De eerste keer KDV & Corona

Ik had het mij zo anders voorgesteld. Weer aan het werk na mijn verlof, lekker fysiek weer weg uit huis. Wandelend naar mijn werk. Helaas zit dat er nog even niet in, en mag ik nog even thuiswerken. Ondanks dat gaat Eefje wel naar het kinderdagverblijf. Woensdag 6 mei had ik de intake. In verband met de Corona crisis mocht Eefje niet mee, en kon ze dus niet 'wennen'.

Tijdens de intake was ik alleen met de leidster, er waren geen kindjes te bekennen. Het leek haast wel een spookopvang. Ik kreeg uitleg en ze stelde mij een paar vragen. Of Eefje bijvoorbeeld overal mag slapen, welke voeding ze krijgt, en of er bijzonderheden zijn. Ze liet mij nog het hangbedje zien, waar Eefje volgens mij heerlijk in weg zou kunnen *soezelen. Ik voelde weer de fijne klik die ik ook tijdens de rondleiding had. Eefje zou hier met een gerust hart kunnen verblijven. Aan het einde van het gesprek kreeg ik een schriftje mee om een aantal belangrijke dingen in te zetten, zoals tijden van voeding en slaap, de sleutel en een intakeformulier.

En toen was daar die eerste dag

Ik moet eerlijk zeggen dat ik al een paar dagen een weeïg gevoel in mijn buik had. Het leek me vreselijk om Eefje daar achter te laten. Ik begon zelfs te twijfelen of het wel juist was! Gelukkig was Rick er wat rustiger in en kon hij mij met beide benen weer op de grond zetten.

De ochtend van de eerste dag heb ik haar rugzakje wel drie keer overhoop gehaald om te checken of ze alles wel had. Ik heb ergens ook wel wat lopen treuzelen, want ja, meteen een hele dag zonder mijn kleine meisje vond ik nog al wat. Uiteindelijk alles (ook mijn moed) bij elkaar geraapt, Eefje in de autostoel gezet en de auto gestart.

Bij de opvang moest ik even buiten wachten. Er was al een moeder met kindje binnen en door de Corona mogen er niet meer mensen in de gang zijn. Dus nog even kunnen kletsen met Eefje. Toen toch de deur maar geopend nadat ik mijn handen had ontsmet met desinfectiegel en naar binnen gestapt. De leidster was heel vriendelijk en geruststellend. We konden geen handen schudden en alles was nogal afstandelijk. Ik gaf nog even aan hoe laat ze de laatste voeding had gehad en dat ik nog even zou bellen die ochtend om te horen hoe het ging. Dat was prima. Ik moest Eefje in het autostoeltje in de gang laten staan zodat zij haar er uit kon halen. Ik mocht helaas niet mee naar binnen. Daar zat ze dan moederziel alleen, in haar autostoeltje, in het midden van de gang. Nog even snel een kroel en een knuffel en door naar buiten. In de auto heb ik eerst even gebruld en die stomme Corona flink vervloekt. Bah, wat een nare eerste dag zo!

Eenmaal aan het werk had ik de smaak goed te pakken. Ik zat lekker in de flow. Weinig tijd om na te denken over mijn arme popje. Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee, en stiekem wist ik het ook wel, want toen ik 's ochtends en 's middags even belde om te horen hoe het ging vertelden ze dat Eefje zo'n lekker vrolijk en makkelijk kind is. Zo zouden ze er nog wel 20 willen!

Van een mug een olifant gemaakt?

Om half vijf trok ik het niet meer en ben ik in de auto gestapt. Ik moest en zou per direct ons monstertje ophalen. Gelukkig was Rick het daar wel mee eens. Na thuis nog even lekker gekroeld en gekletst te hebben viel ze als een blok in slaap.

Volgens mij heeft ze het beregezellig daar en is mama gewoon een ster in het van een mug een olifant maken. Maarja, het blijft mijn kleine meisje, en na 4 maanden dag in dag uit samen te zijn geweest is het ook logisch toch? Het is best moeilijk, en dat mag ook!

*Soezelen; Dat halfslaperige gevoel als je heerlijk voor de open haard zit en je een beetje moe bent. Zo'n lekker warm gevoel. Ook wel als je in bad ligt.