De dagen na het afscheid

De dagen nadat we definitief afscheid van Niva hebben genomen worden zwaarder & zwaarder. De tijd gaat niet voorbij, we wisten niet wat we moesten doen. We willen geen mensen rondom ons hebben! Lichamelijk was ik volledig op, geestelijk zat ik nog steeds in een nachtmerrie, ik hoopte dat ik snel wakker werd en dit alles nooit was gebeurd. Ik kan mijn prinsesje nooit meer zien, aanraken, knuffelen,kussen,.. het enige wat ik kan is haar bewonderen in de hemel, zo tegen haar praten & haar kusjes sturen. Dit verlies valt ontzettend zwaar! Iedereen neemt zijn leven terug op, behalve wij, wij kunnen niet verder en proberen onze dagen door te komen maar dit is toch ontzettend moeilijk. We blijven achter met een hele grote leegte, een heel groot gemis ! Ondertussen is ook Levi terug bij ons, het is niet gemakkelijk maar we proberen ons aan hem op te trekken! Ik kreeg het precies niet getrokken, ik zei wel tegen iedereen dat ik me oké voel maar heel eerlijk gezegd voel ik hoe ik elke dag slechter & slechter word. Ik wil liever niemand rondom me, zocht zelfs excuusjes zodat mensen niet langs konden komen, ik heb weinig tot geen eetlust, slaap bijna niet meer, kom liever nergens meer,.. het gaat dus eigenlijk niet zo goed. De enige reden dat ik nog op sta is omdat ik voor Levi moet zorgen. We zijn ondertussen regelmatig bij Niva geweest & een paar keer gaan wandelen om onze gedachten te verzetten. Dit heeft niet veel nut want het piekeren / nadenken is altijd s’avonds. De laatste tijd zit er zoveel woede in mij.. ik weet niet wat dat is, misschien hoort het bij het rouwproces. zo boos op deze rotte wereld. Want in een mooie wereld horen geen onschuldige kindjes te sterven, in een mooie wereld horen kindjes niet ziek te zijn. Ik ben zo boos maar bereik er toch niks mee 😪 Ik ben ook ontzettend verdrietig, nooit zal ik weten hoe ze lacht, hoe haar stem klinkt, welk liedje ze graag zou luisteren,wat ze graag zou eten, waar ze van zou houden,... het doet zo’n pijn! Nooit zal ik weten hoe Niva & Levi bandieten streken zouden uithalen, hoe ze elkaar de haren uit zouden trekken, of hoe lief ze elkaar zouden hebben ! Heel veel vragen spelen door mijn hoofd. Was ze moe gestreden en heeft ze gewacht tot dat wij afscheid konden nemen ? Hadden we toch moeten wachten met de ingreep? Wat is er precies fout gegaan ? Waarom gebeurt dit bij ons? Was Niva te zwak ?Heeft ze pijn gehad ? Veel vragen waar ik nooit het juiste antwoord op krijg, maar ook vragen waar ik misschien beter het antwoord niet op krijg.. Iedereen zegt maar dat ik met een psycholoog moet gaan praten, ik weet dat ze het goed bedoelen maar ik voel me daar helemaal niet klaar voor, en sta er momenteel ook niet achter om met iemand te praten die totaal niet weet wat ik voel / doormaak, enkel lotgenoten kunnen weten hoe ik me voel & wat ik doormaak...