De dag dat alles veranderde voor ons
"Schrik niet mevrouw, ik ga de sirene en lichten aanzetten"
vrijdag 9 oktober 2020
V. is vandaag precies 1 maand oud. Tot vandaag heb ik borstvoeding gegeven, maar met nog een peuter van 22 maanden die rond rent, kost mij dit te veel energie. Om deze reden hebben we besloten dat ik stop met borstvoeding geven en dat we overgaan op flesvoeding. Dit zouden we net zo aanpakken als met grote broer: bij hem zijn we ivm reflux en te weinig productie in 1x overgestapt van borstvoeding naar kunstvoeding (wat trouwens prima is gegaan bij hem!) en heb ik zelf de laatste beetjes afgekolfd. V dronk wel kleine beetjes uit het flesje, maar dat kwam er ook weer allemaal uit in kleine golfjes na een tijdje. Om dit een beetje quite te spelen besloten we om dan maar afgekolfde melk in zijn flesje te geven. Dit zodat hij wel dronk, maar ook tegelijkertijd aan het flesje kon wennen. Dat ging gelukkig wel goed.
zaterdag 10 oktober 2020
Vandaag wilde V niet echt drinken. Het meeste wat we hem aanboden, weigerde hij te drinken of spuugde hij weer uit later in golfjes. Gezien hij nog wel gewoon zichzelf was en ook lekker vrolijk leek besloten we het vandaag nog even aan te kijken. 's avonds wanneer we bezig zijn met beneden af te sluiten voor we naar boven gaan geef ik hem nog een schone luier. Op het moment dat ik zijn luier los wil maken begint hij te poepen en zie ik dat dit echt waterdunne diarree is. Hmm... Oke, nu maken we ons wel iets meer zorgen, maar vervolgens besluit hij dat hij wel nog een flesje wil drinken zonder mokken of morren, dus het zal wel niet zo erg zijn.
Zondag 11 oktober 2020, de dag waarop het fout gaat.
We worden wakker 's ochtends en ik besef dat V de hele nacht niet is gekomen voor een flesje. Ik zie dat hij nog slaapt dus ik maak vast een flesje om hem vervolgens wakker te maken en te verschonen. Ik probeer hem wakker te maken, maar hij slaapt diep. Prima, dan verschoon ik hem wel vast, daar wordt hij vazt wel wakker vn.... Maar nee, hij slaapt gewoon door. Doordat hij ook al de hele nacht heeft doorgeslapen blijf ik doorgaan met hem wakker maken, en na 10 minuten heb ik eindelijk resultaat, mooi! Ik wil hem zijn flesje geven, maar die weigert hij stug na 2 slokjes. We gaan met zijn allen naar beneden om de dag te beginnen. Broodje voor J, nog een poging met het flesje voor V (die hij nogsteeds niet wil), en koffie voor mijn vriend en mij. Omdat hij nog steeds niet wil drinken en alleen maar wil slapen beginnen we ons steeds meer bezorgd te voelen. Ook voelen zijn handjes en voetjes ijs en ijskoud. Om die wat op te warmen doe ik om zowel zijn handjes als voetjes dikke sokjes. Tijdens de koffie overleggen mijn vriend en ik wat we moeten doen, of we wel of niet de dokter moeten bellen. Omdat we nog vrij jong zijn (beiden 24) merken we dat bijvoorbeeld de huisarts ons vaak niet serieus neemt, maar ons probeert af te schepen met "kijk het nog maar even aan". Om dit te voorkomen google ik op alle symptomen die V heeft: overal komt hersenvliesontsteking voorbij. Dat is het punt waarop we besluiten gelijk te bellen. Omdat het weekend is bel ik de huisartsen post op. Mevrouw vraagt naar alle klachten (koorts, koude handjes en voetjes, diarree, niet willen drinken, alleen maar slapen, grauwige huid) en of we zelf een vermoeden hebben wat het kan zijn. Ik vertel haar dat ik wat heb gegoogled en dat daaruit dus hersenvliesontsteking kwam. "mevrouw, niet schrikken, maar ik wil dat er zo snel mogelijk naar hem gekeken wordt, dus ik stuur een ambulance naar u toe." Ik loop naar beneden om mijn vriend op de hoogte te stellen hiervan zodat ook hij niet schrikt. Nog geen 10minuten later is de ambulance er en komen er een aardige man en vrouw binnen om V na te kijken. Ze zijn het er al snel over eens: hij moet gelijk mee naar het ziekenhuis! Hij wordt snel in zijn maxi cosi gezet en we pakken snel een tas met wat apulletjes bij elkaar voor als we moeten blijven. In de ambulance worden er nog een paar snelle tests gedaan en proberen ze een infuus te prikken, maar dat lukt niet omdat hij te uitgedroogd is. Na kort telefonisch overleg met een kinderarts besluiten ze om het infuus te laten voor wat het is en om te gaan rijden. "Schrik niet mevrouw, ik ga de sirene en de lichten aanzetten, we willen hem zo snel mogelijk in het ziekenhuis hebben."
In mijn volgende blog zal ik vertellen wat er allemaal is gebeurd vanaf het moment dat we op de Spoedeisende hulp kwamen en dan zal ik uitleggen wat FPIES inhoudt (voor V). Voor nu stop ik met typen en ga ik naar bed, anders wordt het wel een hele lange blog en korte nacht!
Groetjes xx!