De eerste dagen op de afdeling neonatologie

Toen ik Elodie voor het eerst bij Robin op zijn borst zag, stroomden de tranen over mijn wangen. Ik kreeg haar in mijn armen, maar ik was heel voorzichtig, want ze zat aan allerlei draadjes vast. Ze had een infuus in haar armpje waarvoor ze helemaal was lek geprikt, want het wilde niet gelijk lukken. Op haar borst zaten drie plakkers met draden die aan een hartmonitor waren aangesloten. Ik kon haar eindelijk langer dan 2 minuten vasthouden, voelen en ruiken. Die heerlijke babygeur… och wat is dat toch verslavend!

Robin ging aan het eind van de dag weer naar huis om bij Noëlle te zijn. Gelukkig mocht ik bij Elodie op haar afdeling blijven, op één voorwaarde: zelfstandig naar het toilet kunnen. Ze mochten absoluut geen zorg aan mij hebben. Ik had nog maar kortgeleden een baby van 3625 gram eruit geperst, maar dit ging mij lukken! Falen was geen optie. Ik schoof voetje voor voetje naar een andere afdeling om naar de wc te gaan (wie verzint dit soort dingen). Nog nooit was ik zo blij geweest dat ik zonder hulp naar de wc kon gaan!

De nacht ging in en dit was voor mijn gevoel het eerste moment van rust. De lichten werden gedempt en ik kon (een soort van) mijn ogen dichtdoen. Ware het niet dat Elodie zat aangesloten aan de monitors en ze zo ongeveer bij elke beweging het alarm liet afgaan, omdat dan het draadje even niet goed zat. Om de zoveel minuten schrik je je het apezuur, omdat je denkt dat ze niet meer ademt.

Naast mij lag nog een pasgeboren ventje op de kamer. Zonder papa of mama, want die gingen gedurende de nacht naar huis om bij te komen. Na een nacht daar te hebben doorgebracht, begreep ik heel goed waarom. Je wordt krankjorum van al die piepjes en alarmen en zeker omdat je niet alleen die van je eigen kind hoort. Ik vond dat zo’n vreemde gewaarwording. Ik moest de bewegingen en geluidjes van mijn eigen kind nog helemaal leren kennen, maar hoorde ook de kuchjes en de zuchtjes van die andere baby. Het sloeg nergens op, maar ook voor hem voelde ik mij verantwoordelijk. Als zijn alarm afging, stond ik strak van de spanning. Nee… eerlijk gezegd: die nachten waren verre van relaxed daar.

De nacht- en de dagzuster staan in mijn geheugen gegrift. Zij waren zo verschrikkelijk lief! Ze waren super vriendelijk, maakten me wakker als ik Elodie moest voeden en probeerden uit alle macht en op mijn verzoek eerst borstvoeding te proberen en daarna pas flesvoeding.

Daarover gesproken. Pfoe dat borstvoedingsavontuur was geen pretje die eerste paar dagen. Eerlijk gezegd had ik het opnieuw onderschat. Noëlle heeft 1,5 jaar borstvoeding gekregen dus ik dacht: fluitje van een cent. Niet dus. Ik was even vergeten hoe kwetsbaar die newborns zijn en hoe lang ze doen over het voeden. Elodie had er helemaal geen zin in de eerste dagen. Ze moest zo bijkomen van de bevalling, dat ze helemaal geen energie had om te eten. Laat staan om daar nog moeite voor te doen ook. Dus zat er voor mij niets anders op dan mijn favoriete hobby uitoefenen: kolven. *sarcasme toon uit. Kolven, kolven en nog eens kolven. Iedere druppel werd bewaard en behandeld als vloeibaar goud. Ook door de zusters daar, waar ik hen heel dankbaar voor ben.

Met de avondzuster had ik dan weer niet zoveel. Achja zo is het leven. Nee maar serieus, soms klikt het gewoon niet met iemand en dat had ik met haar. Een voorbeeld: ik had Elodie nog niet vaak verschoond en door alle draadjes was ik gewoonweg heel voorzichtig met haar. Ze keek hoe ik het deed en zei “Dit is zeker je eerste hea?”. Ik vond dat zo’n ongevoelige opmerking. Maak mij nog lekker onzekerder. Met die hormonen in mijn lijf en de oververmoeidheid erbij kon ik wel janken. Nee dit is niet de eerste keer dat ik een baby verschoon. Eerder de 3000 ste keer.

