De eerste dagen van jouw leven

Mijn vorige blog ging over de bevalling. Onze lieve kleine Dean is na 37 weken en 1 dag geboren op 1 juni 2021 om 13.37 uur. Na 18 weken en 4 dagen met gebroken vliezen op bed te hebben gelegen. Hij woog 2630 gram, wat iedereen verbaasde, en was ongeveer 45 cm lang. Ons kleine wondertje❤️

Daar lagen we dan. Jij en ik in bed, papa zat ernaast. Wat was je mooi! We kregen beschuit met muisjes, en de verpleegkundige liet ons alleen. Ineens waren we met zijn drieën. Jij was ondertussen in slaap gevallen. We hadden al geprobeerd of je aan de borst wilde drinken, maar dit lukte je niet. Geeft niet kleine man, we proberen het later wel weer. Ondertussen belden we met familie om het goede nieuws te vertellen. Ze waren allemaal enorm blij dat het allemaal goed was verlopen en dat je gezond was. Iedereen (inclusief wij zelf) was verbaasd dat je niet opgenomen hoefde te worden. Daar hadden we ons met z'n alle eigenlijk al op voorbereid. Maar hier lag je, heerlijk in mijn armen. Ik kon alleen maar genieten. Na meer dan een uur zo te hebben gelegen, begon ik me af te vragen of ze ons vergeten waren. Ik vond het heerlijk hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar jij had nog geen kleren aan, alleen de hydrofiele doeken om je heen en het mutsje op je hoofdje. Ik lag nog in het operatiejasje wat ik aan moest bij het zetten van de ruggenprik. Dus ik drukte op de bel, en een nieuwe verpleegkundige van de avonddienst kwam de kamer op. Ik kende haar niet. Je zou zeggen dat ik na 3 maanden in het ziekenhuis wel iedereen zou kennen, maar er waren ook verpleegkundige die alleen op de verloskamers werkte, en niet op de kraamafdeling. Ze wenste ons proficiat, en deed jou je kleertjes aan. Maatje 44, gelukkig wisten we dat je klein zou zijn en waren we voorbereid. Daarna bracht ze ons terug naar de kraamafdeling. Papa nam het karretje met spullen weer mee. Je zult het niet geloven, we kwamen op dezelfde kamer terug als waar ik de laatste 2 maanden ongeveer gelegen had. We hadden alle spullen dus niet 4 keer hoeven te verhuizen, maarja, dat wisten we van tevoren ook niet. Jij kreeg een eigen bedje, zo'n plastic bakje op wielen. Ik werd door de zuster de douche in geholpen. Even gauw afspoelen, want ik werd al snel behoorlijk duizelig. Gauw terug het bed in om te rusten. Even later kwam mijn hoofdbehandelaar (gynaecoloog) ons nog even feliciteren. Hij vroeg of hij het goede nieuws op de groepsapp van alle gynaecologen en verloskundigen mocht delen. Iedereen had op de agenda zien staan dat ik ingeleid zou worden en was erg benieuwd hoe het met ons, en vooral met jou, ging. Tuurlijk mocht dat, iedereen was al die tijd zo betrokken geweest. En natuurlijk was ik mega trots dat jij er was en het zo goed deed, dat iedereen het mocht weten. Daarna hebben we nog een keer geprobeerd of je wilde drinken, maar dit lukte niet, ook niet met een tepelhoedje. Je was waarschijnlijk nog misselijk van het beetje vruchtwater wat je misschien had binnen gekregen werd er gezegd. Ik begon dus al snel met kolven, zodat de borstvoeding wel op gang kwam. Ik moet zeggen dat ik nogal verbaasd was over hoe die borstvoeding eruit zag. Het was mega geel, dat kon niet goed zijn dacht ik. Maar al snel werd ik gerust gesteld dat dat juist normaal was voor de eerste melk, het colostrum. In het begin ging het echt om druppels, die dan met een klein spuitje zo goed mogelijk werden opgevangen. Dit probeerde ze dan bij de volgende voeding met een dun slangetje onder het tepelhoedje te spuiten. Het idee was dat je de melk zou proeven, en hierdoor gemotiveerder zou zijn om beter te zuigen. Het werkte echter niet, je kon niet goed aanhappen. Daarom kreeg je dat beetje borstvoeding door middel van fingerfeeding. De verpleegkundige deed haar pink (met handschoenen aan natuurlijk) in je mondje zodat je hieraan zou zuigen, met het dunne slangetje ernaast, en spoot langzaam de melk in je mondje. Dit leek voor jou meer op het gevoel van aan de borst drinken dan uit een flesje, en zou je hopelijk helpen om te leren drinken. Het ging allemaal maar matig, en erg veel kreeg je niet binnen. Ik kreeg wel te horen dat als het goed bleef gaan we al snel naar huis zouden mogen. Het drinken zou vanzelf wel komen. Naar huis, ik kon het me haast niet voorstellen. Maar ik kon niet wachten om samen met jou naar huis te gaan, en je babykamer te bekijken die ik alleen nog op foto's en filmpjes had gezien. s' Avonds moest papa weer naar huis. I.v.m. corona mocht hij niet blijven slapen. Dus daar lag ik alleen, met jou naast me in je 'plastic bakje'. Uren kon ik naar je kijken, wat heb ik al genoten van die eerste middag en avond met jou. Maar ik was ook doodmoe en was blij dat ik even kon slapen.

