De dag dat de wereld stil gaat staan

Het is vrijdag op zaterdagnacht rond de klok van 5 uur.

Mama word wakker omdat ze nodig moest plassen en dit deden we eigenlijk altijd wel op dit tijdstip. Na het plassen liet jij tot op de dag van vandaag van jou merken als we weer in bedje stapte. We lagen altijd op onze zij (meestal links kijkend naar papa). Dit vond jij altijd prettiger dan op onze rug slapen.

Als we dan weer op ons grote bed lagen begon jij meteen met duw bewegingen op de linkerkant van mijn buik. ( even laten weten dat je het er niet mee eens was dat we weer gingen slapen).

Toen ik dus deze nacht weer terug naar bed ging kreeg ik geen reactie dat we weer op bedje lagen. Gelijk toen je niet meer reageerde heb ik jou papa wakker gemaakt om zijn hand op mijn buik te leggen en te kijken of je reageerde. Na eventjes voelen en lichtjes schudden reageerde je nog steeds niet. Ook hebben wij Bibi (die bij ons in bedje slaapt) ook nog even tegen de buik gehad en ook daar reageerde je niet meer op. haar gaf je altijd een schop als ze in de weg lag( tegen mama aan).

Op dat moment dacht ik '' ik kan nog 1 ding proberen en dat is een koud glaasje water drinken''. Mama is niet zo van het water drinken en dus werd het een glaasje koude taksi. Op het drinken van een glas koud drinken reageerde je ook weer niet.

Jou papa lag boven in bedje af te wachten of wij nog terug kwamen, maar in plaats daarvan heb ik een berichtje gestuurd met '' ik ga denk bellen''. dit was om 5:16.

Mama is gelijk daarna gaan bellen in de hoop dat ze nog wat tips konden geven. Dit telefoontje heeft maar 2 minuten geduurd, want we konden gelijk komen voor een hartfilmpje en een echo. We hebben gelijk jou tante Patricia gebeld om op jou grote broer Tristen te passen. die lag namelijk lekker te slapen op zijn kamertje.

Niet veel later zaten wij in de auto op weg naar het ziekenhuis in leidsche rijn in de hoop op een goed bericht. Jou papa zei nog in de auto '' laat hun maar zeggen en kijken wat er aan de hand is''. Mama had al een voorgevoel dat er iets mis was omdat je niet reageerde zoals in de afgelopen maanden, weken en dagen.

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis mochten wij de auto parkeren bij geboorte zorg. Wij hebben de auto geparkeerd op bijna de eerste plek naast de ingang. Toen wij aanbelde werd er meteen open gedaan en konden wij naar boven komen. Papa vroeg of we met de lift of met de trap gingen, waarop mama nog zegt ''we gaan met de trap in de hoop dat je nog beweegt'' helaas ook dit gebeurde niet en hield jij je stil.

We konden direct doorlopen naar het eerste kamertje waar alles al klaar stond om het filmpje en de echo te maken. Een lekker zacht bed met alvast de banden om een CTG te kunnen maken. Mama doet haar schoenen uit en gaat zitten op het comfortabele bed. De buik moest ontbloot worden om van die grote ronde knoppen te kunnen bevestigen om zo te kunnen luisteren naar jou hartslag. De mevrouw die most zoeken met de knoppen en kon niet direct jou hartslag vinden waarop meteen een andere dokter werd gehaald, om meteen een echo te maken.

Wij keken met zijn alle mee op het echoapparaat, we begonnen bij jou hoofdje en daarna steeds iets meer omhoog, het werd steeds stiller bij de dokter. Hij heeft op verschillende manieren en dieptes gekeken hoe jou situatie was.

De arts begon ineens heel stil tegen ons te praten en zei '' Ik vrees dat ik geen goed/leuk nieuws heb, want ik zie geen hartje meer kloppen''

Op dat moment schieten jou mama en papa meteen dicht en beginnen we te huilen. Want jij bent dat levende sterke baby'tje niet meer, maar een levenloos zieltje wat op dat moment nog in mama haar buik zit. We pakken elkaar vast en beginnen nog meer te huilen, en te beseffen dat het klopt, maar ''waarom wij'' is de gedachte. Loopt alles bij ons zo goed en gaat alles vlekkeloos dat juist dit ons word afgenomen door de vredenatuur.

Op dat moment voelt mama 2 handen, 1 op haar boven been en 1 op haar enkel. De mannelijke arts/gynaecoloog zegt op dat moment we laten jullie even alleen en komen zo terug bij jullie.De vrouwelijke arts/verpleegkundige legt de bel bij ons neer, mochten we eerder behoefte hebben dat ze terug kwamen konden we daarop drukken.

We hebben in de tijd dat ze weg waren alleen maar gehuild en dacht ''waarom''. ''Wij gaan hier sterk uit komen''. ''waarom jij je was zo sterk in mama haar buik, meer dan dan jou grote broer die door zijn toestand in de buik gehaald is met een keizersnede''. '' Je was zo sterk ook afgelopen donderdagavond toen we ook in het ziekenhuis waren voor een hartfilmpje''.

Na een tijdje komen de arts en verpleegkundige terug om te vragen of we behoefte hebben aan hun aanwezigheid, Hier hebben we gelijk gehoor aan gegeven zodat we nog een keer naar de echo konden kijken. Mama wilde heel graag nog een paar echo foto's van de specifieke dag waarop jij van ons bent afgenomen. Ook hebben wij nog naar de hoeveelheid vruchtwater gekeken, om te kijken of je nog wel wat had. Aangezien we donderdag dachten dat mama wat had verloren.

De arts zei dat er op dat moment nog voldoende was voor dat termijn van de zwangerschap ( 38+6 weken.)

Hij heeft rustig samen met ons gekeken naar jou en uitleg gegeven wat we zagen. '' jou hoofdje'', ''jou rug werveltjes'', jou buikje'', jou borstkasje'', en inderdaad bij jou borstkasje waar we normaal een snel bewegend hartje zagen, zagen we nu een stil beeld met een zwarte vlek. Het was dus na dat tijdje nog steeds niet gaan kloppen. We hebben de foto's afgedrukt als beginnende herinnering.  Ze waren alleen niet heel duidelijk meer omdat je al zo lang in mama haar buik zat.