Een ander moment was toen ik half slaapdronken Elodie in mijn armen had. Ik zag een rare lange rode uitstulping uit haar navelgebied en ik schrok me dood. In paniek drukte ik op de rode knop om mij een seconde later te beseffen dat het slechts het draadje van haar broekje was. Hoe kon ik dat nou verward hebben!? Direct probeerde ik mijn oproep ongedaan te maken, maar dat lukte niet meer. Toen ze aankwam, excuseerde ik mij en stamelde ik het verhaal eruit. Als blikken konden doden…. dat dit nou net weer in háár dienst moest gebeuren.

Helaas viel Elodie binnen de eerste dagen heel erg af. Ze moést om de paar uur wat binnenkrijgen, maar ook met flesvoeding lukte het niet. Na talloze pogingen van Robin, mij en de zusters, kwamen we tot de conclusie dat sondevoeding de enige optie was. Dat was draadje nummer 5 aan dat kleine babylichaampje.

Op de derde dag in het ziekenhuis (6 april) ging het al iets beter. Ze had zelf haar sonde eruit getrokken en omdat ze steeds beter aankwam, hoefde hij er niet meer in (you rock girl!). Ik mocht op verzoek gaan voeden, dus dat was heel fijn. Ook het infuus mocht eruit, omdat ze haar suikerwaardes ondertussen goed zelf kon reguleren. Het zag er rooskleurig uit en we hadden hoop dat ze de volgende dag naar huis mocht.

Wat er ook gebeurde op de derde dag: halloooo kraamtranen. Ik had mijn oudste dochter onverwachts al dagen niet meer gezien en ik miste haar ontzettend. Zij was ook nog maar 1,5 jaar, maar ze mocht nog niet op bezoek komen. Niet vanwege de Coronamaatregelen, maar vanwege het feit dat ze nog geen waterpokken had gehad. Dat was te gevaarlijk voor al die kwetsbare kindjes op de afdeling neonatologie. Super logisch natuurlijk, maar mijn eigen moedergevoel wilde niets liever dan mijn gezin van vier bij elkaar zien. Dat was na drie dagen nog niet gebeurd!

Mijn moeder is al die tijd onze reddende engel geweest (en is dat nog steeds😊). Al die dagen heeft ze de hele dag op Noëlle gepast. Ik weet dat ze de dag van de bevalling ontzettend meeleefde en met grote spanning zat te wachten op een berichtje van de geboorte van haar tweede kleindochter. Die kwam maar niet. Pas toen we zeker wisten dat alles oké was met Elodie hebben we onze familie ingelicht. Ik moest sterk blijven voor Elodie en ik wist zeker dat als ik mijn moeder zou horen, ik weer zou breken. Gelukkig begreep ze dit als geen ander.

Overdag was Robin bij Elodie en mij in het ziekenhuis en in de avond ging hij naar huis om voor Noëlle te zorgen. In die tijd leefde Robin in twee werelden. We voelden ons allebei verscheurd.

Ik lag niet alleen op de kamer. Overdag werd ik vergezeld door een andere mama en papa die voor de eerste keer ouders waren geworden en al veel hadden meegemaakt. De kersverse moeder was tijdens haar zwangerschap al opgenomen doordat zij Corona kreeg en dat het helemaal niet goed ging. Nu hun baby er was, kregen ze in de kraamweek door dat het niet goed zat. Hun zoon had een of andere infectie opgelopen, waardoor ze sowieso twee weken in het ziekenhuis moesten blijven, omdat hij antibiotica kreeg toegediend. Om eerlijk te zijn, was het op momenten nog heel gezellig daar ook! We klikten goed en zij vroeg me van alles en nog wat over hoe ik dat had gedaan bij mijn eerste kind. Ik voelde me zowaar voor het eerst een ervaren moeder haha!

Op 7 april was het ouderspreekuur ingepland. Een keer in de zoveel dagen komen er verschillende artsen bij elkaar om de situatie van de kindjes te bespreken, met de ouders erbij. Een spannend moment, want hier wordt er o.a. besproken of je kind naar huis mag gaan of niet. Het ging steeds beter met Elodie en ik wilde zo graag naar huis! Ze groeide nog niet heel hard, maar ik wist zeker dat als ik mijn kind mee naar huis kon nemen, ik veel gemakkelijker borstvoeding zou kunnen geven en ze binnen no time zou aankomen. De dagzuster geloofde mij en ging serieus in discussie met het hele panel om dat allemaal te benadrukken. “Ze is een ervaren moeder en weet wat ze doet!”. Slik. Ik kon haar wel omhelzen. Helaas mocht dat nog niet in deze coronatijden.

Op 4-4-21 werd Elodie geboren en maakte zij ons een gezin van 4. Op de 4e dag mochten wij naar huis en waren we eindelijk compleet <3.