De dag na haar eerste verjaardag

In mijn vorige blog vertelde ik over de bevalling. Nu wil ik het hebben over de dag naar haar eerste verjaardag. 

Mara-Lynn is 28 december jarig, dus vlak na kerst. Met de kerst gaan we altijd naar m’n broer en schoonzus. Zij wonen aan de andere kant van Nederland, dus gaan we altijd in het hotel voor een nachtje. 

Dit keer was m’n man er niet (stuurman, dus veel van huis), dus ik, mn dochter en mn ouders verbleven in het hotel. 

Mara-Lynn was al een paar dagen niet zo fit, maar niks om me zorgen om te maken. Ze had geen koorts, alleen wat snotterig. Maar alle kinderen op die leeftijd zijn continu verkouden. Ik hield het wel in de gaten, maar maakte me eigenlijk totaal niet druk. 

Eenmaal met kerst zaten we heel gezellig bij m’n broer thuis te eten en alle kinderen lekker te spelen. Dat is altijd leuk en alle nichtjes en neefjes zien elkaar weer even. ‘‘s avonds zijn we naar het hotel gegaan en zijn we gaan slapen. 

De volgende dag was Mara-Lynn gewoon lekker vrolijk zichzelf. Ze at goed, niks aan de hand. 

We gingen weer naar m’n broer voor wat koffie en gingen weer onderweg naar huis. Onderweg werd Mara-Lynn wat stiller en warmer, dus stopte we even bij een restaurant en ging ik haar temperatuur meten. Nu had ze toch echt wel serieuze verhoging. Helaas moesten we nog een stuk rijden.

Eenmaal thuis leek het wel mee te vallen en gingen we lekker vroeg naar bed. Die dag gingen we haar verjaardag voorbereiden. Taart halen, versieren, hapjes voorbereiden enz. 

De dag erna zou er wat bezoek komen. Het was super gezellig, maar ik merkte dat Mara-Lynn toch niet helemaal in haar hum was. 

Ze was wel vrolijk, maar wat stiller en nog steeds flink verkouden. Ze hoefde ook geen taart en reageerde overal wat vlakjes op. Verder was het wel gewoon gezellig, dus weer dacht ik er niet te veel van. Bij het naar bed brengen gaf ik haar paracetamol en ze sliep heerlijk door.

De volgende ochtend legde ik haar lekker bij mij in bed. Dat deden we wel vaker als papa weg was. Lekker kroelen of nog even een uurtje slapen in het grote bed. Heerlijk vonden we dat.

Op een gegeven moment zaten we te spelen en ineens maakte ze aanstalten om te huilen, maar in plaats van huilen viel ze neer op het bed en stopte met ademen. Ik wist niet wat er gebeurde en raakte in paniek. Ik pakte haar op en probeerde haar wakker te maken, maar het lukte niet. Toen dacht ik dat het over was, klaar, ik ga m’n dochter hier en nu verliezen. Ik pakte m’n telefoon en tikte 112 in. Op dat moment werd ze wakker en gooide ik m’n telefoon neer en nam Mara-Lynn op schoot en begon keihard te huilen. Mara-Lynn was helemaal uitgeput en begon heel zachtjes te huilen. 

Door opluchting en verwarring heb ik geen 112 meer gebeld, maar m’n moeder. Ik begon weer keihard te huilen en kon alleen maar “Mara-Lynn” uitbrengen, waardoor mn moeder natuurlijk het ergste dacht. Maar gelukkig kon ik tussen de tranen nog wel zeggen dat ze oké was en probeerde uit te leggen wat er gebeurt was.

Mijn moeder was zelf aan het werk, dus kwam mijn vader er meteen aan. Ik moest in de tussentijd meteen de dokter bellen. 

Natuurlijk moest ik de dokter bellen, stom stom stom. Geen idee waarom ik eerst mijn moeder belde voor ik 112 of de dokter belde, tot de dag van vandaag nog steeds geen idee. 

Het was nog voor 08:00, dus mijn huisarts was er nog niet, dus belde ik de huisartsen post. Die was vrij kortaf en ik moest eigenlijk gewoon wachten tot 08:00 en mn huisarts bellen. Gelukkig was het wel al bijna 08:00, dus ik wachtte wel even. Eenmaal tijd bleek mijn huisarts op vakantie, dus moest ik de noodarts bellen. Ik legde de situatie uit en ik mocht om 09:00 komen. 

Mijn vader kwam niet veel later aan. Mara-Lynn was ondertussen weer wat meer zichzelf en zat lekker te spelen op de grond. 

Om 09:00 bij de noodarts deed ik mijn verhaal, maar ik merkte dat ik het best moeilijk vond precies te vertellen wat er was gebeurt. Het gebeurde zo snel, maar toch duurde het heel lang allemaal. De dokter was gelukkig heel lief en stelde me gerust. Het ineens bewusteloos worden ziet er eng uit, maar hoeft niks engs te zijn. De kans dat het weer gebeurt is heel erg klein. Maar omdat ze nog zo klein was wilde ze geen risico nemen en we mochten naar de spoedeisende voor wat controles. 

