De eerste keer jou echt vasthouden

Daar werd ik dan gereden in een rolstoel vanaf de verlos afdeling naar de ICkinderen… aan de ene kant vreugde en aan de andere kant verdriet. Wat is er eigenlijk allemaal gebeurd het afgelopen uur?

Ik kom aan bij mijn man die naast Mayson zijn bedje zit. Overal slangetjes, draadjes en een grote zuurstof kap boven zijn hoofdje. Ik wordt even snel bijgepraat door de verpleegkundigen van de afdeling. Mayson is nu stabiel en het gaat goed. Ik mocht hem eindelijk vast houden, heel eng natuurlijk met alles wat mee moet verhuizen. 

Ondertussen was het 02:00 en moesten wij toch ook maar proberen te gaan slapen van de verpleegkundige. Met enige tegenzin ben ik met mijn man mee gegaan naar de moeder en kind afdeling in het Erasmus MC. 

Om 06:00 was ik al weer klaar wakker en wilde ik naar Mayson, hup man wakker gemaakt want ik mocht zelf nog niet lopen dus iemand moest me duwen. En weer naar beneden naar de IC. 

Daar aangekomen werden we weer vriendelijk onthaald en even bijgepraat over hoe de nacht is gegaan voor Mayson. 

Gelijk kregen wij enorme zorgen, hij dipt flink in zijn ademhaling. Het zou voor hem het beste zijn om zo snel mogelijk te opereren zodat hij adem kan halen door zijn neus. 

Artsen komen elke ochtend langs alle kinderen om te controleren hoe het gaat en eventuele plannen te bespreken en vragen te beantwoorden. Er werd die dag nog een röntgenfoto gemaakt om te kijken of de sonde goed was geplaatst. 

En hebben mijn man en ik in beurten bij Mayson gezeten. 

De volgende dag ( zondag) merkten we dat het als maar zwaarder werd voor Mayson en hebben aangedrongen om de operatie echt zo snel mogelijk te doen. De artsen gaven aan een complete team paraat te willen hebben, aangezien dit niet een alledaagse ingreep is.

Maandag ochtend kregen we te horen dat Mayson vandaag geopereerd gaat worden, hij staat op de prioriteiten lijst en er zal dus plaats gemaakt worden voor hem op de OK. In de loop van de ochtend kwam de Kno arts ons vertellen wat ze gaan doen en hoe ze het gaan doen. Het duurde daarna niet lang of Mayson mocht door naar de OK. 

Eenmaal aangekomen, kwam de vraag wie er mee de OK ik gaat. Mijn man wilde heel graag, dus hup pak aan, ik heb Mayson nog een dikke kus gegeven en toen was het wachten tot Mayson in slaap was gebracht en mijn man weer terug kwam naar mij.

De operatie heeft ongeveer 3 uur geduurd, maar de minuten voelde als seconden. Het was een enorm machteloos gevoel, je wil je kind beschermen en bij hem zijn. Maar op dit soort momenten kan je alleen maar aan de zijlijn staan en wachten op dat verlossende telefoontje…

En dat verlossende telefoontje kwam en Mayson lag net weer op de IC terug. Zijn gezichtje rood van de pleisters die er hebben gezeten om de tube in zijn mond te houdend, dikke ogen van de narcose.

Aan het einde van de avond had hij zelf te tube uitgespuugd, dit was een goed teken. Hij had hem niet meer nodig