De dag van het afscheid

De dag begon hectisch, alle ballonnen die we de dag van te voren hadden opgeblazen lagen allemaal op de grond. Gelukkig hadden we een hele hoop lieve mensen om ons heen die voor ons klaar stonden. Ze zijn opzoek gegaan naar nieuwe ballonnen en heliumtanks. Gelukkig is dit allemaal goedgekomen.

Nadat de rust weer was terug gekeerd konden wij ons zelf en Vayèn klaar maken voor de uitvaart. Ook voor haar hadden we een mooi pakje die ze aan kreeg. Wat een bijzonder moment om je kleine meisje toch een keer te mogen verzorgen en kleertjes aan te trekken. 

Nog een paar familie foto’s maken, de laatste keer dat ze ook nog met de familie op de foto mocht.

Toen mijn vriend en ik naar buiten liepen met Vayèn in het mandje stond er een ere haag klaar om de ballonnen op te laten. 

De laatste rit… de laatste uren… het afscheid komt dan echt steeds dichter bij.

Aangekomen in het crematorium mochten de opa’s oma’s ooms en tante nog een laatste keer afscheid nemen van Vayèn, hierna zouden wij het mandje sluiten.

Buiten stond iedereen klaar met een sterretje in de handen. Het licht vormde om ons heen.

Nadat iedereen plaats had genomen in de zaal kwamen wij met z’n drieën binnen op het nummer - You are my sunshine van Jasmine Thompson -

Daarna staken wij allebei een kaars aan.

Er werd een opening en welkoms woord gedaan door de spreekster.

Tijdens het nummer - Waterdicht van Hannah Mea - mocht iedereen een bloem in de vaas zetten ( wij hadden aan iedereen gevraagd of ze 1 bloem mee wilden nemen).

Eerst sprak Pascal (mijn vriend).

Daarna was ik aan de beurt om te spreken.

Nadat ik had gesproken werd het nummer - Vlinders in haar buik van Niels Destadsbader - afgespeeld.

Mijn vader en moeder mochten hun stukje spreken.

- Wanneer zie ik jou terug van K3 - werd afgespeeld. 

De ouders van Pascal waren aan de beurt om hun stukje voor te dragen.

- Slaapzacht van Dinand Woesthoff - werd afgespeeld. 

Mijn schoonzus en zwager waren aan de beurt om een stukje te vertellen, aansluitend was mijn broer aan de beurt.

- Mijn meisje van Simone Kleinsma - werd afgespeeld.

De spreekster hield het dankwoord, waarna wij nog een stukje voorlazen uit het boekje raad eens hoeveel ik van je hou.

Als laatste nummer werd gedraaid - Toch hoor jij er altijd bij van Paul de Leeuw -

Op dit nummer liep de zaal leeg en waren wij alleen nog over met de gezinnen. Het laatste afscheid moment was daar.

Toen hun ook weg waren was het alleen nog Pascal Vayèn en ik… nog een laatste keer het mandje open, nog een laatste blik, nog een laatste kus en dan is het echt voorbij.

De tijd was aangebroken om Vayèn af te geven, met zoveel pijn in ons hart diep verscheurd moest het echt gebeuren.

Wij gingen met lege handen naar huis.. het enige was overbleef was een hoopje vol herrinneringen.