2-6-2021. Elke 3 uur werd je getemperatuurd en verschoond, en probeerde we weer of je wilde drinken. Gelukkig kwamen de verpleegkundigen hier vanzelf voor, ook in de nacht, en hoefde ik de tijd niet in de gaten te houden. Het drinken aan de borst wilde maar niet lukken, en je had nog steeds amper iets binnen gekregen. In de ochtend kwam papa gelukkig weer op tijd. Hij temperatuurde je en verschoonde telkens je luier. Gelukkig kon je je temperatuur goed op pijl houden. Na het verschonen probeerde we je weer aan de borst te leggen, maar dat was een heel gedoe. Ik weet niet hoeveel verpleegkundigen ik aan mijn bed heb gehad om maar te proberen of je wilde aanhappen, maar het was geen succes. Maar ze bleven maar zeggen dat het de eerste 24 uur normaal is en dat het ook  even mag duren. Ik bleef dus kolven, zodat we je dit via fingerfeeding konden blijven geven.

Die dag (en de volgende dag ook nog wel) zou mijn deur platgelopen zijn als die niet al open had gestaan. Alle verloskundigen, verpleegkundigen, gynaecologen, en zelfs de arts die bijna al mijn echo's had gedaan kwamen naar jou kijken en ons feliciteren. Iedereen had zo meegeleefd en was zo blij voor ons dat alles goed was gekomen, dat ze je allemaal even met eigen ogen wilde zien. Het voelde heel fijn dat je toch echt een soort band met die mensen opbouwt en ze ook echt geïnteresseerd waren. En natuurlijk was ik mega trots op jou, ons mooie mannetje. Ook opa en oma kwamen vanmiddag op bezoek. Eigenlijk mocht er maar 1 persoon buiten papa op bezoek komen, maar ze maakte een uitzondering omdat ik al zo lang in het ziekenhuis lag. Je bent het eerste kleinkindje van opa en oma dus ze konden niet wachten om je te zien en vast te houden.

Die middag kreeg je ook je eerste badje. In het begin vond je er niks aan en moest je heel hard huilen. Papa grapte dat het waarschijnlijk kwam omdat je zoveel water om je heen niet gewend was. In mijn buik had je maar zo weinig vruchtwater gehad dat 'zwemmen' er al maanden niet meer in zat. Even later ontspande je en vond je het toch wel lekker. Bij het afdrogen viel het de verpleegkundige wel op dat je wat geel leek. Ze haalde een apparaatje waarmee ze 3 keer op je voorhoofd drukte. Hieruit kwam een gemiddelde bilirubine waarde. Blijkbaar was de waarde al hoger dan die zou moeten zijn, want ze gaf aan dat ze toch een hielprikje moest doen. Germ, dat vond ik toch wel sneu. Maar je was een echte bikkel, en met wat suikerwater erbij gaf je amper een kik. Uit de hielprik kwam een waarde van 175. Na overleg kwam ze zeggen dat het nog acceptabel was, maar dat we het in de gaten moesten houden. De lever hoort deze stoffen af te breken, maar kan dit soms niet goed genoeg zelf. Des te belangrijker was het dat je goed ging drinken, want dan zou je met het plassen en poepen de afvalstoffen sneller kwijtraken. Maar veel baby's worden de eerste dagen wat geel, dus ik maakte me nog niet teveel zorgen.

