De eerste 3 maanden met een baby

Zo goed als ik mij op de bevalling had voorbereid (wat uiteindelijk toch compleet anders liep), zo slecht had ik mij voorbereid op de eerste weken met een baby.

De eerste maanden van mijn zwangerschap was ik wel bezig met wat voor mama ik wilde worden (een logische maar zo'n grote vraag). Ik wilde mijn 'oude zelf' blijven, maar wist ook niet hoe dit er precies uit zou zien én dat dit eigenlijk niet realistisch was. Ik wilde een 'relaxte mama' worden; maar wat is dat eigenlijk? Af en toe doen alsof je geen mama bent? Mega flexibel zijn? Ik wilde mijn gevoel volgen. Maar hoe zou dat eruit zien? En wat als anderen daar iets van zouden vinden? Uiteindelijk had ik er vooral vertrouwen in en was ik eruit: ik ga doen wat steeds op dat moment goed voelt.

Ik kwam er na de bevalling achter dat er zoiets bestond als trimester 4. Het begin van de eerste periode met je kleine baby word je nog geholpen door de kraamhulp. Als dat wegvalt en het gedrag van je baby verandert dan wordt het toch wel iets lastiger. Ik had geen boek aangeschaft en heb dat ook niet overwogen. Het boekje van het consultatiebureau had ik meteen braaf gelezen, maar de informatie vergat ik ook weer snel (datzelfde boekje is overigens ook alweer kwijtgeraakt in huis, voelde me meteen een slechte moeder tijdens onze tweede afspraak op het Cb).
Internet en wat apps leken mij voldoende om af en toe iets op te zoeken. Nou ik heb volgens mij week 3 t/m 8 elke dag wel iets opgezocht. Wat ik lastig vind is dat alles rondom de ontwikkeling van je baby normaal lijkt te zijn en 'erbij hoort'. Een gezicht vol uitslag, dat is normale baby acne. Een week geen poepluier, helemaal normaal. Een paar weken lang krampjes, ook gebruikelijk. Waarom wist ik dat niet precies?
Laatst hoorde ik een medemama zeggen dat ze zich eigenlijk voorgelogen voelde. Dit alles was haar niet verteld. Ik vond dat wel een treffende beschrijving van de onwetendheid die denk ik veel vrouwen hebben voordat ze zelf het moederschap mogen ervaren.
Ergens had ik van bovenstaande dingen misschien wel gehoord, maar dat het zo zou zijn? het zelf ervaren en doorvoelen is echt anders.
Want als je dan uiteindelijk weet dat je je geen echte zorgen hoeft te maken, wil je het toch het liefst oplossen of op zijn minst beter maken voor je kleintje. Maar daar opnieuw is internet je vriend en vijand tegelijk. Wel inbakeren of niet, wel een middeltje tegen uitslag of niet, je baby even laten huilen of niet, ga zo maar door. Als ze hazenslaapjes doet ben je bang dat ze te weinig slaap krijgt. Als ze 4 uur lang slaapt, twijfel je weer of je haar niet moet wakker maken voor een voeding. Je kan je suf googelen. En overal lees je weer wat anders. Deze vragen stellen bij het Cb dan maar. Sinds mijn zwangerschap heb ik een digitaal lijstje met vragen. Mijn lijstjesdrang komt nu echt goed van pas, want onthouden doe ik het niet.
Het Cb checkt en bevestigt vooral wat we al dachten: ze groeit goed. Maar wat ik vooral terugkrijg: 'jullie kennen je kindje het beste', 'dat hoort er helaas bij' en 'dat is net wat jullie willen'. Ze bevestigen dat deze dingen 'allemaal vervelend maar normaal zijn'. Eén keer hadden ze een handige tip (moedermelk is een wondermiddel voor babyacne).

8 weken postpartum check ik even in de (borstvoeding-)app (waarin ik alle voedingen bijhoud) of er al een soort ritme te ontdekken is: maar nee, één grote chaos. Iets meer voorspelbaarheid zou ik toch wel heel fijn vinden... De enige zekerheid die ik heb is dat ze minstens elke 2,5 uur honger heeft, na 10 weken werd dit zo'n 3 uur gemiddeld. Voordat ik op pad ga denk ik dus altijd eerst na hoe laat ik heb gevoed. Sterker nog, meestal denk ik: hup na het voeden meteen iets doen zodat ik in ieder geval 1,5-2 uur de tijd heb. Want als je te laat bent zit je bv. de terugrit naar huis met een baby sabbelend op je vinger, wat me doet denken aan een kalfje. Met geluk kon ik sochtends na het douchen ook nog ontbijten zonder baby aan de borst.
Wel slaapt ze vanaf ongeveer 8 weken al erg lang in de nacht. Haar eerste slaapje duurt zo'n 5 a 6 uur (soms zelfs 7!), wat betekent dat we er maar 1 keer uit hoeven in de nacht voor 7.00u. Dat is volgens mij best een luxe. Wat ik niet snap is dat ik mij na totaal 9 uur slaap niet wat fitter voel. Na 2 maanden kwam 's ochtends haar eerste lachje, dat maakt een gebroken nacht weer helemaal goed.

De eerste 2 maanden dacht ik te laat te aan het huishouden doen in deze kostbare (vrije?) tijd. Maand 3 lukte dat steeds beter en probeerde ik juist zoveel mogelijk te doen in korte tijd. Balans, wat is dat?
Na 9 weken proberen we een paar dagen een ritme te creëren, maar waarschijnlijk wil de toeval dat ze nu in haar tweede sprongetje zit (na een beschrijving van haar gedrag wist een medemama dit mij te vertellen). Moet ik mij dan toch meer inlezen zodat ik dit soort dingen beter zie aankomen en er misschien op kan anticiperen?
Nee, ik blijf lekker op mijn gevoel afgaan en neem mij juist voor minder op te gaan zoeken. En dat ritme komt wel een keer. Go with the flow van onze baby :) 

Want naast de zoektocht kan ik gelukkig ook erg genieten van onze lieve baby die al zo groeit!