Eenmaal in het ziekenhuis werden we meteen geholpen en heel serieus genomen. Echt wat een top team. Ik heb vaak verhalen gehoord dat het niet zo was, dus echt, dit was zo fijn. Ze maakte een hart filmpje, testten op zuurstof, corona, griep en RS. Allemaal protocol. Hart bleek goed, gelukkig. Ook geen corona en geen griep. Maar ze testte positief op RS en had een te lage zuurstof. Daardoor moest ze toch helaas opgenomen worden. Mijn vader was al die tijd bij me. En wat was ik daar blij mee! Ik ben niet zo goed in vragen stellen en dingen opnemen, dus mijn vader nam een beetje het voortouw en ik kon me bezig houden met mijn meisje. 

Uiteindelijk kregen we een kamer met een kinder bedje en een uitklap bed voor mij. Mijn vader haalde ondertussen wat spullen bij mij thuis op en wat eten. 

Mara-Lynn werd ondertussen aan wat snoertjes aangesloten en zo werd ze gecontroleerd op haar zuurstof. Die bleek echt te laag, vooral in rust. 

Toen mijn vader terug kwam en we wat gegeten hadden ging mijn vader naar mijn huis, voor het geval hij snel weer in het ziekenhuis moest zijn. 

Mijn man was uiteraard wel op de hoogte gebracht en hij was aan het regelen dat hij snel van boord af kon (hij zat toen in Polen). Die avond zou niet meer gaan, maar de volgende dag zou hij de eerste zijn. Die nacht was ik dus alleen met Mara-Lynn. Ze kreeg wat extra zuurstof in haar neus en werd goed in de gaten gehouden. Die nacht was echt vreselijk. Ik heb meerdere keren mijn man huilend opgebeld. Het was vreselijk dat hij er niet was. En hij voelde zich zo machteloos. 

Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan. De monitor bleef piepen, omdat haar zuurstof steeds te laag was en ze trok hem steeds uit haar neus. Uiteindelijk heb ik haar op schoot genomen zodat ze in ieder geval wat kon slapen. Zo af en toe kwamen er zusters binnen om even te checken. 

Na deze vreselijke nacht kregen we een heerlijk ontbijtje (echt top geregeld! Nogmaals, echt toppers daar). Mijn vader kwam heel vroeg ook weer langs en mijn moeder zou de eerste trein naar ons nemen, die was dus ook onderweg. 

Uiteindelijk was Mara-Lynn kwa zuurstof redelijk doorgekomen. Ondanks het slaapgebrek. Maar ze wilde haar pas wegsturen als ze een dutje had gedaan zonder extra zuurstof en het goed bleef. Dus we moesten sowieso blijven tot haar dutje. 

De extra zuurstof werd verwijderd en ik zette een tv programma op voor Mara-Lynn. Ondertussen belde er wat familie leden die op de hoogte waren gesteld door mijn ouders en meeleefden. Super lief. 

Toen kwam mijn moeder uiteindelijk met wat speelgoed. Mara-Lynn lag net te slapen en ik kon even snel douchen en koffie halen. Mijn moeder stuurde mijn vader en mij naar huis om even op adem te komen en het huis een beetje op te ruimen. 

Na een paar uurtjes werden we al gebeld dat Mara-Lynn naar huis mocht. Dus wij meteen terug naar het ziekenhuis en de dokter zei dat ze het goed deed in haar slaapje en dat ze naar huis mocht, mits ik er een goed gevoel bij had. Ik vertrouwde de dokter, dus we pakten onze spullen en gingen naar de apotheek, want Mara-Lynn bleek ook nog een dubbele oorontsteking te hebben. 

Ze was nog wat suf van het ziekenhuis, maar het ging eigenlijk verder prima. Ze mocht verder uitzieken thuis in haar eigen bedje.

Mijn moeder bleef nog even bij mij, we aten nog even wat en toen ging zij ook naar huis.

‘‘s avonds kwam mijn man thuis, precies op tijd om Mara-Lynn haar antibiotica te geven. Die lag al lekker in bedje te slapen. 

Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, maar ik heb hier een flinke tik aan overgehouden. Niet door het ziekenhuis, want daar zijn we zo ontzettend goed geholpen en knapte ze relatief snel weer op. Maar thuis, toen ze ineens bewusteloos raakte en ik dacht dat ze dood ging, achtervolgd me nog elke dag. Ik ben zelfs bij een psycholoog geweest en die nam het woord “trauma” in haar mond. Hier ben ik zelf wel voorzichtig mee, want achteraf is alles goed gegaan en was ze uiteindelijk niet in levensgevaar en was het allemaal te behandelen. Maar ik heb, ook al was het maar voor een kort moment, mijn kind dood zien gaan. En dat beeld krijg ik er niet uit. 

Sindsdien heb ik ook continu de camera aanstaan en zoom ik continu in of ze wel ademhaalt. Ze word nu bijna 3. Echt belachelijk. Maar de angst zit er zeker nog. 

Maar goed, dit was mijn verhaal.