De rest van de middag en avond probeerde we elke 3 uur of je wilde drinken, maar hoeveel mensen het ook probeerde, je hapte niet goed aan aan de borst. Dus kreeg je het beetje voeding wat ik kolfde weer met fingerfeeding. Ook kreeg je op advies van de verpleging toch wat kunstvoeding erbij uit een flesje, in de hoop dat je iets binnen zou krijgen. Je dronk uit de fles echter ook maar amper 10 cc, wat toch wel weinig was. Ik begon me een beetje zorgen te maken. We zouden eigenlijk morgen naar huis mogen, maar als het zo door ging zou dat niet doorgaan. Die nacht gaf de verpleegkundige ook aan dat het misschien beter was dat ik sowieso nog even zou blijven. Ik had zo lang op bed gelegen, en kon nog amper voor mezelf zorgen. In het ziekenhuis had ik meer hulp, met name ook in de nachten, en had ik iets meer tijd om een beetje op kracht te komen. Ik baalde ervan, ik wilde zo graag naar huis. Maar ik wist dat ze gelijk had. Ik had al meer dan 4 maanden geen trap gelopen, niet voor mijn eigen eten of drinken hoeven zorgen, enz. Hoe moest ik dan thuis voor jou zorgen. Ik kon niet alle zorg voor mij en voor jou bij papa neerleggen. Ik besloot me erbij neer te leggen en eerst maar even af te wachten hoe het met jou zou gaan. Als je niet beter ging drinken vond ik het ook niet meer zo'n goed idee om al naar huis te gaan.

3-6-2021. In de ochtend kwam de lactatiekundige kijken of ze kon helpen met het aanleggen. Het was gelukkig een hele lieve vrouw, waarvan je meteen zag dat ze veel ervaring had. Vraag me niet hoe, maar zij kreeg het binnen een paar minuten voor elkaar. Yes! Je dronk voor het eerst aan de borst, wat was ik daar blij mee! Het was niet helemaal zoals het hoorde, want het begon al snel pijn te doen, maar ik was zo blij dat je dronk dat ik het maar even zo liet. Toen ze later terug kwam en jij ondertussen moe was van het drinken, zag ze wel dat je tongriempje te kort was. Dit kon een reden zijn waarom je niet goed kon drinken. Je kon je tongetje namelijk niet ver genoeg uitsteken om goed onder de tepel te leggen. Ze zou in de middag terugkomen met een kinderarts om je tongriempje te klieven. Ook werd je bilirubine weer geprikt. 205. Shit, dat ging niet de goede kant op. Kon je maar wat beter drinken boefje, dan zou het hopelijk niet verder stijgen. Er werd besloten dat we nog maar 1 keer per dag zouden proberen om je aan de borst te leggen, het kostte je veel te veel energie om het telkens te proberen, en daardoor dronk je daarna ook niet meer uit de fles. De rest van de dag zou ik blijven kolven. Gelukkig was mijn productie al goed op gang gekomen.

Die middag lag je net met papa te buidelen toen de lactatiekundige en de arts kwamen om je tongriempje te klieven. Ze vroegen of we erbij wilde blijven. Ik kan me voorstellen dat andere ouders het misschien niet aan kunnen zien, maar ik wilde toch liever zien wat er met jou gebeurde dan dat ik je hoorde huilen en er niet bij was. Het was gelukkig een kwestie van een paar seconden. Je kreeg wat suikerwater en binnen 3 tellen was het gebeurd. Je huilde heel even maar toen je bij papa op zijn blote borst lag was je alweer rustig. Wat ben jij dapper kleine man. Ik had de hoop dat het vanaf nu beter zou gaan, en je bili niet verder zou stijgen. Ik had ook het idee dat je er minder geel uit zag. Maar helaas, in de avond was het al 249. Maar nog werd er gezegd dat het binnen de marge was. Jij werd steeds ouder, dus mocht de waarde ook weer wat hoger zijn. Nog steeds had ik de hoop dat je in de nacht beter ging drinken nu je gewoon de voeding uit een flesje kreeg (je dronk tot dan toe nog steeds maar zo'n 15 cc maximaal) en dit minder vermoeiend voor je was. Als je waarde dan ging dalen zouden we toch naar huis mogen. Je bili waarde zou thuis ook opgevolgd kunnen worden. Die avond kwam een van je tantes ook nog op bezoek om met je te knuffelen. Dat was voor mij natuurlijk ook weer even gezellig. En natuurlijk was ik een mega trotse mama:)

De nacht van 3-6 op 4-6 verliep niet zoals gehoopt, en de ochtend al helemaal niet. Maar aangezien deze blog alweer veel langer is dan ik van tevoren in gedachten had, vertel ik verder in de volgende blog over je opname op de NICU.