. ik weet niet waarom, maar ik krijg het benauwd als ik eraan denk dat iemand aan mijn alles komt. Achteraf gezien was het wel heel erg, maar op dat moment niet. Na n dag of vier was ik er dan eindelijk aan toe dat iemand Syd vasthield (buiten papa dan).

Na 8 dagen kraamhulp nemen we afscheid en staan we er helemaal alleen voor. We genieten van elk moment. Syd is ook zo makkelijk. Hij huilt nauwelijks en is zeer content. 

In de maanden erna gebeurt er vanalles. ik moet weer aan het werk, Syd gaat 1 dagje naar de opvang en mijn moeder vult de rest op (Roy werkt 5 ploegen en is dus ook vaak thuis). In het begin is het wennen, maar nu loopt alles op rolletjes.

We zijn gewoon een gelukkig gezinnetje!!

Maar na n maand of 6 merk ik een verandering bij mij. Ik ben heel gelukkig, maar zo voel ik me niet. Ik snap er niks van waarom ik me zo voel en besluit dan ook na een tijdje om naar de huisarts te gaan.

De Huisarts vind het helemaal niet raar dat ik me zo voel en ze zegt dat ik ook wel heel veel heb meegemaakt de laatste 2 jaar. Ze verwijst mij door naar een psycholoog. Ik maak meteen een afspraak, maar helaas is er ook een wachtlijst.

Na 2,5 maand kan ik dan eindelijk terecht en na een aantal gesprekken zijn we eruit waar het aan ligt. Natuurlijk door alles wat we hebben meegemaakt, maar het grootste probleem is SCHULDGEVOEL. Ik geef mezelf (onbewust) er de schuld van dat we de tweeling zijn verloren. Hier gaan we dus mee aan de slag.

En dan terwijl we daaraan werken gebeurt er iets heel onverwachts.......