De dag die ons leven voorgoed veranderde.

Op 13 augustus kregen wij op een onverwachte manier te horen bij de HA dat wij in verwachting waren van ons eerste kindje en dat we er rekening mee moesten houden dat ik al een heletijd zwanger zou zijn. Voor de zekerheid voerde de HA alsnog een zwangerschapstest uit, het was namelijk zoals de HA zei: 'of u bent zwanger en u heeft al aardige baby in uw buik of er zit wat anders wat niet goed is, dus laten we hopen op een zwangerschap'.

Mijn toen der tijd nog vriend (ondertussen zijn we 'getrouwd') zijn al bijna 11 jaar samen en een kindje was zeker welkom (we hadden ondertussen net een nieuw huis gekocht). Maar om het zo te horen maakte wel even indruk. De zwangerschapstest was positief en we werden gefeliciteerd met de zwangerschap.

Door alle blijdschap heen was er één ding wat in me hoofd bleef hangen, hoelang was ik dan zwanger? En was alles wel goed. Op de eerste vraag gaf de HA snel antwoord, als hij zo voelde dacht hij dat we minimaal al wel 6 a 7 maanden zwanger waren. HOE DAN?! Ik heb niks gemerkt en ik had de afgelopen maanden al vaker zwangerschaps testen gedaan (7!! In totaal) en allemaal negatief. En ja ik was wel wat aangekomen, wat maar nee zolang zwanger dat kon niet. Meer kon de HA ons niet vertellen. En gaf het advies zo snel mogelijk contact op te nemen met een verloskundige om een echo te laten maken.

Eenmaal uit de kamer van de HA waren mijn man en ik nog steeds geshockt. We waren hartstikke blij maar eerlijk gezegd ook heel erg bang en onzeker. Was alles wel goed en wanneer zou het kindje dan komen, was het een jongen of een meisje. We hadden nog geen sleutels van ons nieuwe huis, laat staan de hypotheek was nog niet een rond. Het was al wat later dus een afspraak maken voor een echo zat er niet meer in. Laten we nu maar genieten van het idee dat we een kindje krijgen dan bellen we morgen de verloskundige. De hele avond hebben we het erover gehad, over namen, babykamers, kinderwagens enz. We kregen een kindje!!! We waren zwanger!! Ons geluk kon ondanks de onzekerheid niet meer stuk.

De volgende ochtend op ons werk de situatie gelijk uitgelegd we moesten beide gewoon werken. Ik in de ochtend en mijn man in de avond (we werken bij het zelfde bedrijf). Er werd gelijk gezegd dat mocht er nog een plek die dag zijn dat we gelijk moesten gaan. Zo gezegd zo gedaan, gelijk gebeld en de situatie uitgelegd en toevallig was er iemand uitvallen hierdoor konden wij 2 uur later daar terrecht. In volle spanning op naar de verloskundige we kregen te horen hoelang we zwanger waren en misschien ook wel gelijk welk geslacht ons kindje had. Na alles hebben uitgelegd aan de verloskundige mocht ik dan eindelijk gaan liggen voor de echo. Ze zei nog nou maar eens even kijken of de HA inderdaad gelijk heeft. Ze begon met het maken van de echo. Ik heb meerdere echo's meegemaakt niet bij mezelf dan maar genoeg om te weten hoe het in werking ging.

Toen ze het echo apparaat plaatste op me buik was het gelijk helemaal stil. Mijn man en ik keken mee op het scherm. Het was nog steeds stil. Er ging gelijk een gevoel door me heen waarom hoor ik niks, het zal toch niet.. nee vast niet.. Nou even kijken zei de verloskundige, ze probeerde ons kindje te zoeken. Hier had ze moeite mee. Hij zal wel verkeerd liggen dacht ik en keek mijn man aan welke vragend en met tranen in zijn ogen van geluk naar het scherm keek. Het was nog steeds stil.

Ze had nog steeds moeite met het vinden van ons kindje en gaf aan dat ik erg weinig vruchtwater had. Maar haar blik veranderde. Het aller ergste wat ons kon overkomen en we ons konden indenken gebeurde.. Ze zei dat de HA inderdaad gelijk had, dat we zwanger waren en van een kindje wat al meer dan 30 weken was. Maar dat ze geen goed nieuws kon geven. Er klopte geen hartje meer.

Het werd stil, ik voelde iets wat ik nog nooit gevoeld had. Van zulke blijdschap naar zoveel pijn en verdriet. Ik keek weer naar mijn man, ik had zijn hand vast. Hij keek nog steeds naar het scherm, het zwarte stille scherm met tranen over zijn wangen dit keer niet van geluk. De verloskundige zei dat ze het zo erg vond voor ons meer hoorde ik niet meer. Ik lag verstijft en keek naar mijn man en het enige wat ik kon zeggen was het spijt me zo. En brak in tranen uit. Vanaf dit moment veranderde ons leven in een grote rollercoaster.