De eerlijke wolk over de kraamperiode

Na dat ik was bevallen door middel van een keizersnede, was mijn postnatale periode alles behalve een roze wolk. Ik had zo veel pijn aan de wond,ik kon nauwelijks lopen. En toch werd ik op dag 2 al naar huis gestuurd (in de avond) Ik wilde nog niet naar huis, ik voelde me er nog niet klaar voor! 

Maar toch, we zijn naar huis gegaan, want de volgende dag zou er een sneeuwstorm zijn met veel sneeuw en daar durfden we natuurlijk ook niet doorheen te rijden met een newborn en grote buikwond.

Thuis kregen we die avond kraamhulp om in ieder geval de nacht door te nemen wat we moeten doen. De eerste nacht was al niet zo "roze wolk" achtig.  Ze at niet. De hele avond en nacht had ze niets gegeten. Ik maakte me zorgen.. ze at zo goed in het ziekenhuis, waarom nu niet? 

De volgende ochtend kregen we de kraamhulp die de rest van de dagen komt. Onze "vaste" kraamhulp. We hebben onze zorgen naar haar uitgesproken en ze ging kijken wat er mis ging. Er bleek een verkeerde maatlepeltje, om de voeding af te meten, gebruikt te zijn waardoor Jelle deze dus ook ging gebruiken. De lepel was veel te groot en daardoor was de melk veel te dik. Er werd een voeding gemaakt met de juiste hoeveelheid poedermelk en Elena dronk dat flesje zo op! Het arm ding had natuurlijk honger.. Die dag was ze ook veel afgevallen, maar gelukkig niet de 10% van haar geboortegewicht. 

Jelle deed alles. Ik kon niets. Ik voelde me nutteloos! Ik kon mijn eigen kind niet eens dragen! Ik was elke dag zo bezig met mezelf, bezig om maar te herstellen en om zo min mogelijk pijn te voelen. Dit viel echt niet mee. Elke ochtend duurde het zeker 10 a 15 minuten voor Ik eindelijk een keer het bed uit was. Naar de wc gaan... poeh! Je moet wel, maar je kan geen druk zetten met die buikwond. Ik heb er dagen bij gehad dat ik 3 kwartier op de wc zat. 

Door al deze dingen kreeg ik natuurlijk veel emotionele tranen. De beroemde "kraamtranen". Elke dag als de kraamhulp kwam begon ik meteen te huilen. Of het nou van blijdschap was of van de pijn. Ik wist het niet meer. Ik huilde om alles! Ik huilde een paar keer per dag om de meest rare dingen. De kraamtranen bleven maar stromen. 

Elena mag natuurlijk ook niet ontbreken in het verhaal. Elena was een rustige baby. Maar, vooral toen ze nog newborn was, ze had huilbuien waar je u tegen zegt. Haar luier is verschoont, flesje was gegeven, knuffelen hielp ook niet.. ze kon zo hard krijsen! Ik kon het niet meer aan horen. Mijn bloeddruk steeg! Ik legde Elena op haar kamertje in haar bed om haar uit te laten razen, terwijl ik weer even kalm werd. Dat hielp gelukkig goed. Maar dit had ze wel een paar keer per dag.. mijn gedachten was toen nog:" Heb ik een kind genomen voor dit? Voor dat gehuil continue?" Elke nacht opstaan brak ons ook op. En ik was niet eens degene die op stond. Dit was Jelle. Hij verschoonde Elena en maakte haar flesje. Hij gaf Elena aan mij en ik gaf het flesje. Daarna bracht jelle haar weer naar bedje toe. Ik deed nog niet eens het meeste, maar toch was ik meer moe dan Jelle. Toen snapte ik dat niet, maar nu is het logisch voor me. Ik had een buikwond, ik had best wat bloed verloren. M'n lichaam gebruikt veel energie om te herstellen!

De "roze wolk" was voor mij een grijze wolk. Een wolk vol onzekerheden, pijn en emoties.. Maar hoe gaat het nu? Nu kan ik zeggen dat mijn wolkje veel meer roze is dan net na de bevalling. Elena doet het zo goed! En nu weten we precies wat we moeten doen en hoe we dat doen. Elena is een heel blije baby die veel lacht en af en toe haar huilmomenten nog heeft. Ze slaapt, al sinds dat ze 6 weken oud was, door in de nacht en wij dus ook. Ons wolkje wordt alleen maar meer roze.